Lonneke: ‘Een kind van 11 is nog zo jong’

‘Er mag maar één persoon tegelijk bij hem op bezoek en jij bent na je zus aan de beurt’. Mijn tante kijkt me onderzoekend aan. ‘Denk je dat je er klaar voor bent?’. Ik knik langzaam ja.

Ze waarschuwt me dat hij eruit zal zien alsof hij slaapt. Ze hoopt dat hij alles om zich heen nog kan horen. Misschien moest ik hem maar vertellen over hoe het gaat in groep 8 op school?

Ik blijf naar haar knikken, maar ik voel mijn knieën slap worden. Ik ben er niet klaar voor, ik zal hier nooit klaar voor zijn.

Met zachte hand duwt ze me naar binnen, ik merk niet eens dat mijn zus langs me heen naar buiten glipt. Mijn blik is gefixeerd op het ziekenhuisbed in de hoek van de kamer en de man die daarop ligt. Langzaam kom ik dichterbij. Overal zie ik slangetjes uit zijn lichaam komen. Ik hoor gepiep en gepompt, maar het lukt me niet om mijn hoofd te bewegen en te zoeken naar de herkomst van al deze geluiden. Ik kan alleen maar naar zijn gezicht staren. Het gezicht van mijn vader.

Ik vertel hem niets over mijn leventje in groep 8, over de musical, het kamp of de eindtoets. Nu ik eenmaal naast zijn bed sta en hem zie liggen, komt er geen woord over mijn lippen.

Zijn ingevallen gezicht en magere lichaam vertroebelen mijn gedachten. Hij ziet er helemaal niet meer uit als mijn stoere, sterke papa. Ik pak zijn hand vast en blijf naar hem staren, hij kijkt niet naar mij.

Zelfs als een 11-jarig kind voel ik het enorme gewicht van dit afscheid zwaar op mijn ziel drukken. Deze druk verstijft me, alles wat ik tegen hem wil zeggen blijft hangen tussen mijn gedachten en mijn lippen. ‘Ik mis je’ en ‘ik hou van je’. Niet uitgesproken, maar intens gevoeld.

Mijn benen beginnen te trillen, ze worden zwaar van het staan. Ik knijp zachtjes in zijn hand, hij knijpt niet terug.

Mijn tante komt de kamer binnen, ik sta nog steeds doodstil met zijn hand in de mijne. Bij de deur draai ik me nog één keer naar hem om. Dat was de laatste keer dat ik mijn vader in leven zag.

‘Mam! Ik heb de rol!’ Met rode wangen komt mijn 11-jarige dochter over het schoolplein op me afgestormd. Ik zet me schrap om haar vreugdesprong in mijn armen op te vangen, maar voel meteen aan mijn rug dat ze hier inmiddels veel te groot voor is. Wanneer we later thuis samen op de bank zitten, praat ze honderduit over haar grote musicalrol. We kletsen nog wat over de middelbare school en over alles wat er voor haar (en mij) gaat veranderen volgend jaar. Ik probeer mijn lieve tiener daarop voor te bereiden, omdat het voor mij destijds zo zwaar was.

Maar haar leven wordt nu volledig in beslag genomen door alle groep 8 activiteiten; haar eindtoets, de schoolmusical en vooral het kamp. Wie gaat er met wie in het stapelbed? Hoe ver zal het fietsen zijn? Terwijl ze gemoedelijk verder kletst, gaan mijn gedachten terug naar 32 jaar geleden, naar de laatste keer dat ik mijn vader zag en niet kon zeggen wat ik wilde zeggen.

Een droevig gevoel van heimwee, verlies en gemis overvalt me. Ik kijk naar mijn prachtige tienerdochter en schrik bijna van de tranen die 32 jaar later opnieuw in mijn ogen opwellen. Een kind van 11 is nog zo jong.

Ik ben dankbaar dat ze hier naast me zit en honderduit tegen me praat. Dat ik haar kan aankijken en naar haar mag luisteren. Ik pak haar hand en knijp er zachtjes in.