Janne Vogel Persoonlijk 15 mei 2018, 10:03

Leestijd: 3 minuten

Jane: ‘Verloren druipt ze af, op zoek naar vertier elders. Ik heb opeens met haar te doen’

Columnist Jane (48) ziet haar vijftigste langzaam in zicht komen. Haar man is licht autistisch, haar zoon van 11 hoogbegaafd. Op haar tienjarige dochter hebben ze nog geen etiketje kunnen plakken.

Column: Zij van hiernaast

Ze schelen slechts zes weken, onze dochters. Beide zomerkinderen, buitenmeiden, weer of geen weer. Vanaf dat ze konden kruipen scharrelen ze als een soort Jip en Janneke door het leven. Geen gaatje in de heg, maar achterom staat altijd open. En zo niet dan is een blik uit het slaapkamerraam of een sprong op de trampoline genoeg om de te zien of de ander thuis is. En zo trekken ze al ruim tien jaar met elkaar op. Samen in de zandbak en het badje in de tuin, samen naar de kinderboerderij, samen naar K3, samen de hond uitlaten. Geen verjaardag zonder elkaar. Hoewel ze niet op dezelfde school zitten, is buurmeisje al jaren kind aan huis bij ons. Altijd op zoek naar aanspraak en huiselijke gezelligheid.

Zelfredzame kinderen



Buurmeisje is een kind van ondernemers. Een eigen zaak, heel hard werken en veel van huis zijn, vormen dé ingrediënten voor het kweken van zelfstandige en zelfredzame kinderen. Die van mij zijn met een weinig ge-emancipeerde, parttime werkende moeder meer van het soort: ‘twee dingen moeten altijd bereik hebben: internet en mama. Grotere problemen kent de aardkloot niet.’ Geheel mijn eigen schuld natuurlijk. Je krijgt wat je erin stopt.

Mee-eters en logees

En zo heb ik dus altijd mee-eters aan tafel met de lunch of het avondeten, regelmatig een of meerdere logees en vriendinnetjes van m’n dochter die mij zelf bellen of appen of ze mogen komen spelen of logeren. Het moet gezegd; het open, opgeruimde karakter van mijn dochter draagt daar ook aan bij. Mijn kleine blije ei is makkelijk in de omgang, voelt zich al snel senang en is met iedereen oké. Ze heeft een rijk sociaal leven. Een oude schoolvriendin merkte eens op: ‘Maar zo was jij ook hoor.’ Het deed me glimmen van trots. En inderdaad ook ik sleepte alles en iedereen mee m’n hol in. Overblijvers mochten bij mij thuis lunchen. Met vriendinnen logeerde ik zelfs bij m’n tantes of oma en als m’n broertje geen zin had om met zijn vriendjes te spelen, speelde ik gewoon met hen.

Hoopvol

En nu staat ze voor me en kijken twee ogen me hoopvol aan. ‘Is Bibi thuis?’, vraagt ze. ‘Nee lieverd, die is er niet.’ ‘Hoe kan dat nou, ik hoor toch net Isa weggaan?’ ‘Ja, dat heb je goed gehoord, maar Bibi is met haar mee gegaan en blijft daar logeren.’ Ik zie de tranen opwellen in haar ogen. Ze stamelt: ‘Oh, nou, ik wil ook zo graag weer een keer logeren. En nu de caravan nog op de oprit staat konden we dan daarin een nachtje slapen. Daar had ik echt zin in. Ik probeer al dagen met haar af te spreken, maar het lukt steeds niet.’ ‘Nou, ik weet zeker dat Bibi dat leuk vindt. Dan moeten jullie dat binnenkort weer een keertje doen. Komt goed!’, verzeker ik haar. Verloren druipt ze af, op zoek naar vertier elders. Ineens heb ik met haar te doen, dit zelfredzame kind. Ons buurmeisje.