Emma (34): ‘Ik raakte mijn kind kwijt op het strand’

Emma en haar vriend krijgen de schrik van hun leven als ze hun vierjarige kind kwijt raken op het strand. “De minuten gingen te snel voorbij, elke minuut dat ze weg waren was er één te veel.”

“Het was een van de eerste mooie dagen in het voorjaar. Mijn drie kinderen konden eindelijk lekker met blote voetjes rondbanjeren en omdat het niet druk was op het strand hadden we een goed overzicht.

Kind kwijt op het strand

Ook bij de strandtent waar we zaten was het lekker rustig. We dronken en aten wat met goede vrienden, terwijl onze dochter Lily (4) en hun dochter Ella (5) in het zand zaten. Ze zijn altijd al dikke vriendinnen geweest. Onze tweeling (1) was ook mee en daarmee is het altijd opletten geblazen.

Toen we klaar waren wilden we gaan afrekenen. Ella en Lily vroegen of ze alvast even in de duin naast de strandtent mochten spelen. We zaten bij de laatste strandtent in het rijtje en er was daarnaast door de wind een hoge zandheuvel ontstaan. Hier konden kinderen op klimmen en naar beneden glijden.

De moeder van Ella en ik vonden het allebei spannend om ze zonder toezicht te laten gaan, maar onze mannen hadden al toegezegd. ‘Waar kunnen ze heen?’, was hun beredenering. Klopt, er was goed overzicht. Ze konden in principe nergens heen en het water was absoluut nog te koud. Daar zouden ze nooit in gaan.

Nergens te bekennen

Toch merkte ik dat ik het proces van weggaan wilde versnellen. Snel mijn zoon in de draagzak, m’n laatste slok drinken achterover slaan en afrekenen. De mannen waren super ontspannen en zeiden tegen ons dat we rustig aan moesten doen. Het afrekenen duurde me te lang, ik ging alvast naar de klimduin naast de strandtent.

En ja hoor, ik kwam de hoek om en ik zag de meiden niet. Met mijn zoon op mijn rug in de draagzak probeerde ik de duin op te klimmen, maar ik zag ze niet. Ik probeerde rustig te blijven en liep terug naar de strandtent om te zeggen dat ik ze niet zag. Ze zijn er niet, riep ik. Ella’s moeder liep meteen mee en de mannen liepen er sceptisch achteraan.

Ze kwamen erachter dat ik gelijk had en dat de meiden inderdaad niet op de duin waren. We begonnen aan mensen op de duin te vragen of ze twee meisjes gezien hadden. Mensen gingen op de duin staan op de uitkijk. Het was helder weer en niet druk, ze moesten te zien zijn. De eerste minuten probeerde ik kalm te blijven, ze konden namelijk niet ver weg zijn.

Niemand had ze gezien

De minuten verstreken en ik begon meer in paniek te raken. We keken overal, onder de strandtent, richting de zee, bovenop de duin. Ondertussen liep ik met een kind op mijn rug en mijn vriend met ons andere kind op zijn arm te zoeken.

We begonnen meer mensen te vragen of ze de meisjes gezien hadden, iedereen zocht mee. Er waren inmiddels zeker vijftien minuten verstreken sinds we ze bij de strandtent hadden gezien, waar waren ze? Ze moesten ver weg zijn, want anders zouden we ze wel moeten zien. Of in het ergste geval, iets waar je niet aan wil denken, zijn ze meegenomen door iemand.

De minuten gingen te snel voorbij, elke minuut dat ze weg waren was er één te veel. Ik zag inmiddels dat de vaders ook niet meer zo relaxed waren. Mijn vriend liep richting de strandopgang, Ella’s moeder liep huilend bij de zee aan mensen te vragen of ze de kinderen gezien hadden en Ella’s vader liep achter de strandtent te zoeken. Ik had voor mijn gevoel overal gekeken. Ik liep naar Ella’s vader toe en zei tegen hem dat ik de politie ging bellen. ‘Ja, doe maar’, was zijn reactie.

112 bellen

Het moment dat een nuchtere man als Ella’s vader bevestigde dat het tijd was om de politie te bellen, werkte bij mij extra op mijn zenuwen. We hadden de kinderen op dat moment zeker 25 minuten niet meer gezien. Ik was compleet in paniek, maar ik belde 112 en gaf meteen duidelijk instructies. ‘Onze twee dochters van vier en vijf jaar oud zijn ongeveer 25 minuten vermist op het strand van Castricum aan Zee’, zei ik meteen.

Ik verbind u door werd er gezegd en ik kreeg iemand anders aan de telefoon. Ik herhaalde exact dezelfde zin en de vrouw aan de andere kan van de lijn ondernam meteen actie. ‘De hulpdiensten zijn ingeschakeld, er komt hulp naar u toe’, reageerde ze. Ze begon vragen te stellen. Hoe heten de kinderen? Hoe oud zijn ze? Welke kleur haar hebben ze? Welke kleding hebben ze aan?

Tijdens het beantwoorden van alle vragen die ze stelden, begonnen mensen verderop met hun handen te zwaaien en te schreeuwen. Er kwam nietsvermoedend twee kleine meisjes aanlopen. We renden er naartoe. Ik zei tegen de hulpdiensten dat de kinderen terecht waren.

Speeltuin

De meiden wisten dat er vijf strandtenten verderop, nog voorbij de strandopgang een glijbaan was. Ze waren er op eigen houtje heengegaan om te spelen. Ze zijn langs ons gelopen toen wij bezig waren met afrekenen. Ella en Lily waren zich van geen kwaad bewust. Wijzelf hebben er twintig grijze haren bij. Als er ooit een kind kwijt is, weet ik nu dat we als eerst bij alle speeltuintjes moeten kijken. Ik weet nu ook dat de hulpdiensten adequaat reageren, dat is een geruststelling.”

Kind kwijt? Met deze tips en tricks vind je je kind makkelijk terug