Rachelle Abbas Persoonlijk 5 sep 2018, 17:15

Leestijd: 6 minuten

Daphne: ‘Ik ben heel trots op mijn kinderen en het voelde ergens toch alsof ik ze moest verstoppen’

Columnist Daphne schrijft over haar transzoon Nouri (12), die naast Cerebrale Parese (hersenbeschadiging) ook genderdysfoor is en in transitie zit van meisje naar jongen. Over dochter Lynn (5), een olijke kleuter met een zeer hoog diva gehalte en een behoorlijke gebruiksaanwijzing. Maar ook schrijft Daphne soms over zichzelf en haar belevenissen als treinmachinist. Op Daphnes Wereld houdt ze haar eigen blog bij.

Column: Privacy en keuzes maken

Toen ik ruim twaalf jaar geleden begon met een website voor mijn nog ongeboren kind (dat was nog in de tijd van ‘inbellen’ en ADSL), was de wereld nog niet bezig met vraagstukken over online privacy. En ikzelf dus ook niet. Ik maakte gewoonweg een site voor mijn kleintje, leuk voor later, en verder dacht ik daar niet al te veel over na. Bovendien bekeken voornamelijk familie en vrienden de site en als er af en toe iemand van buitenaf kwam kijken, leek me die aandacht alleen maar leuk. Iedereen mocht zien hoe mooi mijn kindje was en getuige zijn van de leuke dingen die we allemaal zouden beleven. Dat onze belevenissen een emotionele rollercoaster werd omdat ons kleintje meteen na haar geboorte moest knokken voor haar leven, dat wist ik van te voren natuurlijk ook niet. Dat ik daardoor binnen een paar maanden de tachtigduizend ‘hits’ bereikte, had ik al helemáál niet gedacht! Maar zelfs met zoveel aandacht van buitenaf heb ik me nooit druk gemaakt over de privacy van mijn kind.

Controle

De site waar ik over spreek bestaat al lang niet meer. Het concept van toen is inmiddels zo verouderd dat het al jaren volledig uit de lucht is. Daarvoor in de plaats kregen we Hyves en die heeft op zijn beurt plaats moeten maken voor Facebook, Twitter, Instagram, YouTube en nog een handvol sociale mediakanalen waar vooral de jeugd bedreven in is. En hoewel alle instellingen van mijn sociale media op ‘privé’ staan, houdt dat eigenlijk alleen maar in dat je het gevoel van controle hebt. Over wat je deelt en met wie. Over wie je tot je privé kring maakt. Toch blijft het schijncontrole als je het mij vraagt, want de échte regie ligt in handen bij de makers. Wat gebeurt er buiten jouw wetenschap om met de filmpjes, foto’s en verhalen die je plaatst? Dat weet niemand. Er zijn wel theorieën over, maar zeker weten doen we het niet.

Toch delen we massaal onze foto’s en verhalen online. Is dat verstandig? Waarschijnlijk niet nee. Waarom doen we het dan toch? Tja, het is allemaal wel heel leuk natuurlijk! Zo kan ik bijvoorbeeld dankzij Facebook meegenieten met mijn vrienden in Amerika en hun belevenissen, kreeg ik weer contact met een oude klasgenoot die ik anders nooit meer had gezien en heb ik het gevoel dichtbij mijn vrienden en familie te zijn, of ze nu ver weg wonen of in hetzelfde dorp. Kennelijk weegt de sociale gezelligheid zwaarder dan de privacy. 
Toen toen ik ging schrijven voor grotere platforms waaronder Famme, was een groter bereik in zicht, maar daarmee ook de schending van de privacy van mijn kinderen. Iedereen heeft ineens toegang tot ze. Wanneer je daar eens serieus over nadenkt, is dat best even slikken.

Persoonlijke verhalen delen

In het delen van mijn persoonlijke verhalen heb ik nooit het kwaad gezien. Ook niet toen bleek dat Noëlle/Nouri geen ‘standaard’ kind is. De obstakels die we tegenkomen en emoties die daaraan gelinkt zijn, deel ik met liefde. Ik wil dat mensen beseffen dat niet alles vanzelfsprekend is, maar ook omdat ik ‘lotgenoten’ mee wil geven dat ze niet alleen zijn. Daar komt nog bij, buiten onze persoonlijke situatie om, pronken met je prachtige kind(eren), dat wil toch iedereen?

Het dilemma

Toch bracht het grotere, openbare bereik dat ik nu kreeg, een klein sociaal dilemma met zich mee: moet ik mijn kinderen wel met naam, toenaam en foto’s blootstellen aan de grillen van internet en met name social media? Enerzijds had ik zoiets van: ‘Waarom niet? Ik heb niets te verbergen.’ Maar anderzijds vond ik het best bedenkelijk. Een gro(o)t(er) publiek is leuk, maar tegenwoordig heeft iedereen een uitgesproken mening die veelal ongenuanceerd geuit wordt. Gezien de gevoelige onderwerpen waar ik over schrijf, was ik best een beetje bang voor negatieve reacties.

Reacties die ík waarschijnlijk wel aankan, maar die voor een puber ronduit schadelijk kunnen zijn. Nouri gebruikt óók sociale media, net als zijn vrienden en klasgenoten. Wat als mijn nogal persoonlijke verhalen onder hun ogen zouden komen? Met foto’s en al? Inclusief niet gefilterd commentaar? Dat vind ik wel een ‘dingetje’. Natuurlijk heb ik Nouri gevraagd of hij het storend vindt dat ik over hem schrijf. Of hij het erg vindt dat iedereen dankzij mij zijn grootste geheim kent. Of hij liever wil dat ik een andere naam gebruik. Maar het boeit hem niet, zo waren zijn letterlijke, schouderophalende woorden. En als ik ooit dat boek ga schrijven wat ik al zo lang in de planning heb, mag er ook heus wel een foto van hem op de voorkant, vertelde hij. De schat!

De impact

Maar Nouri kan niet overzien wat de impact is als deze verhalen voor verkeerde doeleinden gebruikt gaan worden. Hij is zich niet bewust van hoe mensen soms kunnen reageren. Daar is hij nog te jong voor en wellicht zal zijn verstand dit soort vraagstukken sowieso niet kunnen bolwerken.
 Niet alleen voor hem is de privacy belangrijk, ook voor Lynn. Zij kan nog niet kiezen of ze ‘openbaar goed’ wil zijn of niet. Eigenlijk vind ik niet dat ik het recht heb om dat voor haar te bepalen. Natuurlijk deel ook ik vele foto’s op sociale media. Niet in het openbaar, maar wel binnen mijn vriendenkring. Die kleine van ons heeft immers een snoet die de vele harten steelt en veel vrienden vinden de weg die we met de oudste bewandelen en zijn uiterlijke verandering ook erg indrukwekkend. Buiten dat heb ik gewoon twee hele mooie kindertjes waar ik maar al te graag mee pronk!

Toch, wanneer heel Nederland ineens een mening over jouw kind kan hebben, wordt het verhaal een beetje anders. Ik besloot om hun privacy te waarborgen en hun namen in mijn openbare verhalen aan te passen. Persoonlijke foto’s heb ik vervangen door algemenere foto’s uit beeldbanken. Een beslissing waar ik langs ver heb lopen dubben en die ik heel moeilijk vond om te maken.

Ik ben heel trots op mijn kinderen en het voelde ergens toch alsof ik ze moest ‘verstoppen’. Voor mezelf had het ook consequenties, want alle verhalen die ik tot dan toe geschreven had moesten worden herschreven en foto’s moesten worden vervangen, geblurd of geheel verwijderd. Daarnaast moest ik wennen aan de nieuwe namen die nog niet als eigen voelden en aan het filteren van de beelden van mijn kinderen. Maar het went. Met de tijd wordt je aardig creatief in het maken van foto’s, zodat ze super leuk zijn om te plaatsen, maar niets verhullen.

Ik ben blij dat ik het zo gedaan heb en op deze manier mijn kinderen enigszins kan beschermen voor de buitenwereld. En nu ik dat hele privacy verhaal eindelijk voor mezelf op de rit heb, kondigt zich onverwacht een nieuw avontuur aan waardoor ik weer opnieuw deze privacy-waarden moet afwegen… Wat dat is, lees je morgen.

Meer lezen van Daphne? Dat kan hier!