Susan Dalstra Gezondheid 11 mei 2018, 15:40

Leestijd: 2 minuten

Moeder biecht op: ‘Ik voel me soms buitengesloten omdat ik niet drink’

Een jaar geleden deed Amber alcohol volledig in de ban. Ze walgde van zichzelf en kon eindelijk toegeven dat ze een probleem had. Sinds dat besluit is er een hoop veranderd. 

Wazig

‘Ik keek in de spiegel en haatte alles wat ik zag. Ik haatte mijn bierbuikje en het gewicht dat ik was aangekomen van teveel vloeibare calorieën en eten dat ik niet kon weerstaan als ik dronken was. Ik haatte mijn opgezette ogen en gezicht. Ik haatte hoe mijn hoofd voelde, nog steeds wazig van de avond daarvoor.

Veslaafd

Ik walgde van mezelf. Die dag kon ik eindelijk toegeven dat ik een probleem had. Soms geef ik mijn genen of moeilijke jeugd de schuld. Ik gebruikte misbruik, werk en de stress van twee kinderen als excuus om te drinken. Kleine prestaties, de week doorkomen; ik vond altijd wel een reden om te drinken. Ik dronk niet om ergens bij te horen, iets te vieren of mijn kinderen te tolereren. Ik dronk om te vluchten. Ik dronk omdat ik verslaafd was.

Het vereiste een hoop werk, verschillende pogingen en schaamtelijke gesprekken om nu eindelijk te kunnen zeggen dat ik nuchter ben. Ik ben mentaal nog niet zo gezond als ik wil zijn, maar ik ben wel clean. Maar hoe trots en blij ik ook ben; ik mis het drinken wel.

Thee en koffie

Ik kan niet langer verkondigen dat ik drank nodig heb als mijn kinderen zich misdragen. Ik drink belachelijke hoeveelheden thee en koffie op feestjes en dates. Als iemand me een biertje of wijn aanbiedt, zeg ik: ‘Nee, ik ben oké’. Maar ik ben niet oké. Ik ben jaloers. Ik ben boos dat ik niet gewoon twee drankjes kan nemen om stoom af te blazen. Ik voel me buitengesloten van het gemak waarmee vrienden ‘even een drankje doen’.

Dankbaar en beschaamd

Minder goede vrienden die niet weten waarom ik gestopt ben, kijken me vreemd aan als ik een drankje weiger. Ze hebben gezien hoe ik mijn lichaamsgewicht aan IPA’s heb weggetikt. Mijn beste vrienden aan wie ik het eerlijk heb verteld zijn lief en bezorgd, tot op het punt dat ik zowel dankbaar als beschaamd ben. Ze zijn mijn vangnet, maar ik vraag me ook af of ik hun tijd niet verdoe als zij besluiten niet te drinken waar ik bij ben.

Onbeantwoorde liefde

Ik ben mijn vrienden niet kwijtgeraakt, maar wel datgene wat ons soms samen bracht. Ik verlang naar alcohol zoals je kan verlangen naar een verloren vriend of onbeantwoorde liefde. Je ziet hoe hij iedereen gelukkig maakt, behalve jou. En ik mis hem. Ik zie zijn relatie met ieder ander, en ik word buitengesloten.

Gevoelens zijn net zo fluïde als de gin die ik iedere avond schonk. Ik laat het komen zoals het komt. Soms betekent dat dat ik me buitengesloten voel. Maar ergens buiten staan, heeft me geholpen m’n weg terug te vinden. Ik heb weer een veilige weg naar binnen gevonden.’