Fam Habets Persoonlijk 10 jan 2018, 13:01

Leestijd: 3 minuten

Fam: ‘Je zou denken dat je bij kind nummer twee niet meer dezelfde fouten maakt’

Columnist Fam (what’s in a name) is getrouwd met Roger en heeft twee zoontjes: Lasse (5) en Perre (2). Is naast rasechte Limburgse (dus rijstvlaailover). Is docent Media en Marketing én communicatieadviseur. Neemt geen blad voor de mond en schrijft het liefste alsof ze praat met één van haar vriendinnen, zonder filter.

Je zou denken dat je bij kind nummer 2 niet meer dezelfde fouten maakt. Dat is helaas maar gedeeltelijk waar. Ik pak de jongste bijvoorbeeld veel minder makkelijk bij ons in bed en ben veel resoluter bij de huisarts en het consultatiebureau. Maar toch stap je af en toe weer net zo gemakkelijk in diezelfde valkuil waarin je met je eerstgeborene al trapte.

Krijsend uit het Kruidvat

Twee weken geleden was ik met junior in het een niet nader te noemen kruidenierswinkel. Ik denk dat na de komst van de kinderen mijn bezoekjes aan deze winkel zijn vertienvoudigd. Nu kom ik er regelmatig voor de luierbroekjes. En iedere moeder weet dat in élke vestiging van die winkel de luiers (en billendoekjes, speentjes, flesjes enzovoort) zich bevinden in de buurt van het speelgoed. En ergens, diep begraven in mijn hersenen, lag nog de herinnering aan de oudste die ik rond zijn tweede een aantal maanden lang iedere keer krijsend uit het Kruidvat weg moest trekken. Waarom was dat ook alweer?

Inmiddels weet ik het weer. Ik maakte namelijk twee weken geleden de fout om een heel leuk klein dinosaurusje voor mijn jongste zoon te kopen. Die is nu twee jaar en zit in zijn ‘ik wil alleen dino’s en auto’s’ fase, en het kostte een maar paar euro, dus waarom niet zou je denken? Nou, meneertje loopt nu bij elk bezoek linea recta naar het speelgoed, pakt uit het schap wat hij het leukste vind en wil het in het mandje drukken. Dat de jas opgehangen moet worden, en de schoenen in de kast horen weten ze na honderd keer nog niet, maar dat er leuke cadeautjes te halen zijn bij die winkel onthouden ze na één keer gek genoeg wel al.

Toegeven aan het gezeur

Dus heb ik afgelopen week al twee keer de jongste krijsend en onder afkeurende blikken moeten afvoeren uit de winkel. Ik ging bijna weer voor de bijl, omdat hij de eerste keer met een boekje aan kwam zetten (dat is educatief ten slotte) maar de herinnering is nu weer heel levendig geworden. Ik besefte net op tijd dat iedere keer dat je weer toegeeft aan het gezeur, je de duur van het gekrijs weer met een aantal weken verlengt. Dus heb ik het boekje weer teruggelegd, en de Paw Patrol adventskalender van het bezoekje daarna ook.

Als ik één advies mag geven: koop nooit, maar dan ook echt NOOIT cadeautjes in die winkel waar je kinderen bij zijn. En ik doe de komende paar maanden oordopjes in als ik luiers ga kopen. Die oordopjes verkopen ze er toevallig (?) ook, maar liggen gelukkig niet naast het speelgoed. Er staat voor de deur van die winkel ook zo’n mechanisch autootje of speeldier, dat voor vijftig cent een minuut draait, schommelt of wiebelt. Daar moet je ook nóóit geld ingooien.