Ruth Oei-Abraham Persoonlijk 10 jun 2020, 12:21

Leestijd: 3 minuten

Anoniem: ‘Kon ik maar voor altijd thuiswerken. Want thuis heb ik geen last van ongewenste intimiteiten’

‘Niet iedereen zal blij zijn geweest met het verplichte thuiswerken van de afgelopen maanden. Maar ik was juist héél blij. Want thuis heb ik geen last van ongewenste intimiteiten. Thuis word ik niet lastiggevallen door mijn baas.’

‘Nu pas realiseer ik me hoezeer het niet klopt wat er op mijn werk gebeurt. Nu pas besef ik dat dit echt niet kan. Maar goed, ik werk thuis, dan kan je je een heleboel realiseren, maar dat verandert (nog) niets.’

Ongewenste intimiteiten: ‘Ik word lastiggevallen door mijn baas’

‘Het begon een jaar geleden, ik was twee maanden daarvoor aangenomen en wat was ik blij. Net klaar met mijn studie, die langer had geduurd dan ik had gehoopt, en dan in een keer een baan. En ook de baan waarvan ik voordat ik überhaupt begon met studeren hoopte dat ik die ooit zou krijgen. En nu heb ik ‘m, maar ik ben nog nooit zo ongelukkig geweest.’

‘Klinkt het naïef als ik zeg dat het onschuldig begon? Dat ik er in eerste instantie niets achter zocht? Dat ik de letterlijke schouderklopjes van mijn baas opvatte als zijnde een compliment voor mijn werk? Dat ik het over mijn schouder hangen en meekijken naar de rapporten die ik schreef interpreteerde als een teken van oprechte interesse? Dat de aanrakingen als hij langsliep een bevestiging waren dat hij wist dat ik er was en mijn best deed?’

‘Dit kan mij toch niet overkomen, ik pas helemaal niet in ‘het plaatje”?

‘Misschien wist ik vanaf het begin al dat dit niets te maken had met mijn capaciteiten en ambities maar dat dit simpelweg valt in de categorie ongewenste intimiteiten. Maar ik kon me gewoon niet voorstellen dat mij dat zou overkomen. Niet dat ik onaantrekkelijk ben, maar meer omdat ik van mezelf een vrij uitgesproken type ben en niet met me laat sollen. Kennelijk dus wel.’

‘Mijn baas is 38, getrouwd, twee jonge kids en qua werk ook goed in wat hij doet. Qua looks is er ook weinig mis mee, dus je vraagt je bijna af waarom hij zich hiertoe verlaagt. En het stomme is, je gaat dus echt aan jezelf twijfelen. Geef ik hem aanleiding om over mijn rug te wrijven, zijn opmerkingen over mijn bilpartij, ligt dat aan mijn kledingkeuze en lok ik zijn dubbelzinnige opmerkingen uit door wat ik zelf zeg?’

‘Dit heeft niets met mij te maken, maar dan ook níets!’

‘De onrust, onzekerheid en angst die ik voelde tot het begin van de ‘intelligente lockdown’ heeft nu plaatsgemaakt voor kalmte, focus en de realisatie dat dit echt niet kan. Sinds het verplichtte thuiswerken ben ik me er bewust van dat wat híj doet echt niet kan en dat er werkelijk geen enkele reden is om aan mezelf te twijfelen. ‘

‘Waarom doen wij vrouwen dat toch, eerst de schuld bij onszelf zoeken? En dan moet ik zeker ontslag nemen om ervoor te zorgen dat het stopt? Maar dat is het ‘m nou juist, dan stopt het helemaal niet. Misschien wel voor mij, maar niet voor de vrouw die mij opvolgt.’

‘Maar goed, zo helder als ik dit nu zie en zo sterk als ik nu lijk, wat is daar straks van over als ik weer het kantoor binnenloop? Want gisteravond ontving ik een mailtje van mijn baas. Aankomende maandag worden we allemaal weer op de werkvloer verwacht. En hij keek er naar uit om mij weer in levende lijve te zien. Ik hoop zo dat ik volgende week net zo sterk en net zo overtuigd van mezelf ben als ik dat nu voel. Wish me luck.’

Meer anonieme verhalen lezen?

• Anoniem: ‘Mijn jaloezie jegens mijn zus gaat ten koste van onze relatie’
• Persoonlijk: ‘Ik vind mijn ene kind leuker dan mijn andere kind: maakt mij dat een slechte moeder?’
• Anoniem: ‘Mijn vriend appt dagelijks met een andere vrouw. Valt dat onder vreemdgaan?’