Susan Dalstra Persoonlijk 2 nov 2018, 11:55

Leestijd: 4 minuten

Moeder schrijft brief ‘aan alle moeders die hun mama missen’

De donkere dagen voor Kerst dienen zich zo langzaam maar zeker aan. Hoe sfeervol en gezellig ook, de tijd van lichtjes en samenzijn met familie en vrienden is ook de tijd waarin het gemis van iemand die er niet meer is nog duidelijker wordt.

Troosten

Nu Jill Somonian zelf moeder is, mist ze haar moeder nog meer dan ze al deed. Ze zette haar gevoelens speciaal voor alle andere vrouwen die ook hun moeder missen op papier. Het haalt geliefden er niet mee terug, maar weten dat je niet de enige bent, kan soms al enorm troosten.

‘Zusterschap: ik heb een zus, ik ben een zus, ik ben moeder van twee zusjes. Maar nooit had ik gedacht dat ik onderdeel zou zijn van een groter zusterschap. Een zusterschap dat collectief begrijpt waarom je soms uit het niets op de onhandigste momenten emotioneel wordt. Zoals wanneer iemand je een glas wijn aanreikt op de verjaardag van je schoonmoeder.

Fontein

Wat is er aan de hand?, vroeg mijn zwager terwijl in de rij stonden voor het buffet en hij me een glas aanbod. Ik sloeg het af en zei half grappend dat ik een zware week had gehad en die wijn nu niet aan kon. Als ik erover zou beginnen, zou er geen stoppen meer zijn. Mijn zwager drong aan. Kom op, wat is er? Hij dacht vast dat ik moe was van de kinderen of vanwege problemen met de verbouwing.

Ik voelde de tranen opwellen vanuit m’n tenen, door m’n benen en via m’n buik tot ze uit m’n ogen sprongen als een fontein. Ik keek hem recht aan en zei: ‘Ik mis m’n moeder gewoon heel erg.’

Zijn gezicht was een combinatie van schrik en diep medeleven. Ik rende naar de wc waar ik m’n zus opbelde. We praatten. Ik voelde me beter. Want zij weet hoe het is.

Instant tranen

Bijna een jaar nadat mijn moeder overleed, gebeurt dit nog steeds. Instant tranen. Instant een brok in m’n keel. Alles is instant, alsof ik een kind ben. Maar dat ben ik ook. Ik ben nog steeds haar kind en zij is mijn moeder. Een jaar later en in alle jaren die nog voor me liggen, ben ik nog steeds haar dochter en zal ik dat altijd blijven.

We waren zo close. We waren vriendinnen, ook al was ze op de eerste plaats altijd m’n moeder. Niets bleef onbesproken. We hebben samen haar uitvaart gepland terwijl ze in het hospice lag. Er is geen spijt. Als ik het zo mag zeggen: ze is goed gestorven.

Haar advies

Natuurlijk ben ik een volwassene, maar een deel van mij heeft haar nu harder nodig dan ooit. Een paar vriendinnen die dit ooit al eens hebben meegemaakt en wat verder zijn dan ik zeggen dat het normaal is. Ik wil mijn moeders onomwonden advies of ik m’n dochter naar gym moet laten gaan, haar grappen over hoe mannen radeloos zijn zonder vrouwen in de buurt en hoe ik mijn dochters thuishoud van een logeerpartijtje als daar net een luizenuitbraak is.

Dan zeg ik tegen mezelf wat ze op het laatst tegen mij zei. ‘Je komt hier wel doorheen. Je weet waar je mee bezig bent. Dit hoort bij het leven. En ik mis jou ook. Denk aan mij als je verdrietig bent, dan voel je je beter.’ Het lijkt te helpen. Dat is de eeuwige magie van een moeder die echt geweldig is, denk ik.

Jaloezie

Waar ik me het meest voor schaam, is de jaloezie die ik voel naar mensen die hun moeder nog wel hebben. Ik word chagrijnig als ik kinderen plezier zie maken met hun oma. Ik ga raar doen als ik op social media foto’s zie met de tekst: ‘3 generaties!’. Ik voel geen echte haat tegen de mensen die dat soort foto’s delen, maar ik zou er alles voor over hebben om nog een dag, een uurtje met haar te kunnen praten.

Zoveel van ons gaan door hetzelfde. Amper van middelbare leeftijd, met kinderen die nooit zullen weten hoe fantastisch hun om was. Dat werkt troostend, gek genoeg. Dit nieuwe zusterschap sleept me er doorheen.

We zijn een club mama’s die onze mammies missen. We hebben pijn, we huilen, we lachen, we leven. Voor onze kinderen. Voor onszelf. Voor de ontnuchterende realiteit die we veel te vroeg hebben beseft. Dat het leven te snel voorbij gaat. Zusters geven elkaar kracht, of ze het nou weten of niet. Ik begrijp jou, mama.’