Lizette van Loenen Kinderen 30 mrt 2018, 16:43

Leestijd: 2 minuten

Froukje: ‘Ineens zijn we van die ouders die om de allergenenkaart moeten vragen’

Columnist Froukje is getrouwd en moeder van twee jongens van 6 en 3 jaar. Is journalist, columnist, blogger. Kookt voor het ene kind lactosevrij, voor het andere vegetarisch. Ze is supertrots, maar sterft ook duizend doden als weer eens iemand zich op een loopfiets van een helling stort. Froukje is, kortom, een heel gewone moeder, samen met die andere moeder.

Column: Boterham met jam

Wij danken de diëtist die ons op het juiste spoor zette nog altijd op onze blote knietjes. Na anderhalf jaar tobben, ziek zijn, veel huilen, weinig slapen en op een gegeven moment zelfs achterblijvende groei kwam ik met onze jongste bij haar terecht. Ze hoorde me aan, bekeek in het dossier van de kinderarts wat al allemaal onderzocht was en sprak de magische woorden: ‘ik denk aan een lactose-intolerantie.’

De dreumes kreeg bijvoeding, ging (weer) op dieet en knapte zienderogen op. Hij werd het vrolijke, ondeugende boefje waarvan we al die tijd al vermoedden dat het zich schuilhield in dat huilerige, mopperige lijfje. We maakten nog een paar foutjes (een croissantje op de Franse camping is immers zo lekker), maar de prijs die hij daarvoor betaalde was hoog.

Allergenenkaart

Voor ons was het soms wennen, ineens waren wij van die ouders die in horecagelegenheden om de allergenenkaart vroegen en die met een waslijst aan instructies bij de logeer-oma op de stoep stonden, maar hij is niet anders gewend. ‘Krijg ik buikpijn van’, concludeert hij monter als hij iets niet krijgt. Dat zijn broer sommige dingen wél mag deert hem niet. We weten inmiddels genoeg alternatieven die hij heerlijk vindt, dus hij wordt zeker niet overgeslagen als er wat lekkers op tafel komt.

Botewam

Alleen spontaan uit eten blijft een ‘ding’. Altijd maar die frietjes is ook zo saai. Gelukkig wonen we in een stad waar hippe vegan-tentjes als paddenstoelen uit de grond schieten, dus dit weekend besloten we uit ontbijten te gaan bij een restaurant dat een kaart vol lekkers voor hem heeft en waar hij gewoon hetzelfde kan kiezen als de rest van het gezelschap. Eenmaal daar somde ik voor hem op wat hij allemaal kon nemen: ‘Wil je wentelteefjes? Pannenkoekjes? Fruitsalade? Tosti? Een smoothie?’ Jongste dacht na: ‘Euhm… Doe maar een botewam. Met jam.’

En terwijl wij smulden van onze veganistische pancakes, verorberde hij zijn gewone boterham met nog gewonere aardbeienjam tot de laatste kruimel. Dat dan weer wel.