Vera Guldemeester
Vera Guldemeester Persoonlijk 20 jan 2025
Leestijd: 3 minuten

Lisa (43): ‘Mijn puber weigert huiswerk te makenʼ

Lisa’s zoon Tim (14) heeft totaal geen motivatie voor school. Elke dag is het weer een strijd: van het opstaan in de ochtend tot het maken van huiswerk in de avond. “Tim lijkt het allemaal niets te kunnen schelen.”

“Ik weet niet meer wat ik moet doen. Tim is altijd een slimme jongen geweest, maar sinds hij in de puberteit zit, lijkt school wel het laatste te zijn waar hij zich druk om maakt. Opstaan in de ochtend is al een uitdaging. Hij ligt vaak tot laat op zijn telefoon, en als ik hem de volgende dag wakker maak, krijg ik alleen maar gemopper en gezucht. Het gebeurt regelmatig dat hij te laat op school komt. Dat heeft hem al een paar waarschuwingen van de schoolleiding opgeleverd, maar ook dat lijkt hem niet te raken.

Hoop gemopper

Na school begint het volgende gevecht. Zodra hij thuis is, ploft hij op de bank, zet de televisie aan of begint te gamen. Als ik vraag of hij huiswerk heeft, krijg ik steevast hetzelfde antwoord: “Nee.” Of: “Dat doe ik straks wel.” Maar dat ‘straks’ komt nooit. Als ik erop aandring dat hij aan de slag gaat, krijg ik een grote mond of een hoop gemopper. En als ik echt boos word, trekt hij zich terug in zijn kamer en hoor ik alleen maar muziek of de geluiden van zijn games.

Niet in willen zien

Ik heb van alles geprobeerd. Ik heb schema’s gemaakt, hem beloond als hij zijn huiswerk deed, maar ook gestraft als hij het liet liggen. Niets lijkt te werken. Hij staat er inmiddels slecht voor, en ik maak me zorgen dat hij niet overgaat naar de derde klas. Het doet me pijn om te zien dat hij zijn talenten verspilt. Hij heeft zoveel in zich, maar lijkt het gewoon niet te willen zien.

Machteloos voelen

Wat ik misschien nog het ergst vind, is dat ik me zo machteloos voel. Als moeder wil je je kind helpen, maar hoe doe je dat als hij elke vorm van hulp afwijst? Ik probeer begripvol te zijn, ik snap dat de puberteit lastig is en dat hij met zichzelf in de knoop kan zitten. Maar ik wil ook dat hij inziet hoe belangrijk het is om zijn schoolwerk op orde te hebben.

Verantwoordelijkheid nemen 

De gesprekken met de mentor hebben tot nu toe weinig opgeleverd. Zij adviseert om het los te laten en hem de gevolgen zelf te laten ervaren. “Misschien moet hij een keer blijven zitten om te begrijpen dat hij zijn best moet doen,” zei ze. Maar dat idee voelt voor mij als falen. Ik wil juist dat hij nú leert hoe belangrijk het is om verantwoordelijkheid te nemen.

Beste voor hem willen 

Soms vraag ik me af waar het fout is gegaan. Vroeger was Tim zo leergierig en nieuwsgierig. Hij wilde alles weten en stelde honderd vragen op een dag. Waar is dat jongetje gebleven? Nu lijkt hij vooral boos, opstandig en totaal niet geïnteresseerd. Ik weet dat ik hem moet loslaten en dat hij uiteindelijk zelf de keuzes moet maken, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Voorlopig blijf ik hopen dat er iets verandert. Dat hij op een dag beseft dat school belangrijk is, dat het huiswerk maken een noodzakelijk kwaad is, en dat ik niet zijn vijand ben, maar zijn moeder die het beste voor hem wil.”

* Om privacy-redenen is er een schuilnaam gebruikt. De echte naam is bekend bij de redactie.

Als je zelf als kind altijd heel aanhankelijk bent geweest naar je ouders, verwacht of hoop je misschien dat hetzelfde geldt voor jouw kind(eren). In de praktijk blijkt dit soms tegen te vallen. Anna (37) weet daar alles van, haar dochter (10) wil namelijk niet meer met haar knuffelen.

Mijn vriend verliet het gezin voor een twintig jaar oudere vrouw: ‘Onze baby was vier maanden’

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Iedere zaterdag het beste van Famme in je mailbox

Een goed begin van je weekend met de mooiste verhalen van Famme