Susan Dalstra Persoonlijk 18 jan 2018, 10:26

Leestijd: 3 minuten

Moeder van twee: ‘Ik dwong mijn man zich te steriliseren en voel me daar niet schuldig over’

Toen Eden Strong in verwachting raakt van haar derde kind wist ze heel zeker: dit is de laatste. Ze wist echter ook heel zeker dat ze niet wederom jaren aan anticonceptie vast wilde zitten. Daarom vond ze het nu de hoogste tijd dat haar geliefde het voortouw nam en zich liet steriliseren. 

De laatste

En zo geschiedde, schrijft Eden. ‘Ik ben zwanger van mijn derde kind, en mijn man en ik zijn het erover eens dat dit de laatste is. Ik ben 34, hij is 40, we hebben een dochter van 9 jaar, een zoon van 6 en een heel gewilde baby onderweg.

Drie kinderen past binnen ons gezin, maar vier zou teveel zijn om verschillende redenen waaronder financiën, onze leeftijd en het feit dat ik zeker weet dat mijn lichaam nog een zwangerschap niet aan zou kunnen. We zijn het er beide over eens dat ons derde kind ook onze laatste is. Dat is waarom ik, in voorbereiding op ons seksleven na de zwangerschap, erop stond dat mijn man zich liet steriliseren. Ook al verklaarden vriendinnen me voor gek.

Spiraaltje

‘Mijn man zou dat nóóit doen’, zeiden sommigen. ‘Hij zou zich een stuk minder mannelijk voelen.’ Een ander zei dat haar man veel te bang zou zijn en het gewoon makkelijker is om een spiraaltje te zetten dan haar man om te praten. Toen was er nog eentje die zei dat haar man simpelweg weigerde en opperde dat ze haar eileiders zou afsluiten.

Teamspeler

Toen ik zat te luisteren naar alle redenen waarom mijn vriendinnen de last van anticonceptie moesten dragen, bedacht ik dat zíj hier de gekken zijn. Terwijl ze klagen over stemmingswisselingen door de pil en zeggen dat hun enige optie is om hun eileiders af te sluiten, vraag ik me af waarom ze het oké vinden dat hun man geen teamspeler is.

Er zijn twee mensen voor nodig om een kind te maken, en er zijn twee mensen voor nodig om dat te voorkomen.

Verantwoordelijkheid

Ik ben moe van de veronderstelling dat anticonceptie de verantwoordelijkheid van de vrouw is. Een sterilisatie brengt minder risico’s mee met het gebruik van de pil op de lange termijn. De hersteltijd is minder lang dan bij het afbinden van de eileiders en het verwijderen van de baarmoeder, het hoeft niet vervangen te worden zoals bij een spiraal en is een heel levensvatbare optie.

Waarom is het oké dat van mij wordt verwacht dat ik iedere dag hormonen slik tot het moment dat we besluiten dat we een baby willen?

Waarom is het oké dat wanneer we besluiten voor een kind te gaan, mijn lichaam alle veranderingen moet doorstaan om dat mogelijk te maken?

Waarom is het oké dat ik degene ben die de pijn van een bevalling doorstaat en het herstel dat volgt om een kind in het gezin te brengen?

Het is oké omdat ik er mee heb ingestemd.

Maar het is niét oké dat ik alle moeite doe waarna mijn man kan zeggen: ‘Ik weet dat we geen kinderen meer willen, maar ik verwacht dat jij degene bent die ermee doorgaat dat te voorkomen’.

Celibaat leven

Nope! Als we geen condooms gebruiken, komt het niet op mij aan. Gelukkig zei mijn man dat dan ook niet, want anders zou hij een celibaat leven tegemoet treden als ons kind geboren is (grapje… soort van).

Icepacks

Dus op een ochtend in november stond ik icepacks te maken terwijl mijn man me berichtjes stuurde vanuit het kantoor van de uroloog. Twee uur later kwam hij iets beurser terug dan hij wegging, maar niet genoeg om hem af te remmen. Een paar dagen later was het alsof er niets was gebeurt, behalve dan dat hij niet kon stoppen met glimlachen om onze nieuw verworven vrijheid.

Trots

Ik ben trots dat mijn man rol een actieve rol speelt in de vruchtbaarheid die effect heeft op ons beide, zoals ik ook jaren heb gedaan. Ik ben trots dat ik heb bijgedragen aan het brengen van drie kinderen in de wereld en ik ben dankbaar dat toen het mijn mans beurt was zijn verantwoordelijkheid te nemen, hij die ook nam.’

Babble