Janne Vogel Columns 23 jul 2018, 15:39

Leestijd: 3 minuten

Jane: ‘Dit is alweer de vijfde zomervakantie die we zonder jou doorbrengen’

Columnist Jane (49) ziet haar vijftigste langzaam in zicht komen. Haar man heeft dysthymie, haar zoon van 12 is hoogbegaafd. Op haar elfjarige dochter hebben ze nog geen etiketje kunnen plakken.

Column: Zomerblues

Op de radio zingt Michael Schulte You let me walk alone. Geen zomerhit, maar hij komt regelmatig voorbij. En zoals dat gaat met nummers die je wat te vertellen hebben, dringt de tekst tot me door. Het merendeel van de songs passeert gewoonlijk fonetisch mijn hersenpan; ik hoor ze, zing desnoods mee, maar heb geen clue wat er gezongen wordt. Deze song raakt me uit het niets. Gewoon onder het autorijden. You let me walk this road alone, dreunt het door mijn hoofd. Als ik het zo opschrijft klinkt het als een verwijt, maar dat is het niet.

De song markeert de zwaarte van de zomervakantie voor me. De vijfde die we zonder jou door zullen brengen. En hoewel ik graag anders zou willen drukt de zomervakantie ieder jaar weer zwaar op me. De luchtigheid die hij zou moeten hebben is ervan af. Ik vraag me soms af of die ooit nog terugkeert.

Onbevangenheid

Deze zomer is zomerser dan ooit. Al wekenlang lenen de dagen zich voor strandleven en gardenparties. Eigenlijk al vanaf eind april. Een van de eerste mooie weekenden brachten we door op het strand van Julianadorp. In een heus strandhuisje, zo een waar jij altijd van droomde. Puur genieten. De luxe van eenvoud. De droom deelden we, de realisatie ervan niet. En zo is het met veel, heel veel. Onze levens gaan gewoon verder. Gewoon, en dat is goed.

Maar toch, elk jaar luidt de verjaardag van Bibi – of eigenlijk de meivakantie – het begin in van een tijd waarin ik mezelf ertoe moet zetten het leuk te maken. Het leuk te hebben. Het gaat niet vanzelf. De onbevangenheid die het zomerseizoen van nature met zich meebrengt is er niet meer. Zonder jou word ik gedwongen een plan te maken om m’n kinderen een fijne zomervakantie te bezorgen. Het fijnste opvangadres is immers uit hun leven verdwenen. Hun tweede thuis. Zoals Nick nog steeds zegt: ‘We hebben geen oma meer. Alleen nog oma Pien.’ De kracht van het woord…

Invulling

En zo zoek ik naar invulling van een periode waarvoor ik nooit invulling hoefde te zoeken. Verdeel ik mijn tijd tussen werk (een welkome afleiding), koffiedates met vriendinnen (want dat kletst de tijd lekker weg) en dingen om de kinderen tevreden te houden (en mijn schuldgevoel). En natuurlijk gaat me dat prima af. Een dagje strand, een pretpark, op visite en een weekje zon. Geen zorgen, ze komen niks te kort. Ik ben ervan overtuigd dat zij niet eens in de gaten hebben dat ik mezelf opleg plezier te hebben.

Maar daar tussendoor zijn er altijd de pinpoints. Ze staan in m’n geheugen gebeiteld. De huisarts, een longfoto, longontsteking, meivakantie, het zomerfeest, het concert, de scans, Zeeland, de chemo’s, het infarct, de afasie, Spanje en de laatste tien dagen die de mooiste hel op aarde waren. Ik weet dat jij het niet voor het uitkiezen had en dat het vanzelf augustus wordt. De zwaarte van de zomer zal wegebben en maakt na jouw verjaar- en sterfdag weer plaats voor de leefterreur van alledag. Strakke schema’s en de Bourgondische gezelligheid van de herfst. Maar tot die tijd echoot het in mijn hoofd: ‘I tried my best and I came so far. But you will never know. ‘Cause you let me walk this road alone.’