Faya (59): ‘Mijn zoon is niet overleden, maar toch rouw ik iedere dag’

Iedereen die weleens met een groot verlies te maken heeft gehad, weet hoe ontzettend pijnlijk dit is. Het is dan ook belangrijk om de tijd te nemen en te rouwen. Faya (59) heeft zelf ondervonden bij haar eigen zoon.

Faya is moeder van drie kinderen: twee dochters en één zoon. Hoewel haar zoon niet overleden is, rouwt zij iedere dag. Daar heeft niet iedereen altijd evenveel begrip voor. ‘Hij leeft toch nog? Bel hem gewoon!’ zijn dan ook opmerkingen die zij vaak te horen krijgt. Toch weet ze dat zij niet de enige is die dit voelt, en besluit daarom haar verhaal te delen.

Ik stond te wachten bij de kinderdisco

“Vanaf mijn eerste zwangerschap ben ik iedere dag thuis geweest met de kinderen. Ik bracht ze naar school, deed het huishouden, hielp met huiswerk en in hun tienerjaren stond ik buiten te wachten bij de kinderdisco. Toen mijn kinderen het huis uitgingen, kreeg ik het ontzettend zwaar. Ik voelde me opeens nutteloos, en ging op aanraden van wat vriendinnen op zoek naar een hobby. Vreselijk. Sta je opeens met een verfkwast in een atelier naar een bloemstuk te kijken om daar met je medestudenten een stilleven van te brouwen. Niets voor mij.

Mijn dochters gingen studeren en hadden hun eigen leventje. Eén ging naar Aruba voor stage, en bleef daarna plakken op het eiland. Naast de jaarlijkse tripjes zag ik haar gezichtje enkel op FaceTime. En iedere moeder zal begrijpen: dat is niet genoeg. Je mist een geur, een aanraking, een échte connectie.

De andere dochter bleef gelukkig in de buurt, en zag ik gelukkig vaak. Maar mijn zoon…. die sloeg een andere weg in. Als klein jongetje was hij ontzettend gevoelig. Hoog sensitief zou je kunnen zeggen. Het was al snel duidelijk dat hij het minder goed deed op school dan zijn zussen. Mijn dochters zaten op de Havo en het Gymnasium, terwijl mijn zoon moeite had met het VMBO. Laat ik duidelijk zijn… ik denk niet dat dat iets met intelligentie te maken heeft. Mijn zoon had totaal geen interesse in school en was altijd op het sportveld te vinden.

Hij werd aangenomen bij de Korps Mariniers

Fysieke kracht. Dat was zijn ding. In iedere sport blonk hij uit, en hij speelde op hoog niveau voetbal. Hij wilde prof worden, maar besloot uiteindelijk voor een andere carrière te gaan. Hij werd aangenomen bij de Korps Mariniers. Daar schrok ik van. Natuurlijk steunde ik hem, maar van binnen ging ik kapot. Ik maakte me ontzettend veel zorgen: het was voor mij een onbekende wereld.

Ik kwam een keer onverwacht zijn kamer op en zag hem zijn haren afscheren. “Dat moet, ma” had hij nog gezegd voor hij de deur dichtgooide. Ik voelde hem door mijn vingers glippen. En dat gevoel werd met de week erger. Hij begon aan de opleiding als mijn zoon, maar kwam als een andere man terug. Van de gevoeligheid van vroeger was niets meer over.

Ik ga niet zeggen dat die opleiding op iedere persoon hetzelfde effect zal hebben, maar mijn zoon is er in ieder geval door veranderd. Hij kon geen empathie meer tonen. Geen gevoelens. Geen emoties. Ik weet nog dat mijn moeder overleed en ik hem belde en hij zei dat ik hem niet moest storen. Ik heb hem nog uitgenodigd voor de begrafenis maar daar is hij niet komen opdagen. Ik kwam er via Instagram achter dat zijn zoon geboren was. Ik heb hem opgebeld en gevraagd of ik langs mocht komen maar hij zei dat ze niet veel mensen over de vloer wilden hebben. Op de verjaardagen van zijn zussen laat hij niets weten, en ook met kerst of nieuwjaar hebben we al jaren niets van hem gehoord. Ook zijn vader en zussen dringen niet tot hem door.

Op een dag ben ik langsgegaan. Ik wilde mijn kleinkind ontmoeten, en ik probeerde tot hem door te dringen. Toen hij de deur opendeed en ik hem vol tatoeages zag staan brak ik in huilen uit. Ik weet niet meer wat ik zei, maar ik was totaal gebroken. Hij heeft toen gezegd dat hij niet tegen huilende mensen kon en de deur dichtgegooid.

Ik ben daarna doorgereden naar de zee en heb daar een potje zitten huilen in de duinen. Ik heb al mijn zorgen en verdriet figuurlijk de zee in gegooid, en heb toen ‘afscheid’ van hem genomen. Ik heb mezelf beloofd dat ik de jongen zal herinneren die hij vroeger was. Hij is niet dood. Maar ik rouw iedere dag.

Als mensen aan mij vragen hoeveel kinderen ik heb twijfel ik soms wat ik moet zeggen. Ik zeg dat ik er drie heb, maar probeer dan snel het onderwerp te veranderen. Ik hoef dit niet te bespreken met iemand die ik nog niet ken. Mijn dochters zeggen weleens dat het gemakkelijk was geweest dat hij écht was overleden. Dan hadden we afscheid genomen, en had je kunnen rouwen. Dat is nu nog niet zo gemakkelijk. Veel mensen hebben een mening. Over hem. Over mij. Over onze familie. Al die meningen en discussies helpen niet bij een rouwproces. Ik weet dat ik mag rouwen, ook al leeft hij nog. Mijn zoon ben ik kwijt.”

Suzan: ‘Wie een kind verliest, leert niet alleen zichzelf te redden’