Rachelle Abbas Persoonlijk 6 jan 2019, 19:00

Leestijd: 3 minuten

Lia: ‘Soms zijn het draken die inmiddels allemaal het concept samenzwering begrijpen’

Samen met haar vrouw voedt columnist Lia drie nieuwsgierige kinderen van 5, 4 en 2 jaar op. Door haar full time job als verpleegkundig specialist GGZ lijkt ze naar eigen zeggen soms op de ‘man die op zondag het vlees snijdt’. Haar missie? Laten zien hoe verschillend we allemaal hetzelfde zijn. Je vindt haar ook op haar eigen blog.

Column: Draken

Soms zijn het net draken, onze drie musketiers. Inmiddels begrijpen ze allemaal het concept ‘samenzwering’. Ze bewaren het voor één moment op de dag en zweren altijd samen tegen ‘de mama´s’. Eerder hoorde ik de dames wel eens door de babyfoon op de gang (#winning), het plan uitleggen aan de kleinste musketier – die zich overigens graag voor het karretje laat spannen. Af en toe vind ik deze plannetjes lachwekkend en kan ik er snel een stokje voor steken. Toch lijkt het of ze het door hebben… De gang wordt al een tijdje gemeden voor hun geheime vergaderingen.

Hoewel ik blij ben met de hechte band van onze musketiers vind ik deze samenzweringen ook wel lastig. Als ik Oscar aanspreek gaat Ninthe zich ermee bemoeien, als een soort afleidingsmanoeuvre, waardoor Aimee Oscar weer probeert ‘veilig te stellen’. Een scenario wat overigens ook in gang treedt als ik één van de dames streng toespreek. Oscar zegt tegenwoordig tegen mij dat ik me ‘er niet mee mag bemoeien!’. Ehm… ik ben hier de ouder, niet jij, klein mannetje. Ik mag me overal mee bemoeien; jij niet!

Ik weet dat het de afgelopen tijd erger is geweest door de drukke periode van het jaar. Een periode die zorgt voor iets te veel aandacht, te veel spanning en onvoorspelbaarheden – ieder jaar opnieuw. Kortom, de sfeer was net even anders in huis. Iets waar wijzelf, maar zeker onze gevoelige musketiers, veel last van hebben. Dit uit zich in boosheid, grenzen opzoeken en meer ruzies onderling, als de geplande samenwerking niet goed van de grond komt. Helaas gaat daardoor op een gegeven moment ook het volume van mijn stem onbewust te veel omhoog als ze iets niet mogen, wat ik dan direct terugkrijg in het volume van het antwoord dat ik kan verwachten. Ninthe geeft inmiddels een voorproefje op de puberteit. Ze reageert, tot mijn grote irritatie, regelmatig met ‘dat boeit me niks!’ of een uitgestoken tong.

Als ze allemaal in bed liggen, ben ik soms opgelucht. Het zit er weer even op voor vandaag. In mijn opluchting voel ik ook de twijfel. Waarom zijn ze soms zo brutaal of dwars? Is onze opvoeding niet goed genoeg? We proberen onze musketiers nette manieren te leren en een vriendelijke communicatie om iets gedaan te krijgen.

Maar op momenten zoals gisteravond denk ik dat we het nog niet zo slecht doen. Aan het avondeten hadden we het over mijn vader, die overleden is. Oscar leek dit zich ineens te beseffen, met zijn twee jaar, en vraagt: ‘Mam, is jouw papa, opa Vic, dood?’, ik antwoord dat dat zo is. Vervolgens kijkt hij me aan en zegt: ‘Dan mag opa Vic mijn lego Bliksem MCqueen hebben.’ Die heeft hij van sinterklaas gekregen en is nogal favoriet. Ik vraag hem waarom hij die aan opa Vic wil geven, ‘omdat hij dan ook iets moois heeft als hij jarig is’.

Ik voel de tranen in mijn ogen. Wat ben je toch een lief ventje. Ninthe ziet mijn tranen, geeft me een knuffel, en pakt een zakdoekje om ze liefdevol weg te deppen.