Froukje Aben Persoonlijk 10 jan 2018, 10:59

Leestijd: 2 minuten

Froukje: ‘Toen toeristen me op de foto zetten, besefte ik hoe Hollands ik eruit zag’

Gelukkig in Zuid-Holland

‘Mensen in het Drente het gelukkigst’, kopten de kranten. Ik ken Drenthe niet goed, maar kan me wel voorstellen waarom mensen uit dat deel van het land tevreden zijn met hun leven. Opgegroeid in een klein dorp in Brabant was het bos mijn achtertuin. Toen ik zeven was, fietste ik alleen naar school en wanneer ik als tiener thuiskwam na het uitgaan, was de achterdeur niet op slot. Dan lag er een briefje op de keukentafel: ‘laatste sluiten’ en streepte ik mijn naam door als ik zag dat er nog broers of zussen na mij thuiskwamen. Het leven in een dorp is rustiger en gemoedelijker dan het leven in een stad, daar is geen speld tussen te krijgen.

Toch verliet ik niet voor niets het dorp en kwam via kleinere steden uiteindelijk in Rotterdam terecht. Juist ja, die stad in Zuid-Holland, waar de mensen het ongelukkigst zijn, als we het onderzoek mogen geloven. Ik herken me daar niet in. Wij wonen met twee kinderen in een bovenwoning en hebben het goed. Het is soms gedoe, maar je leert er wel van organiseren. Eerst de oudste met de hond naar beneden, dan ik met de jongste. Die in de kinderwagen vastsnoeren en dan nog een keer terugrennen voor de vuilniszak en de boodschappentas. Het went.

Ik hou van de reuring van de stad. Van dat er altijd iets te doen is, dat cultuur op fietsafstand is, lekker eten binnen handbereik. Dat de buren de beste zijn en de ouders van school ontzettend aardig, maar dat niemand er iets van vindt als je ‘anders’ bent, want iedereen is hier anders: bruin of wit, spijkerbroek of mantelpak, met de bakfiets of op de scooter, het maakt niet uit. Echt niet.

Laatst besloten de kinderen en ik op een druilerige woensdagmiddag naar de film te gaan. Voor hen heel gewoon dat je op de fiets naar de bioscoop kan, voor mij nog steeds bijzonder, vroeger moest ik daar vijftien kilometer voor fietsen (en vijftien terug). Het voelt rijk om vanuit ons jarendertig wijkje richting centrum te rijden. Eenmaal op de Erasmusbrug overviel me een enorm geluksgevoel. Zie mij hier tegen de wind in deze brug op ploeteren. Twaalf kilo kind voorop, twintig achterop, wind suizend rond mijn hoofd en trappen maar! Toen ik zag hoe toeristen me op de foto zetten, realiseerde me hoe Hollands ik eruit moest zien, met die kindjes-zonder-helm en die mamafiets en die wind en die rode kop. “Zwaaien jongens!”, riep ik, en braaf wuifden ze naar de Aziaten met hun camera’s.

We zijn gelukkig in Zuid-Holland, mijn mannen en ik.