Redactie Persoonlijk 2 mei 2018, 11:05

Leestijd: 3 minuten

Lia: ‘Ik ben niet zo’n ‘baby’tjes-moeder’, maar van de filosofische gesprekken’

Samen met haar vrouw voedt columnist Lia drie nieuwsgierige kinderen van 5, 3 en 2 jaar op. Door haar full time job als verpleegkundig specialist GGZ lijkt ze naar eigen zeggen soms op de ‘man die op zondag het vlees snijdt’. Haar missie? Laten zien hoe verschillend we allemaal hetzelfde zijn. Je vindt haar ook op haar eigen blog.

Column: Twee jaar alweer

Onze man des huizes is vandaag twee jaar geworden. Twee jaar alweer, de tijd gaat snel! Eén van de vele clichés die voor mij waar zijn.

De jaren met kinderen voelen twee keer zo kort als de jaren ervoor. Gelukkig maar, want om heel eerlijk te zijn ben ik niet zo´n goede ´baby’tjes-moeder’.

Een beetje gênant om toe te geven met drie ukken in huis, maar toch. Het ergste vind ik het ‘voeren’, de luiers verschonen en het niet zelf kunnen lopen (dat is dus zo´n beetje alles bij zo´n ukje).

Op de luier na ben ik nu overal van af, en dat laatste gaat voor de zomervakantie ook nog wel lukken, denk ik.

Filosofische gesprekken

Natuurlijk geniet ik van het knuffelen met zo´n pasgeboren ukje, het eerste lachje en de eerste keer optrekken aan de tafel. Alleen net even wat minder dan van het dansen op Kinderen voor Kinderen en de hoogst filosofische gesprekken met een peuter of kleuter.

Ik ben ook gewoon een leukere moeder als ze lopen en kletsen. Ik stoei met ze, leer ze fietsen, stamp veel te hard in de plassen, en kruip door de modder.

Ik ben veel te fanatiek tijdens het voetballen en zing en dans het liefst de hele dag. Tussendoor vertel ik graag aan de kinderen wat de ringen op een doorgezaagde boomstam betekenen of waarom de zon bij de neefjes, in Curaçao, op een ander moment schijnt.

Moeder Sanne: ‘Mijn ergste nachtmerrie is waarheid geworden: mijn dochter van 15 is ongepland zwanger.’

Mijlpaal

Gelukkig is Judith veel meer een ´baby´tjes-moeder’, dus zijn ze allemaal niets tekortgekomen. Maar dit tweejarige feest is een extra mijlpaal, ook voor mij.

Het is een gekke verjaardag; enerzijds omdat we het dit jaar niet thuis vieren, maar in de vouwwagen, die we een paar kilometer verder aan het testen zijn voor de grote vakantie.

Anderzijds omdat de man des huizes ook onze kleinste is. Bij hem is dus alles een laatste keer. En terwijl ik dat schrijf voel ik me spontaan schuldig tegenover Aimee, onze middelste.

Bij onze eerste dochter Ninthe was alles voor het eerst en dus heel speciaal, bij Oscar is alles voor het laatst en dus heel speciaal, maar bij Aimee? Ze is zeker niet minder speciaal, maar soms wel een tikkeltje te weinig bewust.

Groter wordende mensjes

Ik voel me raar. Wetende dat Oscar het komende jaar waarschijnlijk zindelijk gaat worden, de loopfiets leert gebruiken en naar de peuterspeelzaal gaat.

Zijn vocabulaire zal flink uitbreiden en hij wordt echt al groot. Heerlijk, maar misschien soms toch ook wel een beetje jammer.

We zullen afscheid gaan nemen van onze trouwe kinderwagen, die al 5,5 jaar dienstdoet, van het speelgoed waarvoor Oscar zich in het komende jaar veel te groot gaat voelen, van de peperdure luiers, van de fiep die we altijd kwijt zijn, en van de verwassen slabbers.

Straks hebben we echt geen ukjes meer in huis, alleen nog maar groter wordende mensjes. Op weg naar de vele filosofische gesprekken.

Hopelijk blijft de inhoud nog lang verwonderlijk verassend en worden het niet te snel écht realistische grote mensen gesprekken.

Puber vermist: “Ik liep niet weg. Ik ging ergens naartoe”