Susan Dalstra Kids 13 jul 2018, 11:24

Leestijd: 2 minuten

Help: het middelste kind dreigt uit te sterven

Tragisch nieuws: tegen de tijd dat je dit stuk gelezen hebt, is het middelste kind misschien al volledig uitgestorven. Steeds minder stellen gaan voor drie kinderen, wat dus betekent dat je als middelste kind eigenlijk tot een bedreigde diersoort hoort.

Wal en schip

Die arme kiddo’s die precies tussen het wal en schip van de oudste betweter en de verwende jongste vallen, die zijn er dus over een tijdje misschien niet meer. In de goede ouwe jaren ’70 was een gezin met vier kinderen zo’n beetje de standaard. Tegenwoordig heeft gemiddeld twee derde van de vrouwen één of twee kinderen. Er is een oudste, een jongste, maar geen middelste meer.

Gemiddeld

En dat is eigenlijk slecht nieuws voor de gehele aarde. Middelste kinderen zijn namelijk fantastisch. Ondanks dat ze misschien wel een klein complexje hebben. Het middelste kind wordt soms weggezet als vlees noch vis. Je bent gemiddeld, zal nooit ergens de beste in zijn, je kan niet de ‘schattig’-kaart spelen waar de jongste wel mee wegkomt en hoeft niet te voldoen aan de torenhoge verwachtingen waar de oudste thuis mee opgezadeld wordt. Je bent het kind dat altijd wordt vergeten na een dagje strand. Maar juist daarom heeft de maatschappij middelste kinderen hard nodig.

Kun je je voorstellen hoe de wereld eruit ziet als ‘ie wordt gedomineerd door types die eraan gewend zijn altijd de baas te spelen? Of altijd hun zin te krijgen? Of degenen die eraan gewend zijn altijd overal mee weg te komen en tot op het verwend zijn? Niet om dramatisch te doen, maar middelste kinderen zijn de lijm die onze maatschappij bij elkaar houdt.

Vredesduiven

Zij zijn degenen die zonder morren op de achtergrond zijn, de vuile klusjes opknappen, de vredesduiven die weten dat je beter flexibel kan zijn als je ergens wil komen. Middelste kinderen wandelen door het leven wetend dat er niet per se iets heel speciaals of unieks aan ze is – en ze zijn prima content met die wetenschap. Iedere keer wanneer ze een obstakel moeten overbruggen doet het middelste kind dat zonder er direct schouderklopjes te voor verwachten. Dat is dus precies wat we nodig hebben in dit ego-gedreven tijdperk, toch?