Laura Saija
Laura Saija Persoonlijk 3 feb 2025
Leestijd: 3 minuten

Kirsten (34): ‘Mijn zoon is geen topsporter en dat is oké’

Kirsten (34) woont met haar zoon (8) in een gezellige wijk net buiten de stad. Natuurlijk wilde ze het beste voor haar zoon: kansen, uitdagingen en succes. Maar dat veranderde tijdens een voetbalwedstrijd, toen ze werd geconfronteerd met haar eigen verwachtingen en besefte dat hij nooit een topsporter gaat worden.

Haar zoon, een vrolijke en nieuwsgierige jongen, houdt van voetballen. Maar erg fanatiek in het spel is hij niet. Hij vindt het vooral leuk door zijn teamgenoten en de limonade na afloop.

Voetbalwedstrijd zoon

“Zoals elke week stond ik langs de zijlijn van het voetbalveld mijn zoon aan te moedigen. Het gejuich van fanatieke ouders klonk over het veld. Mijn zoon rende niet achter de bal aan. Hij plukte paardenbloemen, zwaaide naar me. Hij leek nauwelijks door te hebben dat er een wedstrijd bezig was.

Naast me stonden andere ouders met teamshirts en camera’s in de aanslag. ‘Kom op, harder!’ schreeuwde een vader tegen zijn zoon. Een moeder naast me zuchtte en fluisterde: ‘Ik weet niet wat hij vandaag heeft. Normaal scoort hij altijd.’

Goed genoeg

Ik keek naar mijn zoon. In eerste instantie was ik een beetje geïrriteerd. Hij stond midden op het veld en leek net een wolk te bewonderen. Het voelde alsof ik ook naar hem moest gaan schreeuwen, alsof hij niet goed genoeg was zoals hij was. Ik voelde ook dat de andere ouders me aankeken, alsof ik iets tegen mijn zoon moest zeggen. Zo van, waar ben je nou mee bezig?

Maar toen ik naar mijn zoon keek, zag ik dat hij gewoon gelukkig was. Niet omdat hij iets bijzonders deed en een echte topsporter is, maar omdat hij gewoon zichzelf was. En op dat moment besefte ik: waarom zou ik dat niet genoeg vinden?

Gelukkig zijn

De rest van de wedstrijd hoorde ik het geschreeuw van andere ouders nauwelijks meer. Ik liet mijn telefoon in mijn zak zitten en keek de rest van de wedstrijd naar mijn zoon. Hij zwaaide nog eens, struikelde lachend over zijn eigen voeten en kwam naar me toe rennen toen de wedstrijd voorbij was.
‘Hoe vond je het?’ vroeg ik. Zijn gezicht straalde. ‘Leuk!’

Sinds die dag probeer ik mijn zoon niet meer te pushen om beter te zijn. Ja, het kan lastig zijn als andere ouders trots vertellen over de prestaties van hun kinderen. Maar mijn zoon leert me elke dag dat geluk niet draait om wat je bereikt, maar om hoe je je voelt terwijl je iets doet.

Aanmoedigen

Natuurlijk wil ik dat hij zijn best doet en zichzelf uitdaagt, maar niet ten koste van zijn eigenheid. De prestatiedruk die ik soms voelde van mijn ouders, is niet wat hij nodig heeft. Hij hoeft geen topsporter te zijn. Dus nu sta ik langs de zijlijn met een ander perspectief. Ik moedig hem aan, niet om sneller te rennen of beter te spelen, maar om te blijven genieten. Het voelt een stuk plezieriger, voor hem én voor mij.”

Lees ook:

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Iedere zaterdag het beste van Famme in je mailbox

Een goed begin van je weekend met de mooiste verhalen van Famme