Janne Vogel Persoonlijk 3 mei 2018, 15:40

Leestijd: 5 minuten

Daphne: ‘Ik ben alles geworden wat ik indertijd verafschuwde: gesetteld en bourgeois’

Columnist Daphne schrijft over haar dochter Noëlle (11), die naast Cerebrale Parese (hersenbeschadiging) voorts de wens heeft om van het andere geslacht te zijn. Over dochter Lynn (4), een olijke kleuter met een zeer hoog diva gehalte en een behoorlijke gebruiksaanwijzing. Maar ook schrijft Daphne soms over haar belevenissen als treinmachinist. Ze houdt ook een eigen blog bij.

Column: vader en moeder hebben een uitje

Het gebeurt helaas te weinig hier in huize Kramp: het nemen van quality time voor jezelf. Opgeslokt door de drukte van gezin, werk en al het andere dat moet, blijft er weinig tijd (en vooral energie) over om iets leuks voor jezelf te doen. Als gezin doen we genoeg gezellige dingen hoor, maar Richard en ik komen vaak te weinig aan onszelf toe. Of beter gezegd: aan ons samen. Twee keer per jaar gaan we uit eten (met onze verjaardagen) en ik schaam me kapot om te moeten bekennen dat dat toch wel de hoogtepunten van het jaar zijn, als het gaat om tijd voor elkaar. Fout, ik weet het, maar het is niet dat je dat nu opzettelijk zo plant. Of dat je het zelf überhaupt in de hand hebt. Soms loopt het gewoon zo. Ik heb weleens het idee dat ik niet mijn leven leef, maar dat het leven mij leeft. Dat is niet altijd zo geweest trouwens.

Vroeger…

Vroeger was ik een echte avonturier. Door mijn werk als korporaal chauffeur bij de Koninklijke Luchtmacht kwam ik werkelijk overal. Ik reed met mijn viertonner vrachtautootje door heel Nederland en half Europa en ben zelfs nog op oefening in Las Vegas geweest. Ook ging ik een aantal maanden op uitzending in Italië en mocht ik ooit met de vrachtwagen een helikoptermotor uit Engeland halen. Tevens reed ik ieder jaar met de touringcar van Rotterdam naar Parijs ter ondersteuning van ons team in de Roparun. In die vier jaar bij de Luchtmacht heb ik meer gezien van de wereld dan de meeste mensen in een heel leven. Daarnaast feestte en festivalde ik erop los in mijn privé leven. Ook ging ik vaak met mijn vrienden van de motorclub mee naar motortreffen door het hele land, waar we eveneens de nodige avonturen beleefd hebben. Je begrijpt: ik had een heerlijk leven!

Gesetteld en bourgeois



Hoe anders is het nu: ik ben getrouwd, heb twee kids, een burgerlijk huis in een nog burgerlijker dorp én een degelijke baan. Eigenlijk ben ik daarmee alles geworden wat ik indertijd verafschuwde: gesetteld en bourgeois. Maar – behalve dat ik de avonturen van vroeger soms wel een beetje mis – geniet ik eerlijk gezegd net zo van het leven als toen. Genieten zit hem niet (alleen) in verre reizen, grote festivals of die mega-party die je niet mag missen, maar vooral in de kleine, simpele, dagelijkse dingen. Zoals de armpjes van je peuter om je nek wanneer ze je een spontane knuffel geeft. Of de stralende ogen van je gehandicapte kind wanneer ze zichzelf overwonnen heeft. Noem het degelijk, maar daar kan geen avontuur tegenop!

Een uitspatting

Maar zo af en toe hebben we Richard en ik toch eens een uitspatting. Zoals het concert van Queen en Adam Lambert, waar we laatst naar toe zijn geweest. Best een belevenis! Daar waar ik vroeger puur op de bonnefooi de halve wereld doorkruiste, had ik nu Google Maps nodig om van P23 in de Bijlmer bij de Ziggo Dome te komen. Maps die mij maar steeds dwars door een gebouw wilde laten lopen – wat natuurlijk niet ging – en ik die van het hele centrum niets mee kreeg omdat mijn ogen gelockt waren op mijn telefoon. Gelukkig waren er nog zo’n 17.000 mensen met dezelfde bestemming, dus follow the crowd en je komt er uiteindelijk wel!Maar waar was Maps toen we eenmaal in de Dome zelf waren? Richard en ik liepen als ware Dome-virgins ruim twintig minuten als kip zonder kop van boven naar beneden en weer terug om onze zitplaats te vinden, die we overigens al vier keer voorbij waren gestiefeld. Dit omdat we simpelweg het kaartje verkeerd hadden afgelezen en daarom een niet bestaand stoelnummer zochten. Totdat een steward ons eindelijk uit ons lijden verloste en ons de juiste plaats wees. At last. De show kon beginnen! En wat voor show! Het was werkelijk fenomenaal.

Fan

Als kind was ik al een enorme Queen fan. Ik had al hun albums op cassettebandjes gezet voor in mijn walkman en kende alle nummers van voor tot achter. En nu zat ik hier, naar mijn twee idolen van toen (Brian May en Roger Taylor) te kijken. Legendes! Wel jammer dat Freddy er niet meer is, maar het zij zo. Adam Lambert is een waardig opvolger. Want als je hem niet te veel vergelijkt met Freddy en gewoon geniet van de muziek en het feit dat je erbij bent, maakt het allemaal niet zoveel uit. Het gaat om de beleving!

Love of my life

En die was voor mij helemaal compleet toen het nummer ‘Love of my life’ voorbij kwam, voortreffelijk uitgevoerd door Bri himself. Tranen rolden over mijn wangen. Gedeeltelijk omdat het een heus kippenvel nummer is, maar vooral omdat het nummer voor mij ook nog een andere belading heeft. Mijn vader was namelijk ook een Queen fan en dit was één van zijn favoriete nummers. ‘Love of my life’ werd daarom als afscheid gedraaid op zijn crematie en nu galmden de klanken van de zwartste dag uit mijn leven majestueus door de Ziggo Dome. Ik hield het daarom ook niet droog. (Understatement.)

Mascara op mijn wangen en een grijns van oor tot oor

En zo kwam het dat ik die avond met de mascara op mijn wangen, maar met een grijns van oor tot oor de Dome verliet. Mijn lieve man naast me, die mijn hand stevig vastpakte omdat hij mijn verdriet gevoeld had, maar ook omdat hij net zo genoten had als ik. Op dit avontuur kunnen we voorlopig nog wel even teren.