Valéry de Voijs
Valéry de Voijs Persoonlijk 6 jul 2022
Leestijd: 4 minuten

Joëlle (34) stond tijdens de borstvoeding oog in oog met haar inbreker

Het is waarschijnlijk één van de heftigste dingen die ze ooit heeft meegemaakt. Bij Joellë (34) thuis is er namelijk ingebroken terwijl zij zelf aanwezig was. Sterker nog, ze zat borstvoeding te geven toen ze oog in oog kwam te staan met haar inbreker.

“Mijn vluchtroute was misschien een goed idee, maar in de praktijk ging het anders.”

Mijn man ging de zee op

“Mijn man werkt in de scheepvaart, wat betekent dat hij een aantal weken thuis is om vervolgens een aantal weken weg te zijn. Gelukkig was hij tijdens mijn bevalling vrij, en kon hij de eerste twee weekjes bij ons zijn. Helaas moest hij daarna voor een aantal weken weer de zee op, waardoor ik alleen met mijn zoontje overbleef. Nouja, ‘alleen’ was ik natuurlijk ook weer niet. Ik had gelukkig een hele lieve kraamverzorgster en mijn moeder en zus stonden altijd voor me klaar.

Mijn zoontje was daarbij ontzettend gemakkelijk en superlief. Hij sliep overdag zo veel dat ik hem zelfs moest wakker maken om te eten. ‘s Nachts daarentegen was het een ander verhaal. Dat brak me op. De hormonen, het slaapgebrek, de voedingen. Soms werd het me bijna te veel. Op een nacht was het weer een feestje op zijn kamer. Met veel gehuil liet mijn zoontje me weten dat hij wakker was.

Het was muisstil en donker in de woonkamer

Hoewel ik normaal altijd naast zijn wiegje in een schommelstoel zit tijdens de borstvoeding, besloot ik deze nacht om naar beneden te gaan. Het was muisstil en donker in de woonkamer. Ik vond het wel lekker zo stil, en dommelde zelfs een beetje weg op de bank. Tot ik een geluid hoorde. Ik werd half wakker en probeerde mezelf te oriënteren waar het geluid vandaan kwam. Vervolgens hoorde ik een tik vanuit de keuken en vanaf dat moment ging het heel snel. Ik hoorde glas breken en hoorde de deur opengaan.

Eerst wist ik niet wat het kon zijn. Ik dacht zelfs nog dat het een vogel was die door het raam was gevlogen, maar al snel hoorde ik dat het een persoon moest zijn. Ik kon niet goed beschrijven wat er toen door me heen ging. Mijn hart ging tekeer en ik proefde het maagzuur in mijn keel. Ik dacht letterlijk dat ik zou overgeven. Eerst was ik helemaal verlamd, maar wist toen op te staan. Allerlei gedachten gingen door mijn hoofd maar op de één of andere manier wist ik schijnbaar mijn hoofd koel te houden. Ik dacht namelijk dat ik namelijk naar de gang kon lopen om door de voordeur weg te gaan.

Honkbalknuppel in zijn hand, hoodie over zijn hoofd

Mijn vluchtroute was misschien een goed idee, maar in de praktijk ging het anders. Ik stond nog maar een stap van de bank verwijderd toen de man de woonkamer in kwam. ‘Man’ kan ik het eigenlijk helemaal niet noemen. Het was een jochie van een jaar of twintig. Honkbalknuppel in zijn hand, hoodie over zijn hoofd. Op dat moment begon mijn zoontje keihard te huilen. Zijn gekrijs deed iets met me. Alle angst verdween namelijk meteen. Ook al stond ik nu oog in oog met het jochie begon ik als een idioot te schreeuwen.

Ik denk achteraf dat het jochie net zo hard geschrokken moet zijn van mij als ik van hem. Hij had natuurlijk nooit verwacht dat er iemand thuis zou zijn. Laat staan een moeder met een baby aan haar tepel. Ik heb als een gek geschreeuwd dat hij mijn huis uit moest en met zijn tengels van mijn spullen moet afblijven. De rest zal ik maar niet hier herhalen.

De jongen schold me uit maar rende toen met volle snelheid door de keukendeur. Ik wist weer niet wat ik moest doen, maar wist wel dat ik mijn huis uit wilde. Ik ben naar mijn ouders gereden en heb vanuit daar de politie gebeld. Niet veel later stonden er een aantal agenten in mijn keuken, stond mijn moeder koffie te maken en liep mijn vader inspecterend door het huis. Mijn zoontje? Die sliep natuurlijk gewoon verder, alsof er niets gebeurd was.

De dagen erna heb ik mij mijn ouders doorgebracht. Pas wanneer mijn man thuis kwam durfde ik ‘s nachts weer in mijn eigen bed te slapen maar ik heb er nog steeds last van. Ik durf ‘s nachts niet meer naar beneden bijvoorbeeld. Pas wanneer het licht is voel ik me veilig genoeg om naar beneden te gaan. Die angst zal nog wel even blijven denk ik. Ik ben vooral blij dat er niets met mezelf en mijn zoontje is gebeurd.”

Patty (32): ‘Ik voelde me ontzettend schuldig over die schoenen van 400 euro’

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Iedere zaterdag het beste van Famme in je mailbox

Een goed begin van je weekend met de mooiste verhalen van Famme