Redactie Persoonlijk 5 feb 2019, 14:56

Leestijd: 3 minuten

Fam: ‘Ik geef mijn kinderen vaak mee dat ze niet perfect hoeven zijn, waarom verwacht ik dat dan wel van mezelf?’

Columnist Fam (what’s in a name) is getrouwd met Roger en heeft twee zoontjes: Lasse (7) en Perre (3). Is naast rasechte Limburgse (dus automatisch een rijstvlaailover), ook een docent Media en Marketing én communicatieadviseur. Neemt geen blad voor de mond en schrijft het liefste alsof ze praat met één van haar vriendinnen, zonder filter.

Column: Loedermoeder tegen wil en dank

Er zijn van die dagen… vanochtend ben ik erin geslaagd om – ondanks twee meldingen in mijn telefoon én het met rode pen geschreven woord ‘bloem’ op mijn hand – toch vergeten om een bloem te halen. Die moest mijn zoon van inmiddels 7 jaar meenemen voor zijn juf die vorige week getrouwd was. Gelukkig kon ik nog net een stoffige nepgerbera uit de siervaas op ons toilet rukken, maar toen werd zoonlief alsnog geplaagd met z’n ‘nepbloem’. Kinderen zijn keihard, ook al kan hij er zelf niks aan doen dat ‘ie zo’n loedermoeder heeft…

Dit is namelijk niet de eerste keer. Ik heb namelijk een heel lijstje van dit soort voorvallen:
– In groep 1 heb ik geen versierde ontbijtdoos gemaakt voor het Paasontbijt… Ik had een alinea in één van de 50.000 nieuwsbrieven finaal gemist
– Ik heb eens geld moeten lenen van de kinderoppas, omdat ik ondanks alle herinneringen ook de derde achtereenvolgende dag niet had gepind om de avondvierdaagse te kunnen betalen
– Ik ben wel eens iets vergeten, zoals respectievelijk een pakje drinken, het fruit, de drinkbeker, de gymspullen of zelfs de hele rugzak mee te geven…
– Meerdere keren voor een dichte school gestaan ivm een ‘margedag’
– Een heel rapportgesprek missen, gewoon helemaal vergeten

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Geloof me, ik doe het echt niet omdat het me niet interesseert of omdat ik het niet belangrijk vind. Integendeel, van die paasdoos heb ik nog een week lang buikpijn gehad. Shoutout trouwens naar juf Eline die er met veel improvisatie in is geslaagd mijn zoon niets te laten meekrijgen van mijn nalatigheid. Maar, en ik wil het echt niet goed praten, ik moet heel, heel, heel veel balletjes hooghouden. Ik werk vier dagen als docent, ik sport (soms), wil ook af en toe iets leuks doen, naast het huishouden, voetbal, logopedie, zwemles, leuke uitjes voor de kinderen, doktersbezoek, tandartsbezoeken, helpen met lezen, puzzelen, zorgen voor zieke kinderen etc etc. Dus ik ben er niet altijd bij met mijn hoofd.

Dat ik wc rolletjes/oase/takken/gedroogde bladeren/ingevulde en van foto’s voorziene stamboom moet meegeven naar school is gewoon niet het eerste waar ik mee bezig ben ‘s ochtends. Man, ik ben al blij als ik eraan denk de tandpastarestjes te verwijderen (of op z’n minst een snoetenpoetser in mijn zak te duwen voor dit doel). Ik heb het serieus geprobeerd, voldoen aan al die eisen. En ze zullen er zijn hoor, de (werkende) moeders die dit wel lukt. Mij echter niet.

Dus heb ik besloten dat ik mezelf geen loser vind als het weer eens mis gaat. Mijn kinderen geef ik ten slotte ook heel vaak mee dat je best doen goed genoeg is, en juist niet dat ze perfect hoeven zijn. Waarom verwacht ik dat dan wel van mezelf?

LEES OOK: Moeder: ‘De verwachtingen die wij van onszelf hebben wegen zwaarder dan wat dan ook, ik ben er klaar mee’