Joyce: ‘Waarom was ik niet zo verliefd op mijn kind zoals al die andere moeders wel zijn op hun kinderen?’

Tijdens mijn zwangerschap zweefde ik op een roze wolk. Alles liep op rolletjes, ik heb tot het eind kunnen doorwerken en met onze kleine jongen ging het ook erg goed in de buik. Je zou denken dat na de geboorte van onze zoon ik op de roze wolk verder zou zweven. Maar na mijn helse bevalling kwam ik terecht op een donderwolk. Het doet me tot op heden nog steeds veel pijn als ik denk aan het eerste moment met mijn kleine spruit. Ik kon er niet van genieten en ik kon niet beseffen dat hij mijn kindje was. Ik gaf hem na paar minuten ook snel weer terug aan mijn vriend. De eerste keer borstvoeding geven was ook iets waar ik niet graag aan terugdenk. Veel vrouwen zweren bij borstvoeding en de heerlijke intieme momenten met de baby. Ik wilde dat het zo snel mogelijk voorbij was om vervolgens de baby weer weg te kunnen geven. Ik zat vol verdriet en ik wilde alleen maar met rust worden gelaten en slapen. Wie nam het mij nou kwalijk na zo’n helse bevalling?

9x redenen om andere moeders als vriendin te hebben

Ikzelf vooral – na de spoedkeizersnede ging ik er niet alleen lichamelijk aan onderdoor. Ook geestelijk zat ik er helemaal doorheen. Waarom kon ik nou niet genieten van dat allermooiste wezentje op aarde? Het deed mij pijn dat ik hem geen liefde kon geven, en met borstvoeding geven ging het ook al helemaal mis. Ik kreeg een ontsteking na ontsteking, en de melkproductie ging ook wel erg snel omlaag. Stress en slaaptekort bleken de grootste oorzaak. Ik had last van zware nachtmerries die erg ver gingen. De nachtmerries gingen allemaal over de dood. Door deze nachtmerries durfde ik niet eens meer naar buiten, bang dat ik overreden werd door een vrachtwagen of misschien wel erger, ik was bang om mijn dromen na te beleven. Door de nachtmerries besloot ik niet meer te gaan slapen. Ik sliep hooguit 3/4 uurtjes per nacht en wat korte slaapjes in de middag.

Het moment was daar: ik lag op den duur alleen maar depressief in bed of op de bank. Gelukkig had mijn vriend een paar weken vakantie opgenomen van zijn werk, dus hij was veel bezig met de kleine. Ik begon met kolven om de productie weer een beetje op gang te krijgen en om de ontstekingen de baas te zijn. Hopelijk ging het dan een stukje beter en kon ik uit die negatieve bubbel komen. Dat ik lichtelijk begon te merken dat het echt niet goed met mij ging, probeerde ik maar weg te schuiven. Waarom was ik niet zo verliefd op mijn kind zoals al die andere moeders wel zijn op hun kinderen? Waarom, iedere keer als ik naar hem keek, kreeg ik een schuldgevoel? Was het omdat zijn hoofdje door de vacuümpomp was vervormd? Was het omdat hij onder een speciale lamp moest vanwege geelzucht? Ik kon het gewoon niet verdragen dat hij zoveel moest lijden terwijl hij nog zo klein is.

10x kleine momenten waar je als ouder heel blij van kan worden

Ik wist diep van binnen dat dit niet zo had hoorde te zijn, ik wilde weer terug op de roze wolk zitten. Maar daar moest eerst wat voor gebeuren. Ik brak compleet na een ruzie met mijn vriend, hij confronteerde mij met de keiharde waarheid. Ik liep weg van huis en zat de hele avond op de bank bij mijn moeder thuis met een vieze pizza op mijn schoot te janken. Alle emoties kwamen er in één keer uit en op dat moment realiseerde ik dat ik mijn shit op orde moest krijgen. Ik maakte de volgende dag gelijk een afspraak bij mijn huisarts en zij was mijn rots in de branding. Zij confronteerde mij met PTSS (posttraumatische stressstoornis).

15x dingen die je als kersverse moeder niet wil horen