Susan Dalstra Kinderen 13 sep 2018, 09:51

Leestijd: 7 minuten

5 vrouwen delen waarom ze wachtten met kinderen tot na hun 35ste

Het maakt niet uit hoe jeugdig en gezond je je voelt als je na je 35ste in verwachting raakt: volgens de medische wereld ben je opeens een ‘risicogeval’. En dat is een bijzonder ongezellige term en het laatste wat je wil horen zodra je de verloskundigenpraktijk binnenwandelt.

Daarom vertellen 5 vrouwen precies waarom ze kinderen krijgen hebben uitgesteld tot na hun 35ste. Want risicogeval of niet: zwanger zijn is een wonder en leeftijd niet meer dan een getal.

Affaire

Bethany, 40: ‘Ik trouwde op m’n 21ste en we wisten altijd al dat we op een dag een gezin wilden. Maar we bleven veel reizen en het steeds een jaartje uitstellen. Toen ik 30 was, verhuisden we naar mijn geboorteplaats, naar een groot huis met veel slaapkamers waar we ons gezin zouden stichten. Vier maanden later biechtte hij zijn affaire op. Hij ging weg en daarna heb ik hem nooit meer gezien. Ik verkocht het huis, pakte m’n biezen en vertrok naar New York voor een avontuur, een uitvlucht en een reset. Toen ik er weer klaar voor was, begon ik op mijn 34ste weer met daten. Met al mijn kracht probeerde ik de zin: ‘Hoi, leuk je te ontmoeten, mijn eierstokken rammelen’ te vermijden. Ik ontmoette mijn man toen ik 35 was en wist meteen dat hij de Ware, mijn soulmate was. We probeerden een gezin te stichten zonder succes en hadden een vruchtbaarheidsbehandeling nodig. Na vier mislukte inseminatiebehandelingen en één succesvolle IVF-ronde, kwam onze dochter toen ik 39 jaar was.

Iedere keer dat ik het woord ‘risicozwangerschap’ hoor, tintelt mijn huid van woede en frustratie. Toen ik eenmaal zwanger was vond ik het heerlijk om onderdeel te zijn van een de ‘gang’, alsof je deel uitmaakt van een geheime gemeenschap die deze levensveranderende ervaring deelt. Dat er een label op me werd geplakt, gaf me het gevoel dat ik een buitenbeentje was. Toen we besloten dat we onder de zorg van een vroedvrouw wilden staan en we bij de praktijk informeerden of mijn leeftijd een probleem was, lachten ze en zeiden: ‘Als we een leeftijdslimiet tot 35 zouden hanteren, zouden we geen patiënten meer hebben! Dit is New York’. Sindsdien heb ik nooit meer achterom gekeken. Ik had een geweldige zwangerschap en een goede bevalling. Nu spendeer ik m’n dagen door te staren naar de mooiste, meest perfecte, slimste baby van de planeet. Al ben ik misschien een beetje bevooroordeeld.’

Medicatie

Erica, 39: ‘In mijn twintiger jaren stond ik er nog vrij onverschilling in, al wist ik wel dat ik graag voor mijn 30ste een kind zou willen als mijn partner en ik eenmaal besloten ervoor te gaan. We trouwden pas toen ik 28 was en mijn partner was een fulltime tourende muzikant. Dat zette onze gezinsuitbreiding plannen op pauze, terwijl we uitvogelden hoe we ons huwelijk zouden laten werken. Kinderen waren geen prioriteit. Toen we 35 waren was dat het nog steeds niet, maar besloten we het wel te proberen. Toen kwamen er opeens een heleboel persoonlijke – en familieproblemen, waaronder mijn schoonmoeder die dementie bleek te hebben. Ik wierp me op als haar mantelzorger en had zelf ook wat gezondheidsproblemen. Daarnaast werkte ik ook nog fulltime. De medicatie die ik een jaar lang innam was niet oké om te combineren met een zwangerschap. Toen ik een jaar later eindelijk van de medicatie af was en mijn schoonmoeder in een stabielere omgeving zat, besloten mijn man en ik het nog een kans te geven. We dachten dat we gezien mijn leeftijd misschien extra maatregelen moesten nemen, maar artsen verzekerden ons dat 37 jaar nog steeds jong was en geen reden tot zorg.

Ik was wel bekend met het label ‘risicozwangerschap’, maar kende ook genoeg vrouwen die op latere leeftijd kinderen krijgen en bij wie het allemaal prima verliep. Ik probeerde daarom het label niet persoonlijk op te vatten. Ik was in prima vorm en gezond toen ik op m’n 38ste zwanger werd. Volgens de artsen had ik de gezondheidswaarden van een 20-jarige. Toch denk ik dat door mijn leeftijd de zwangerschap fysiek gezien wel ingewikkelder was. Het was niet altijd even makkelijk, maar mentaal gezien voel ik me heel solide nu mijn zoon er is. Er waren onderweg heel wat ups en downs, maar ik ben heel dankbaar dat we hier zijn gekomen. Ik had niet verwacht dat ik het zo heerlijk zou vinden om een moeder te zijn.’

Miskraam

Barbara, 37: ‘Ik heb altijd al moeder willen worden, maar het heeft even geduurd voordat ik de juiste man vond. Ik begon dus iets later aan het proces dan ik me had voorgesteld. Mijn man is jonger dan ik ben, dus we begonnen iets vroeger dan hij zich had voorgesteld aan gezinsuitbreiding. Hij was 29 en ik 35 toen we een jaar getrouwd waren en besloten het te proberen. Na een jaar kreeg ik eindelijk een positieve zwangerschapstest, na maanden van temperaturen en dat soort gedoe. Een week later kreeg ik een miskraam. Omdat ik zo enthousiast was, had ik het al aan m’n moeder verteld. Toen gebeurde exact vier maanden later precies hetzelfde: weer een miskraam. Het was een grotere teleurstelling dan ik had verwacht, ook al had ik mezelf voorbereid op dat risico. Op advies van mijn kapper – wat had ik te verliezen? – stopte ik met de pillen die me sneller zwanger zouden maken en begon ik aan accupunctuur, at ik meer rood vlees en boter en probeerde ik het verder los te laten. Vier maanden later was ik zwanger.

Ik had geweldige vroedvrouwen die me nooit een risicogeval hebben genoemd. Ze focusten er niet echt op en hun mening was voor mij het enige dat telde. Ik heb zeker zorgen gehad over m’n leeftijd. Ik wilde een zo gezond mogelijke baby en een coole, jonge moeder zijn. Het komt erop neer dat ik begin 20 me nooit zorgen heb gemaakt over dat label.’

Carrièrevrouw

Lauren, 50: ‘Ik heb niet expres gewacht met kinderen, ik dacht altijd dat ik ze gewoon zou krijgen wanneer ik wilde. Ik trouwde op m’n 33ste en was erg druk met m’n carrière. Toen we trouwden hebben we het over kinderen gehad en besloten we dat het leuk was als het gebeurde, maar niet ons levensdoel zou zijn. Als we het over de toekomst hadden, ging het altijd over werk of de volgende vakantie. Toen ik 36 werd, begon mijn vader, de meest zachtaardige en objectieve man ter wereld, voorzichtig over kinderen. Dat hij wist dat ik een drukke baan had, maar niet een van de mooiste dingen van het leven zou moeten missen. Rond diezelfde tijd begon mijn man over het onderwerp. Dat was het eerste moment waarop ik stilstond bij mijn leeftijd. Ik was nooit bezig met die biologische klok. We hebben het een jaar geprobeerd, checkten in bij een vruchtbaarheidskliniek, checkten vervolgens weer uit en besloten het over te laten aan het lot. Als ik geen kind zou krijgen, zou ik ook blij en tevreden zijn met m’n leven. Ik werd zwanger toen ik 38 was.

Mijn leeftijd kwam vaak ter sprake als ik naar de arts ging. De meeste moeders begonnen rond mijn leeftijd aan hun tweede kind, dus ik werd beschouwd als oud. Ze vertelden me dat ik gezond was en de fysieke leeftijd van een 33-jarige had. Dat gaf me een goed gevoel. Ik besloot niet alle onderzoeken die oudere moeders krijgen aangeboden te ondergaan en het gewoon op z’n beloop te laten. In november wordt mijn zoon 13 jaar. Ik ben nu 50 jaar.’

Olivia, 45: ‘Ik had nooit verwacht dat ik zou trouwen toen ik mijn man ontmoette op mijn 33ste. Hij is niet alleen 7 jaar jonger dan ik, maar nam ook de tijd om me ten huwelijk te vragen. We wilden graag een jaar getrouwd zijn voor we aan kindeen zouden beginnen. Toen we eindelijk besloten het te proberen, werd het een uitdaging om zwanger te worden. Een specialiste ontdekte dat het probleem niet bij hem lag, maar bij mij. Tel daarbij op dat ik een carrièrevrouw was en nooit wist of ik kinderen wilde tot ik hem ontmoette. Toen besloot ik dat ik ook een gezin wilde. Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk beviel ik van onze dochter toen ik 41 was.

Niemand heeft ooit tegenover mij de term ‘risiciozwangerschap’ gebruikt. De gynaecoloog drukte me na meerdere onderzoeken ook op het hart me geen zorgen te maken. Ik sportte iedere dag en at al heel gezond voordat ik zwanger werd. Ik was een heel gezonde vrouw, die term bestond gewoon niet in mijn leven.’