Lisa van den Akker Persoonlijk 20 apr 2023, 07:06

Leestijd: 3 minuten

Lisa: ‘Ik dacht dat mijn twee maanden oude baby stikte’

Je kind in ademnood zien is misschien wel de ergste nachtmerrie van iedere ouder. Het overkwam Lisa (31) die haar twee maanden oude dochtertje rood aan zag lopen. “Volledig in paniek probeerde ik haar neusje schoon te maken.”

“Het is een warme dag begin september 2021, de oudere kinderen spelen in de tuin. Mijn baby van twee maanden oud, Solei, ligt tevreden in de wipstoel. Ondertussen ben ik bezig om een net bezorgd pakketje uit te pakken. Plotseling hoor ik Solei spugen. Nu heeft ze behoorlijk last van reflux, dus dat spugen is niets nieuws.

Spugen en happen naar adem

Ik sta op om een doekje te pakken, maar dan komt er meer spuug bij haar naar boven. Het komt nu ook uit haar neusje en ik zie haar met haar mond open naar adem happen. Mijn hartslag versnelt en ik ren naar haar toe om haar op te pakken. Haar hoofdje is rood en ze blijft slikken en happen naar adem.

Uit onmacht begin ik op haar ruggetje te kloppen, maar het helpt niet. Inmiddels volledig in paniek probeer ik haar neusje schoon te maken. Ze begint te huilen en is knalrood. Mijn vriend komt net binnenlopen en ik roep: ‘Het gaat niet goed! Ze krijgt volgens mij geen adem!’

112 bellen

Mijn vriend, die altijd de rust zelve is, pakt haar van me over. Hij voelt in haar mond of daar iets zit, maar vindt niets. Solei is nog steeds rood en snakt tussen het huilen door naar adem. Ik loop met haar heen en weer en probeer haar rustig te krijgen, maar niets helpt. Zo ken ik haar niet. Steeds weer lijkt haar adem even te stoppen waarna ze vervolgens weer heel hard huilt.

In de ogen van mijn vriend zie ik nu ook ongerustheid, wat bij mij nóg meer paniek veroorzaakt. Als hij denkt dat er iets mis is, dan is het écht niet goed. ‘Ik bel 112’, zeg ik. Hij knikt.

Terwijl mijn vriend met Solei door de kamer loopt en haar probeert te kalmeren, bel ik het alarmnummer. Ik beantwoord de vragen van de vrouw aan de andere kant, ‘Ik denk dat ze aan het stikken is’, zeg ik. De vrouw zegt me een ambulance te sturen. Wat uren lijkt te duren zijn in werkelijkheid een paar minuten, dan is de ambulance er.

Slijm

Het liefst ren ik naar buiten om mijn baby, die nog steeds aan het slikken en happen naar adem is, in hun armen te duwen. De ambulancebroeder hoort haar huilen en zegt direct dat dit een goed teken is. Toch stelt het me niet direct gerust, ik zie dat het haar zoveel moeite kost om te ademen. Ze doen wat controles en verzekeren me dat ze niet in levensgevaar is. Wel sturen ze ons naar de huisarts om haar nog even verder te laten controleren.

Met een baby die volledig overstuur is van alles stappen we in de auto en racen we naar de huisarts. Ik ben een beetje gerustgesteld inmiddels, maar het feit dat ze niet rustig en normaal ademt zorgt nog steeds voor een paniekerig gevoel. Terwijl we bij de huisarts staan legt mijn vriend Solei met haar buik op zijn onderarm. In die houding lijkt ze het minste last te ervaren.

Mijn vriend wrijft over haar rug. Dan opeens, hoest ze en komt er een klodder slijm uit haar mondje ter grootte van een pingpong bal. Dat was het dus, dat zat haar dwars. Daarna is ze ook direct een stuk rustiger. De huisarts begrijpt het niet, ze was daarvoor namelijk niet verkouden, dus waar dat slijm opeens vandaan kwam. We hebben geen idee. Maar gelukkig liep het met een sisser af.”

Melanie: ‘Ik bleek al 22 weken zwanger te zijn, zonder dat ik het door had’