Karen Merlevede Persoonlijk 29 jan 2018, 14:53

Leestijd: 4 minuten

Karen: ‘Je zult vast nog veel bang zijn de komende tijd, en wij samen met jou’

Karen is moeder van Sophia (2) en Oliver (1). Getrouwd met Thomas. Leerden elkaar kennen op een olieboorplatform en wonen met ‘hun gat’ in het Belgische Wetteren tussen de leukste buren. Is – u raadt het al – onze Belgische columnist.

Column: Strijdersmodus

Een jaar geleden kreeg Sophia (nu ruim twee jaar) een nierbekkenontsteking. De dokters merkten toen op dat ze een verwijd nierbekken had, wat opgevolgd wordt sindsdien, en waar geen verbetering in gekomen is. Integendeel. Als kers op de taart volgde een DMSA scan, een vieze test met isotopen waarbij ze 45 minuten (wat?) moest stil blijven liggen. Een kind van twee jaar zolang uit zichzelf laten stil liggen is onmogelijk, daarom hebben de dokters een soort gigantisch kussen waar ze in worden gelegd, dat dan licht vacuum wordt gezogen. Toen de stagiair zei dat kinderen daar normaal rustig van worden, wist ik niet of hij sarcastisch was, maar ik wist wel dat wij geen rustige 45 minuten tegemoet zouden gaan.

Ik zie je kronkelende lijfje. Die vragende ogen waaruit de wanhoop met tranen naar buiten spat. Ik wou dat ik je kon losmaken uit die scanner, en je mee kon nemen ver weg hier vandaan. Ergens met ons tweetjes een ijsje eten, daar hou je zo van.

Ik ben zo geconcentreerd op jou rustig krijgen dat ik niet eens zie wat het scherm, aan de blik van de verpleegster te zien, al lang toont. De resultaten van de scan zijn niet zoals ze horen te zijn, dat zou ik de dag erna van de vrouw van de dokter te horen krijgen. Hij wil het graag face-to-face ‘op zijn gemak’ uitleggen.

Berekeningen

Ik ben nog maar ruim twee jaar moeder, maar ik weet wel al dat kinderartsen geen tijd maken om op hun gemak dingen uit te leggen, tenzij het echt nodig is. Kinderartsen hebben plaatsen vrij voor last minute afspraken, en dat zijn niet de goed nieuws afspraken. Daarbovenop, als een scan is zoals een scan hoort te zijn, dan hoor je bemoedigende woorden van het begeleidende personeel. Dat alles er normaal uit ziet. Deze keer hoorden wij ‘dat er nog berekeningen moesten gemaakt worden’.

Het hele weekend moeten we wachten op de afspraak. Elke keer als ik streng tegen je twee-fase moet zijn, voel ik me schuldig. Omdat ik weet dat er wat met je is, ik weet nog niet wat, maar ik weet dat mijn lichaam je niet piekfijn heeft gemaakt zoals het moet. Jij zou zeggen dat mijn lichaam jou niet helemaal juist heeft gemaakt. Dat ik een beetje mis was geweest. Je bent zo lief, en je weet het allemaal nog niet.

Vijf kilometerslange dagen later zitten we terug in de wachtkamer. Je bent al groot genoeg om je te herinneren wat er vorige week gebeurd is, en je blijft liever dichtbij papa op schoot zitten dan dat je in het leuke huisje gaat spelen zoals toen.

Grote nier

Als we bij de dokter binnen mogen zou je het liefst helemaal terug in mijn buik kruipen. Naarmate het gesprek vordert, merk je dat de aandacht niet op jou is gevestigd, ontspan je. Je vindt het dan ook heel grappig dat die gekke meneer zelf een mooie tekening voor ons gaat maken. Op die tekening staan twee nieren, eentje die goed zijn werk doet, en eentje die een beetje mis is. Hij is groter dan de andere, en toch werkt hij niet goed. De dokter vindt het maar raar, en weet niet hoe het komt. We worden doorverwezen voor meer schreeuwerige tests en nog meer wekenden in de wacht.

Superheldencape

We weten wel één ding: wat er ook met je nier-die-een-beetje-mis-is aan de hand is, er is een oplossing voor. Je zult vast nog veel bang zijn de komende tijd, en wij samen met jou, maar dit is op te lossen. Ik denk aan alle mama’s die nu moeten wachten op erger nieuws, en ik stel me in op strijdersmodus, want dat is wat mama’s overal ter wereld doen. We draaien de knop om, en doen onze superheldencape om. We gieten onze tranen (tijdelijk) weg, en schakelen om naar rationaliteits-functie. En ook al is ons hart gevuld met verdriet en angst, toch steken we het in alle plaatsjes vol met hoop, zodat jullie kunnen voelen dat wij altijd zullen blijven strijden.