Redactie Persoonlijk 14 dec 2018, 10:00

Leestijd: 4 minuten

Daphne: ‘Doel één? Een kersttrui scoren! Mijn preek van zojuist ingeslikt en al mijn principes overboord’

Columnist Daphne schrijft over haar transzoon Nouri (12), die naast Cerebrale Parese (hersenbeschadiging) ook genderdysfoor is en in transitie zit van meisje naar jongen. Over dochter Lynn (5), een olijke kleuter met een zeer hoog diva gehalte en een behoorlijke gebruiksaanwijzing. Maar ook schrijft Daphne soms over zichzelf en haar belevenissen als treinmachinist. Op Daphnes Wereld houdt ze haar eigen blog bij.

Column: Foute kersttruien

Met z’n drieën zitten we in de auto: Nouri, Lynn en ik. We zijn onderweg naar de tandarts. Niet mijn meest favoriete plek om naar toe te rijden, maar ja, ik zal toch een goed voorbeeld moeten geven als ik wil dat mijn kinderen het later beter doen dan ik. Ik heb namelijk een behoorlijke tandartsfobie en het kost me altijd ontzettend veel moeite om dat niet door te laten schemeren naar mijn kinderen. 
Toch ben ik vrolijk. Ik heb zin in vandaag! Als we straks bij de tandarts vandaan komen, gaan we met zijn drieën even lekker shoppen. Het feit dat onze tandarts gevestigd is in de binnenstad, is parkeer-technisch gezien niet altijd handig, maar wel een verdomd goed excuus om het tandartsleed te verzachten met een goede shopsessie.

Op de heenweg praat de oudste honderduit over school en kerst. Dit is een intensieve tijd voor hem als autist en hoewel hij heel veel van kerst houdt en de gezelligheid daaromheen, heeft hij moeite om het allemaal te verwerken. Vandaar ook het onophoudelijke geklets. 
Hij vertelt over zijn klas, hoe meester een YouTube kanaal heeft gemaakt met alleen maar kerstliedjes en hoe ze die regelmatig opzetten in de klas. Gezellig vindt hij het en hij heeft dan ook de complete lijst overgenomen in zijn Spotify account. Dank je wel meester, voor het feit dat ik de komende autoritten opgescheept zit met Last Christmas, We all stand together (je weet wel, met die kikkers) en Do they know it’s Christmas time. Die dan snoeihard gedraaid worden tegelijk met het ononderbroken gewauwel van mijn oudste. Gek genoeg geeft dat bij hem geen overprikkeling. In tegenstelling tot mezelf: knettergek wordt er van en ik ben dan ook blij wanneer we de parkeergarage inrijden. ‘Mama moet zich even concentreren hoor.’ En ik druk de radio uit.

Afke geeft tien tips om de komende feestdagen makkelijker te maken voor gevoelige kinderen

Ondertussen ratelt Nouri gewoon door. ‘Mam, vrijdag is het foute kersttruiendag, wist je dat?’, ik antwoord bevestigend en besef direct waar dit gesprek naar toe gaat. ‘Meester doet vrijdag een foute kersttrui aan’, vervolgt hij. ‘Ryan, Esther, Mike en Jesse ook. Ik wil er ook wel eentje aan, maar ik heb geen foute kersttrui.’ En daarmee is de hint gegeven. Hij vraagt er niet om, maar probeert duidelijk wél te sturen. Ik grinnik inwendig: goede poging, jongen! 
Maar ik ga er niet in mee.

Al zoekend naar een parkeerplaats in de drukke parkeergarage, steek ik een ‘ik ben tegen’ preek af. Over hoe – voor het goede doel of niet – de commercie hier enorm van profiteert en ik absoluut niet van plan ben om daaraan mee te doen. Bovendien, wat moet je eigenlijk met zo’n stomme trui? Die trek je maar één keer in het jaar aan! Nee hoor, als je zo graag een kersttrui wilt, dan koop je die maar van je eigen spaarcen…

En dan volgt ineens een harde klap! Het duurt even tot mijn brein beseft wat er aan de hand is, maar dan dringt het door: zojuist is een andere auto bij ons de zijkant ingereden. Geschrokken kijk ik om me heen, is iedereen ongedeerd? Nouri huilt, Lynn is alleen maar verbaasd. Maar we zijn nog heel. 
De tegenpartij is minstens zo overdonderd als ik. We hebben elkaar totáál over het hoofd gezien. Hoe is dit gebeurd? Zij komt van rechts zie ik nu, maar rijdt in een zwarte auto zonder verlichting, iets dat in een donkere parkeergarage niet echt handig is en wellicht de reden waarom ik haar niet zag. De schuldvraag is echter nu even niet van belang, de afhandeling wel. Gelukkig zijn we beide kalm, welwillend en niet verwijtend naar elkaar. We hebben maar één doel: een snelle en goede afwikkeling.

Ruim een half uur later kom ik voor het eerst in mijn leven bij de tandarts met het gevoel dat in de tandartsstoel zitten zo erg nog niet is. Gelukkig zijn de kinderen inmiddels ook een beetje van de schrik bekomen. Na de tandartscontrole duiken we ‘gezellig’ de winkels in. Doel nummer één? Een hele leuke, foute kersttrui scoren! Mijn preek van zojuist ingeslikt en al mijn principes overboord. Nee hoor, ik probeer helemáál niet mijn schuldgevoel af te kopen, maar foute kersttruiendag heeft opeens wel iets, besluit ik…

Meer columns lezen van Daphne? Dat kan hier.