Eva Munnik Persoonlijk 6 mrt 2018, 11:11

Leestijd: 3 minuten

‘Ik haat veroordelende, zelfingenomen ouders die anderen fijntjes op hun tekortkomingen wijzen’

Elke moeder doet het op haar eigen manier, en er bestaat geen juiste manier. Maar dan heb je altijd de ‘moedermaffia’ die je ijskoud het idee geeft dat je het allemaal verkeerd doet. Ook al bedoelt ze het echt niet zo. Fammes Eva lucht haar hart.

Ik haat de moedermaffia (‘Oooo mama, je mag geen haat zeggen!’ ‘Ik wel, schat’). Ik haat veroordelende zelfingenomen ouders die anderen fijntjes op hun tekortkomingen wijzen. Ik haat sowieso mensen die anderen vertellen hoe zij het moeten doen. Die denken de wijsheid in pacht te hebben.
Maar zelf ben ik net zo erg. In mijn hoofd. Stiekem ben ik de godmother van de moedermaffia.

Meestal weet ik dat vrij goed te verbergen – het past namelijk totaal niet bij mijn vrijdenkende en relaxte imago – maar soms ontglipt het me. Op een onbewaakt ogenblik, babbelend met andere ouders op het schoolplein.

Veelbetekenende stilte

‘Nu al zwemles? Daar zijn ze pas vanaf zes jaar motorisch klaar voor hoor’.
‘Goh, was Finn alweer ziek? Misschien moe van al die uitjes die jullie in het weekend altijd ondernemen?’
‘Je gaat werken in plaats van de bus uitzwaaien voor het allereerste schoolreisje? Echt?’
‘Wat? Neemt jouw dochter Fristi mee naar school voor bij de lunch?’
‘O, jullie gaan zónder de kids op vakantie?’ Veelbetekenende stilte.

Het floept er allemaal uit (ja ook die veelbetekende stilte). Ik kan het niet helpen, ik zeg het oprecht niet om de ander een rotgevoel te geven. Echt niet. Ik vind mezelf ook helemaal niet perfect (bij lange na niet), maar ik héb gewoon moedermaffia-trekjes. Het verbaast me eigenlijk dat ze me op dat schoolplein nog best lijken te mogen. Dat is ongetwijfeld te danken aan het feit dat ik me meestal in weet te houden. Want als ik álles zou uiten wat er in mijn hoofd omgaat, zou de schade niet te overzien zijn.

Want ik vind iets van die vader die altijd met de auto zijn kinderen op komt halen terwijl hij om de hoek woont. En ik vind iets van die moeder die er niks van zegt als haar zoontje met zijn fiets drie kleuters overrijdt op het plein. Ik vind ook iets van die meer dan fulltime werkende moeder die altijd de oppas of oma naar het schoolplein stuurt. En ik vind net zo goed iets van die niet-werkende moeder die zich bij de schoolbarbecue voorstelde als ‘thuisblijfmama’.

#mompeace

Eigenlijk vind ik iets van iedereen die het niet exact zo doet als ik. Ik weet het, het is verschrikkelijk. Ik heb notabene vorig jaar in een groot artikel opgeroepen tot #mompeace samen met mijn co-auteur van De melkfabriek Sofie van den Enk. We lieten ons als Yoko Ono en John Lennon in een wit hotelbed fotograferen met onze kinderen en hun schoolvriendjes en maakten peace signs met onze vingers. Moeders moesten elkaar niet veroordelen, maar steunen, was de boodschap. Ik sta er nog steeds helemaal achter hoor en theoretisch gezien barst ik ook van de #mompeace, ik ben helemaal voor leven en laten leven. Maar om dat áltijd in de praktijk toe te passen, zelfs ín mijn hoofd? Lukt me niet.

Wat kan ik ervan zeggen? Ik blijf aan mezelf werken. Bewustzijn is stap één, toch? Enne… sorry, schoolpleinmoeders. Ik vind jullie allemaal super. Echt waar.

Eva is journalist en woont samen met Harry en hun dochter R. van zes. Ze schreef het boek De Melkfabriek over borstvoeding, binnenkort komt De Schoolfabriek voor (aanstaande) schoolouders uit en later dit jaar verschijnt Kids & the City over stedentrips met kinderen. Voor Famme schrijft ze over ouderkliekjes, luizenmoeders en speelafspraakjes.