Susan Dalstra Kinderen 21 mrt 2018, 11:04

Leestijd: 4 minuten

Moeder luidt noodklok: ‘Lieve man, ik heb je hulp nodig’

Celeste Erlach bracht in een rake brief aan haar man onder woorden wat veel vrouwen voelen: ik heb je nodig. De moeder deelde haar smeekbede online. Daar kun je veel van vinden, maar haar relaas zal voor veel vrouwen herkenbaar zijn. 

‘Lieve echtgenoot,

Ik. heb. meer. hulp. nodig.

Afgelopen avond was zwaar voor je. Ik vroeg je op de baby te letten zodat ik vroeg naar bed kon. De baby huilde. Ik kon hem boven horen en kreeg een knoop in m’n maag van dat geluid, terwijl ik me afvroeg of ik naar beneden moest komen om je af te lossen of gewoon de deur moest sluiten om de slaap die ik zo wanhopig hard nodig heb te pakken. Ik koos het laatste.

Je komt twintig minuten later in de slaapkamer met onze hysterisch huilende baby. Je legde de baby in het wiegje en schoofje het wiegje naar mijn kant van het bed. Een helder teken dat jij er klaar mee was. Ik wilde naar je schreeuwen. Ik wilde een enorme ruzie beginnen. Ik had al de hele dag op onze peuter gepast. Ik zou wakker worden van de baby om hem de hele nacht te voeden. Het minste wat je kon doen is hem ‘s avonds een paar uur in de gaten houden zodat ik kon proberen een beetje te slapen.

Gewoon een paar kostbare uurtjes slaap, is dat teveel gevraagd?

Ik weet dat we allebei onze ouders in een traditionele vader-moederrol hebben gezien. Onze moeders namen de zorg op zich terwijl onze vaders zich daar amper mee bemoeiden. Het waren geweldige vaders, maar er werd niet van ze verwacht dat ze veel tijd zouden besteden aan luiers, voeden en verzorgen. Onze moeders waren de heldinnen die de familiedynamiek draaiende hielden. Iedere hulp van vader was welkom, maar werd niet verwacht.

Ik zie onze iedere dag meer in die gezinsdynamiek terugvallen. Mijn verantwoordelijkheid is om de kinderen te voeden, het huis schoon te houden en voor de kinderen te zorgen – zelfs als ik terugkom uit werk. Ik geef mezelf ook de schuld. Ik heb de verwachting geschept dat ik het allemaal kan. Niet lullig bedoeld, maar ik wil niet weten hoe een week avondeten eruit ziet als jij die verantwoordelijkheid hebt.

Ik zie ook hoe mijn vriendinnen en andere moeders het allemaal doen, en goed ook. Ik weet dat jij het ook ziet. Als zij het kunnen, waarom ik dan niet?

Ik weet het niet.

Misschien houden onze vrienden publiekelijk de schijn op en worstelen ze achter de schermen. Misschien hebben onze moeders er jaren onder geleden en zijn ze nu vergeten hoe zwaar ze het vonden. Of misschien, en dit is iets wat ik me dagelijks afvraag, ben ik gewoon niet zo geschikt voor deze baan als anderen. En hoe erg ik het ook vind om dit te zeggen, ik ga het toch doen: ik heb meer hulp nodig.

Het voelt alsof ik faal door dat te vragen. Ik bedoel, je helpt wel. Je bent een geweldige vader en doet het goed met de kinderen. Bovendien zou dit me toch makkelijk moeten afgaan? Iets met moederinstinct?

Ik ben ook maar een mens die leeft op vijf uur slaap en hondsmoe is. Ik heb je nodig. ‘s Ochtends wil ik dat je de peuter klaar maakt zodat ik me kan ontfermen over de baby, iedereens lunch kan maken en een kop koffie kan zetten. En de peuter klaarmaken, betekent niet hem voor de tv zetten. Het betekent dat hij op het potje is gegaan, heeft ontbeten, wat water heeft gedronken en klaar is voor school.’

Celeste vervolgt hoe ze wil dat hij in de weekenden haar af en toe wat alleen laat doen – al is het maar een tripje naar de supermarkt. Dat hij een helpende hand reikt met playdates en sportclubjes. Dat hij oppert dat ze ook een dutje doet als de kinderen slapen.

‘En als laatste wil ik horen hoe dankbaar je bent dat ik dit allemaal doe. Ik wil weten dat je hebt gezien dat de was is gedaan en het eten klaar is. Ik wil weten dat je waardeert dat ik borstvoeding geef en dat ik op m’n werk kolf terwijl flesvoeding veel makkelijker zou zijn.

Ik hoop dat je ziet dat ik je nooit vroeg thuis te blijven van netwerkevenementen en sportactiviteiten. Ik weet dat dit niet is hoe onze ouders het deden en ik vind het vreselijk om te vragen. Ik zou willen dat ik het allemaal kon doen en het me moeiteloos zou afgaan.

Ik zou willen dat ik geen punten wil voor iets wat de meeste mensen verwachten van een moeder. Maar ik luid de noodklok en zeg dat ik ook maar een mens ben. Ik zeg je hoe hard ik je nodig heb en ik breek als ik in dit tempo doorga. En dat zou jou, de kinderen en onze familie raken.

Want laten we eerlijk zijn: jij hebt mij ook nodig.’

Walking through the living room and catching this moment. My three WHYs all snuggled up. They are why I work. they are why I smile. They are why I live. What’s your WHY? #myboys #myloves

Een bericht gedeeld door Mom Life & Healthy Living (@andwhatamom) op 1 Dec 2017 om 9:27 (PST)

Beeld: Andwhatamom/Instagram.

Mama Mia