Maaike van de Graaf Columns 26 jul 2020, 07:30

Leestijd: 6 minuten

Columnist Heidi: ‘Practice what you preach. Ik wéét het.’

Columnist Heidi (41) is zelfstandig coach in Haarlem en moeder van twee tieners. Goed voor jezelf zorgen is iets waar ze heilig in gelooft, en daar is ze – naar eigen zeggen – best goed in. Toch dondert ze zelf ook regelmatig in een van haar valkuilen. Daarover én over de uitdagingen van haar cliënten schrijft ze op Famme. Op haar site lees je wat ze voor je kan doen als coach. Volg haar op Instagram voor inspirerende en informatieve posts.

Februari

‘We horen dat mama borstkanker heeft. Bam. Ik heb er altijd rekening gehouden dat het ook bij ons ‘zomaar ineens’ voor de deur zou kunnen staan. Maar wanneer het zover is dan weet je niet wat je overkomt. Die malle molen van onderzoeken, scans, bloedafnames, angst, uitslagen, het behandelplan, de onzekerheid. Dat hakt erin.

Maart

De coronacrisis zet door. Nederland in lockdown. Kinderen thuis. Man thuis aan het werk. Ik heb alle zeilen bijgezet om ervoor te zorgen dat zij konden doen wat moest. Ik ben immers zelfstandig en flexibel (en helaas, er werden veel sessies en One Day Magics afgezegd) en heb mezelf eerlijk gezegd, zeker nu ik terugkijk, toen wel weggecijferd. NL stond stil, maar mijn binnenwereld zeker niet: mama startte 25 maart met chemo. Voor de coronacrisis had ik het plan om mee te gaan tijdens behandelingen en ik zou wanneer het nodig was, bij mijn ouders logeren. Voor de gezelligheid en afleiding, maar ook om te helpen. Maar helaas, niks van dat alles kon. Sterker nog, ik heb mijn ouders de afgelopen maanden nauwelijks gezien, op twee flitsbezoeken in de tuin na….

April en mei

Ondertussen word ik thuis soms echt knettergek van het feit dat de kinderen er zoveel zijn (al houd ik intens veel van ze, dat begrijpt elke moeder). Logischerwijs willen ze van alles (vooral ‘chillen’ met een telefoon in de hand) en tegelijkertijd willen ze niets (hun kamer opruimen of tandenpoetsen, ik noem maar iets). Ik ben gewend om thuis veel tijd voor mezelf te hebben. Mijn eigen tijd indelen. Werken op de momenten dat het kan (onder schooltijd) en alles op orde te houden. Iedereen blij. Nou dat kon dus allemaal niet, de afgelopen tijd. Ik merk dat ik slechter slaap, heb onwijs veel last van mijn rug (een paar fysiobehandelingen doen weinig) en mijn conditie is ook even niet wat het geweest is (de dagelijks wijntjes dragen daar ook aan bij, natuurlijk). Bah bah bah.

En dat was ook wel zo hoor, maar mijn lontje werd wel steeds korter. Ik realiseer me dat positief blijven in combinatie met vrijwel nul tijd voor mezelf wel een flinke uitdaging aan het worden is. En me daar bewust van zijn is belangrijk, weet ik vanuit mijn werk. Veranderen begint namelijk altijd met bewustwording. De gedachte aan een paar dagen alleen, weg van alles, lezen en slapen, eten, nadenken, flitst met grote regelmaat door mijn hoofd. Maar ja, de opties zijn zeer beperkt. Dus laat maar.

Juni

De maand waarin onze badkamer wordt gerenoveerd. De aannemer begint vol enthousiasme met slopen. Grote stofwolken dalen neer op alles in ons huis. Van boven naar beneden. Adem in, adem uit. Ook dit is tijdelijk. Douchen kan niet, dus dat doen we bij vrienden en buren. De aannemer is een vroege vogel en nog voor ik goed en wel wakker ben sta ik met een washand en een sopje mezelf op te frissen. Fuck zooi. Ik merk dat mijn lichaam vrijwel de hele dag een beetje in de kramp zit. M’n ademhaling hoog, weinig geduld, veel irritatie. Ik wil me rustig kunnen focussen op mijn werk. Op mijn- en ons leven. Op de zomervakantie die voor de deur staat. Op Molly, onze pup die we over een paar weken mogen verwelkomen (Voor mij een droom die uitkomt. En de gedachte aan dit zachte, warme beestje met de mooiste ogen ever, laat me meteen meer ontspannen). Maar even de rust pakken, het lúkt me niet. Ik ben steeds bezig met de ander en ik voel me gejaagd.

Een vraag die tijdens sessies zo vaak stel: wat gun je jezelf? Echt een geniale vraag. Neem even de tijd straks en stel ‘m aan jezelf. ‘Dus Heidi, wat heb je nodig om je beter te gaan voelen?’ Het antwoord was eenvoudig, helder en haalbaar. Alleen zijn. Nadat ik aan Demian had gevraagd of hij het drie dagen zonder mij zou redden (zijn antwoord was ja, zó lief), appte ik een vriendin in Amsterdam. Zij is in het bezit van de allermooiste en meest relaxte logeerkamer ever. Middenin Amsterdam. Of ik éven bij haar, daar in dat grote, schone bed (zonder bouwgruis tussen de lakens) mocht crashen? ‘Ja, ja, ja!’ appte ze. ‘We vinden het geweldig om jou dat te kunnen bieden.’ Alleen al van die opmerking knapte ik enorm op.

Inmiddels ben ik drie dagen van huis. Ik heb alles losgelaten. En daar waar ik dat in het verleden nog wel eens moeilijk vond, lukt het me nu heel goed. Hoe mijn dagen eruit zagen? Precies zoals ik me voorstelde toen ik er alleen nog maar over dagdroomde. En nog beter eerlijk gezegd. Geen tijd. Geen afspraken. Ik ben (weer) gestopt met Instagraam (en dat voelt góed!!) en allen dat doen waar ík zin in heb. Wandelen, slapen. Lezen, tv kijken, badderen. En de hele dag mijn telefoon op niet storen.

Kies voor jezelf

Alles stroomt weer. Er komen goede ideeën in me op. Ik heb zin in de zomervakantie (terwijl ik er vorige week nog tegenop zag..) en inmiddels hebben we nog maar een paar dagen verbouwing voor de boeg. Ik voel me als herboren. Mama heeft een hele goede uitslag gehad naar aanleiding van de eerste chemoronde en ook dat helpt me natuurlijk enorm bij hoe ik me voel.

Voor iedereen die zich herkent in mijn verhaal (en ik weet, dat zijn er veel want we moeten allemaal op onze eigen manier dealen met de gekke tijd waarin zoveel gebeurt): KIES VOOR JEZELF. Doe het. Het mag.

Zo nog even lunchen met mijn lieve, gastvrije vriendin, dan nog een dutje (waarom niet!) en daarna met heel veel nieuwe energie en zin naar huis. Naar de bouwput. Waar de stofwolken je de adem benemen. Maar het boeit me niet. Ik kan het weer aan.’

Meer lezen?

• Columnist Heidi: ‘Laat los! Misschien word je wel een veel leuker mens…’
• Columnist Heidi: ‘Als ik ‘t nu over zou kunnen doen, dan had ik veel meer de ballen uit mijn broek genoten’
• Columniste Heidi: ‘Mijn kinderen groeien op in wereld waar overvloed de norm lijkt’