Rachelle Abbas Persoonlijk 25 mei 2018, 17:02

Leestijd: 4 minuten

Moneytalk: Waarom ik nog maximaal 5 uur per dag werk

Renée Lamboo (33) belandde ooit in de schulden. Ze kwam er sterker uit en raakte (op een positieve manier) geobsedeerd door geld. Op Famme schrijft ze iedere week over (be)sparen. Ze begon ook money-blog www.porterenee.nl, omdat ze vindt dat we allemaal wat opener moeten praten over geld. Want het maakt misschien niet gelukkig, maar het is wél belangrijk.

Moneytalk: Waarom ik nog maximaal 5 uur per dag werk

Ook ik werkte ooit meer dan 40 uur per week. Om half 7 ’s avonds kwam ik thuis, gaf mijn kind een kus voor ‘ie naar bed ging en ging kort daarna zelf ook. Ik vond er geen klap aan en gooide dus het roer om.

Dat ik kinderen wilde, was altijd al duidelijk

Ooit. One day. Soon. Tot ik opeens dé man tegen kwam waarmee ik het NU wilde. Ik was 28, werkte 45 uur in de week en had een eigen koopappartement. Binnen een maand was het raak. Zwanger. Ik dacht toen nog: dat kindje neem ik overal mee naartoe. Naar afspraken enzo, gewoon in een draagzak op mijn buik en later op mijn rug. Ha! Hoe anders was de werkelijkheid. Ik ontdekte dat kinderen zoveel werk zijn. Ja, lach er maar om. Ik wist dat echt niet. Ik ontdekte dat thuiswerken met een baby erbij echt niet te doen is. Ik vond hem nog te jong voor de crèche. Maar ik was zelfstandig ondernemer, de spaarrekening liep met rap tempo leeg en er kwam niets binnen. Ik maakte me zorgen. Kunnen we de rekeningen straks nog wel betalen?

Tijdens een van mijn gebroken nachten viel het kwartje

In mijn armen lag mijn zoon. Hij sliep, maar ik wist: zodra ik hem terug leg in zijn bedje is hij wakker. Dus bleven we samen in de stoel naast zijn wiegje zitten. Zachtjes wiegde ik hem heen en weer. Ik keek naar hem en voelde dat hij me nodig had. En ik voelde ook: ik wil er voor hem zijn. Had het me een paar maanden eerder gevraagd en ik had je voor gek verklaard. Maar op dat moment wist ik: ik ga tot die vrouwen behoren die parttime gaan werken. Wie had dat gedacht. Zo ambitieus als ik altijd was. Ik was de stress zat, het gevoel dat ik alles tegelijk moest doen en daardoor niets écht goed deed. Natuurlijk volgde daarna de vraag: hoe moet dat financieel? Ik wist zeker dat ook mijn man niet meer 60 uur wilde werken zoals voorheen. Hij had heel bewust voor dit kind gekozen en wilde daar ook deel van uitmaken. Maar ik droomde ook van een huis met een tuin voor datzelfde kind. Uitstapjes naar de Efteling, weekendjes naar Texel.

De volgende dag begon er voor mij heel bewust een nieuw leven

Een leven zonder schuldgevoel, met minder geld, meer tijd en net zoveel geluk en liefde. Maar Amerikanen hebben gelijk. You can’t have the cake and eat it too. Het moet uit de lengte of uit de breedte komen, zou mijn moeder zeggen. Ik ging minder maar efficiënter werken. Ik werkte nooit meer langer dan vijf uur per dag. Het was even zoeken naar een nieuwe balans. Ik kwam uit op drie volle dagen werken, ongeveer. Mijn inkomen liep iets terug, maar eigenlijk niet eens zoveel. Toen ik eens goed naar onze financiën ging kijken, viel er zoveel te besparen. Abonnementen, onnodige uitgave, eten dat in de prullenbak verdween. Door daar drastisch in te snijden, konden wij anders gaan leven. Minder werk, meer gezin. Minder haast, meer rust. In het begin was het even slikken. De krant weg, Spotify abonnement eruit, naar de Lidl in plaats van de Appie, niet meer drie keer per week uit eten. Maar als dat betekende dat ik niet mee hoefde te doen aan de ratrace waar zoveel mensen in belanden, vond ik het waard.

We zijn inmiddels een paar jaar verder

Het is alweer vier jaar geleden dat het roer hier omging. Ik weet inmiddels niet meer beter. Ik zie mensen om me heen zich nog altijd rot rennen en denk aan hoe ik dat zelf ook deed. Het roer ging ooit om voor mijn kinderen. Mijn oudste is nu 4 jaar en gaat naar school, mijn jongste wordt bijna 1. Ik doe het niet meer alleen voor hun, maar ook voor mezelf. Ik ben gelukkiger, rustiger en blijer. Het is niet zo dat ik alles overboord heb hoeven gooien. Helemaal niet. Ik maak keuzes. Dit wel, dat niet. Ik ben me bewust van de gevolgen van die keuzes. Een tweede auto? Oke, dan moet er iets anders minder. Of ik moet meer gaan werken. Heb ik dat ervoor over? Is dat het waard. Die afwegingen maak ik voortdurend. Ik moet zeggen: ik mis niets. Niet de luxe die ik ooit zo voor vanzelfsprekend nam. Luxe is voor mij nu rust en vrije tijd. Als de zon schijnt ga ik naar het strand en zit ik niet opgesloten op kantoor. Wanneer ik moe ben, neem ik tijd om uit te rusten. Niet meer die stress en dat opgejaagde gevoel. En dat ik daar dan een mooie auto en designermeubels voor in heb moeten leveren? So be it.