Laura Saija Persoonlijk 8 feb 2025, 11:02

Leestijd: 2 minuten

Esther (43) hoorde zichzelf praten als haar moeder: ‘Dit moest stoppen’

Esther (43) is moeder van twee kinderen van 10 en 14 jaar. Ze groeide op met een strenge moeder, die haar opvoedde met harde woorden en weinig ruimte voor emoties. Hoewel Esther altijd dacht dat ze het anders zou doen, betrapte ze zichzelf op een dag. Ze was haar eigen moeder geworden.

Strenge moeder

“Ik stond in de keuken, mijn handen stevig om de rand van het aanrecht geklemd. Mijn tienjarige zoon had zijn bord laten vallen, per ongeluk natuurlijk, en ik voelde de frustratie opkomen. Voor ik het doorhad, kwamen de woorden eruit: “Kun je nou echt niet eens beter opletten? Altijd dit gedoe!”

De ruimte viel stil. Mijn zoon keek me met grote ogen aan. En ineens hoorde ik niet meer mijn eigen stem, maar die van mijn moeder. Diezelfde scherpe toon. Diezelfde zucht van ongeduld. Het voelde alsof ik een koude douche kreeg.

Op tenen lopen

Als kind had ik me zó vaak klein gevoeld door die woorden. Nooit goed genoeg. Altijd op mijn tenen lopend om haar niet boos te maken. Ik had mezelf beloofd dat ik het anders zou doen. Maar hier stond ik dan, precies hetzelfde te zeggen tegen mijn eigen kind.

Mijn zoon begon de scherven op te rapen, zijn schouders opgetrokken, alsof hij zich schrap zette voor mijn volgende uitval. Dat beeld brak iets in me. “Lieverd, stop even,” zei ik, zachter deze keer. Hij keek me aarzelend aan. Ik hurkte naast hem neer. “Het spijt me. Ik reageerde te fel. Het was maar een bord, hè?”

Oude patronen moeder

Ik wist meteen dat dit tijd zou kosten. Tijd om hem te laten voelen dat hij veilig was. Tijd om mezelf te herprogrammeren. Die avond lag ik wakker en dacht na over hoe diep die oude patronen in me geworteld zaten. Hoe mijn eerste reactie altijd streng en hard was, zonder dat ik het doorhad.

Het voelde als falen. Maar toen realiseerde ik me iets. Het feit dat ik het zag, betekende dat ik kon veranderen. De dagen erna probeerde ik bewuster te reageren. In plaats van direct uit te vallen, haalde ik eerst adem. Als ik boos werd, vroeg ik mezelf af: wat heeft mijn kind nú van mij nodig? Niet mijn frustratie, maar begrip. Niet een snauw, maar een gesprek.

Oude gewoontes

Het ging niet altijd goed. Soms slipte ik terug in oude gewoontes. Maar ik merkte ook dat mijn kinderen anders begonnen te reageren. Ze durfden meer te zeggen, kwamen sneller naar me toe als er iets was. En ik voelde me lichter.”

Lees ook:

• Karen (44): ‘Mijn puber noemt mij een slechte moeder’
• Anna (31): ‘Sinds ik moeder ben, moet ik een vrije dag opnemen als ik tijd voor mezelf wil’