Rachelle Abbas Persoonlijk 6 sep 2018, 16:00

Leestijd: 5 minuten

Daphne: ‘Gestoord word ik van de oorlog die in mijn kop woedt en de onrust die dat met zich meebrengt’

Columnist Daphne schrijft over haar transzoon Nouri (12), die naast Cerebrale Parese (hersenbeschadiging) ook genderdysfoor is en in transitie zit van meisje naar jongen. Over dochter Lynn (5), een olijke kleuter met een zeer hoog diva gehalte en een behoorlijke gebruiksaanwijzing. Maar ook schrijft Daphne soms over zichzelf en haar belevenissen als treinmachinist. Op Daphnes Wereld houdt ze haar eigen blog bij.

Column: Privacy en keuzes maken

Gisteren schreef ik over het gebruik van social media en de privacy van mijn kinderen. Zoals ik in dat artikel al aankondigde sta ik voor een nieuw dilemma: voor een ander platform ben ik gevraagd om voor hun te gaan vloggen. Say what? Ja, vlóggen!

Vloggen

Hoewel ik me enerzijds gevleid voel dat ik gevraagd ben, baal ik er anderzijds van dat ik niet gewoon gevraagd ben om te schrijven… Want vloggen, daar heb ik he-le-maal geen kaas van gegeten! Toch als ik er over nadenk, begint mijn creatieve brein direct te werken. In mijn fantasiegedachten zie ik grappige, aandoenlijke en emotionele, heftige momentjes voorbij komen. Een gezin dat worstelt met de nodige problematiek, maar zich daar dapper een weg doorheen slaat en waar humor de overhand heeft. Perfect geregisseerd en op film vastgelegd. Ja leuk! Zal ik het dan toch gewoon doen?

Privacy

Daar is ‘ie weer: ineens realiseer ik mij dat ik met een privacy-kwestie zit. Een tijd geleden heb ik niet voor niets de beslissing genomen om mijn kinderen niet in het openbaar te delen op sociale media. Hoe film ik mijn gezin en wat we meemaken als ik alleen mezelf in beeld kan (en wil) brengen? Ik bedoel, ik heb nou eenmaal niet het soort hoofd waar je urenlang naar wilt kijken. Bovendien heb ik geen flauw benul wat ik dan zou moeten vertellen. Inhoudsloze YouTube filmpjes hebben we al genoeg als je het mij vraagt. Nee! Ik doe het toch maar niet. Ik kán het niet. Ik weet niet hoe. En ook al weet ik dat wel, dan kan het niet omwille van de privacy.

Besluiteloosheid

Zucht! Ik lijk verdomme wel schizofreen! Gek word ik van mijn eigen besluiteloosheid, van het constante inwendige debat over de voors en tegens. Gestoord word ik van de oorlog die in mijn kop woedt en de onrust die dat met zich meebrengt. Wel of niet? Ja of nee?

De keuze

Enerzijds vind ik dit oprecht een ontzettend leuke uitdaging! Een buitenkans! Daarbij is mijn ego wel enigszins gestreeld dat ik hiervoor gevraagd ben. En vloggen is iets wat ik stiekem altijd wel heb willen doen, maar gewoon niet wist hóe. Aan de andere kant zakt me de moed al in m’n schoenen als ik eraan denk. Heel af en toe heb ik namelijk weleens geprobeerd een filmpje te maken, gewoon, om te kijken of ik dat kan. Maar wanneer ik die terugkijk, vind ik mezelf echt super debiel overkomen en weet dan niet hoe snel ik het filmpje weer moet wissen! Dus dat. En dan zijn er nog die andere tegens, waaronder de privacy-kwestie dus. Of moet ik die nu gewoon overboord gooien? Dat maakt alles wel een stuk makkelijker. Ik ben iemand die normaliter niet afhaakt vanwege de moeilijkheidsgraat van iets, integendeel juist, maar dit lijkt toch een ware mission impossible. Je kinderen in beeld brengen zonder ze in beeld te brengen. Hoe doe je dat? Tegelijk is dat juist weer de uitdaging die mij trekt – hoezo gecompliceerd karakter? Dan is er nog de issue ‘echtgenoot’. Die weet nog van niets, maar is al helemáál geen fan van sociale media. Of hij dus zijn goedkeuring gaat geven aan dit avontuur is nog maar zeer de vraag.

Belangrijke reden

Eigenlijk zijn dit nog slechts de creatieve nadelen. De grootste reden om het niet te doen is de druk die het met zich meebrengt. Gewoonlijk heb ik al best veel hooi op mijn vork met alle toestanden in ons gezin. Heb je enig idee hoeveel administratieve rompslomp je hebt van een kind met beperkingen? En genderdysforie? Budgettaire malaise door het ziekenfonds dat veel dingen niet vergoedt, pgb’s die daarom moeten worden aangevraagd bij de gemeente waar je constant achteraan moet, taxivervoer dat geregeld moet worden voor school wat niet altijd vanzelf gaat, gesprekken met instanties en gemeentelijke medewerkers die noodzakelijk zijn om alles van de grond te krijgen. Alleen dáár heb ik al een dagtaak aan, om maar te zwijgen van de ziekenhuisafspraken, onderzoeken, therapieën, bezoeken aan psychologen en de behandelingen bij genderpoli zowel in Groningen als Amsterdam. Oh ja, ergens tussendoor werk ik ook nog. Daarnaast heb ik een huishouding te runnen, ben ik chauffeur van mijn kinderen die van en naar voetbal of zwemles moeten en help ik vrijwillig bij de voetbalclub van Nouri. In mijn schaarse vrije tijd schrijf ik columns en tussendoor probeer ik ook nog te sporten om mezelf in shape te houden – met de nadruk op probéér.

Er hangen al zo enorm veel ballen in de lucht, kan daar ook nog de omhaal bij van alles moeten en willen filmen? De pressie van steeds vernieuwend moeten zijn opdat je iets leuks kunt neerzetten? En de stress van iedere week een deadline? Of pleurt dan alles dan op de grond? Retorische vraag overigens hoor. Ik verwacht niet dat jullie daar een antwoord op gaan geven, dat moet ik toch echt zelf doen. Zoals je merkt is keuzes maken niet mijn sterkste kant. Plussen en minnen afstrepen ook niet, want hoe meer nadelen, des te groter de uitdaging. Had ik trouwens al gezegd dat dit een buitenkansje was? Zucht.. Ik gooi er nog eens een woel en weinig slaap nachtje tegenaan…