stefaniehollaar Persoonlijk 12 mrt 2025, 13:01

Leestijd: 3 minuten

Elsemieke (31) is zwanger, heeft een peuter en is vaak alleen thuis: ‘Hoe ga ik dit straks doen?’

Elsemieke runt thuis vaak de boel in haar eentje. Ze heeft een zoontje van bijna twee jaar, een tweede op komst en een vriend die op een booreiland werkt. “Soms voelt het wel alsof ik het allemaal alleen moet doen.”

Steeds opnieuw wennen

“Mijn vriend werkt op oproepbasis, wat betekent dat hij ieder moment zomaar opgeroepen kan worden. Hoe lang hij wegblijft? Soms een week, soms drie. De eerste paar dagen moet ik altijd schakelen en daarna vind ik vaak mijn eigen ritme. Als ik alleen ben, plan ik zoveel mogelijk vooruit. In de avond leg ik alles al klaar voor de volgende ochtend, zodat het soepeler verloopt. Maar zodra mijn vriend weer thuis is, laat ik dat los. Ik denk dan meer tijd te hebben, maar juist doordat ik mijn ritme loslaat, duurt alles uiteindelijk langer. Het is steeds aanpassen en weer opnieuw wennen.

Fysiek is het nu zwaarder

Elke ouder weet hoe fijn het is om een extra paar handen te hebben. Normaal gesproken wissel je elkaar af: de een brengt de kleine naar bed, de ander doet de afwas. Maar als je er in je eentje voor staat, is dat een stuk pittiger. En nu ik zwanger ben, merk ik dat extra. Bijvoorbeeld als mijn zoontje ziek is, ik zelf niet lekker ben of de auto het begeeft.

Fysiek merk ik het ook. Dingen die normaal vanzelf gaan – je kind uit de auto tillen of hem uit zijn kinderstoel halen – kosten me nu veel meer energie. Tegen de tijd dat de avond valt, ben ik op. Dan wil ik gewoon even op de bank ploffen, niks doen en weer op tijd naar bed gaan.

Tijd voor mezelf, vrienden en elkaar

Ik probeer echt mijn momentjes te pakken. Elke maand ga ik bijvoorbeeld naar de nagelstudio. Maar met vriendinnen afspreken schiet er vaak bij in als ik alleen ben. Vaak neem ik de kleine dan mee. Gelukkig voelt mijn moeder haarfijn aan wanneer het mij te veel wordt. Ze zegt dan gewoon: ‘Breng de kleine maar hier, ga jij maar even op de bank zitten met een kop thee.’ En pas als zij dat letterlijk tegen me zegt, doe ik het ook. Anders betrap ik mezelf erop dat ik tóch nog even de was doe of snel wat opruim.
Mijn ouders wonen heel dichtbij, dus als mijn vriend thuis is kunnen we wel spontaan uit eten of naar de bioscoop gaan. Ik heb mazzel dat mijn moeder er altijd voor mij is.

Straks met twee kleintjes

Ik zie er soms tegenop: straks twee kinderen en vaak alleen. Maar dat komt vooral door de reacties van anderen: “Hoe ga je dat straks doen met twee?” En eerlijk? Dat helpt eigenlijk niet echt. Maar ik heb er alle vertrouwen in: uiteindelijk komt het goed en vind ik mijn eigen weg.”