Lizette van Loenen Persoonlijk 11 apr 2018, 13:33

Leestijd: 3 minuten

Lia: ‘Ik voel me machteloos, ik kan haar verdriet niet wegnemen’

Samen met haar vrouw voedt columnist Lia drie nieuwsgierige kinderen van 5, 3 en 1 jaar op. Door haar full time job als verpleegkundig specialist GGZ lijkt ze naar eigen zeggen soms op de ‘man die op zondag het vlees snijdt’. Haar missie? Laten zien hoe verschillend we allemaal hetzelfde zijn. Je vindt haar ook op haar eigen blog.

Column: Ik mis Eva zo

Het is nu al de vierde dag. Ninthe mist Eva. Ze huilt veel, hangt op schoot en voelt zich niet lekker. Ik vraag me af of het de drukte is van de afgelopen weken, waar ze nu last van heeft. Ninthe ontkent, ‘nee mam ik mis Eva zo!’ snikt ze. Ze moet naar bed, maar huilt hartverscheurend hard. In ons gehorige mijnwerkershuisje vrees ik dat de hele straat haar hoort.

Ninthe zit op mijn schoot ik wieg haar wat op en neer. En vraag haar hoe het komt dat ze de laatste dagen Eva zo mist. Ze weet het niet. Het is al ruim 2 jaar geleden dat we Eva moesten laten inslapen. Onze hond. Ze had artrose in haar nek, rug en heupen. Ze had pijn en daardoor werd de lieve en rustige eva bang. Aimee leerde in die periode haar eerste stapjes en viel tussen die stapjes door vaak op haar billen. Eva schrok dan, bang dat Aimee op haar zou vallen en beet in haar richting. 2x raak, gelukkig geen blijvende schade bij Aimee, maar de schrik zat erin.

Leven in de hemel

Ik moest er niet aan denken dat Eva puur uit angst de volgende keer door zou bijten. Pijnstillers hielpen niet en herplaatsen lukte niet, er was niemand die een bijtende hond wilde. Onze bijtende hond, die eigenlijk de liefste hond van de wereld was. Ninthe speelde al met Eva sinds ze kon kruipen. Ze liet haar speelgoed besnuffelen door Eva en na diens goedkeuring kon er mee gespeeld worden. Eva was vaak dicht bij Ninthe te vinden. Toen Aimee er bij kwam en Ninthe en Aimee meer geluiden gingen produceren, zocht Eva de rust in de gang of de tuin op. Ze hield van de kinderen, maar aan de drukte kon ze niet wennen. De pijn veranderende haar gedrag, we hadden helaas geen keuze en moesten Eva laten inslapen. Ze kreeg een leven in de hemel ver weg tussen de sterren.

Rustiger

Ninthe was toen bijna drie. Haar olifantengeheugen, zorgt nu al vier dagen voor zoveel verdriet. Afgelopen zomer kregen we een nieuwe hond: Thomaz. In Curacao als pup gered van de straat. Toen hij oud genoeg was kwam hij met het vliegtuig naar Nederland. Hij is lief, een echte speelkameraad, die van de drukte houdt en bij de kinderen gaat zitten om boosheid, verdriet of pijn te verzachten. Maar het is een pup die veel mag leren en soms wat druk is. Ninthe is gek op hem, maar Eva was rustiger.

Machteloos

Dat Thomaz rustiger wordt met de tijd, helpt nu niet om de tranen te stillen. Ik vind het lastige tranen, ik kan er niks aan doen, ik voel me machteloos. Soms wil ik boos reageren, maar ja ik weet dat het niet werkt en het is niet eerlijk. Het irriteert mij dat ik voor dit verdriet geen kus kan geven of pleister kan plakken. Ik wieg haar heen en weer, wrijf over haar rug en hoop dat het gemis minder wordt. Tot die tijd probeer ik haar geduldig te troosten.