Opvoedkwestie: ‘Ik gaf mijn kind een tik, hoe zorg ik dat niet weer uit mijn slof schiet?’

Je kunt de boeken er nog zo goed op nalezen, sommige vragen over het opvoeden van de kinderen kun je het beste neerleggen bij andere ouders. Zij weten als geen ander dat je met de handen in het haar kunt zitten en de ‘regels’ niet altijd werken. Wij stellen daarom vanaf nu tweewekelijks de vraag aan jullie de opvoedkwestie van een andere ouder ‘op te lossen’.

Deze week de opvoedkwestie van Marieke (29): ‘Ik heb mijn zoontje van bijna vier een tik gegeven. Het gebeurde in een flits, uit een soort onmacht. Hij is al maanden zijn grenzen aan het aftasten, alles is één grote strijd. Dat gedrag is nieuw. Laatst was ik moe na een paar slechte nachten. De hele ochtend verliep niet erg soepel, ik denk dat mijn zoon ook moe was. Toen ik hem wilde helpen met aankleden, werd hij boos. Ik zat tegenover hem op de grond om hem zijn broek aan te doen, toen hij me begon te schoppen.’

‘Ik verloor mijn geduld en gaf hem een flinke tik op zijn wang. ‘En nu stoppen!’ riep ik. Hij schrok en huilde: ‘Mama, je hebt me geslagen, dat máááhag niet.’ Ik schrok ook. Ik heb hem getroost en uitgelegd dat het inderdaad niet mag, mama een foutje heeft gemaakt en heb verteld dat ik moe ben, dus daardoor wat sneller boos word. Maar toch: ik voel me eigenlijk nog steeds schuldig, en ben ergens ook bang dat ik nog eens mijn geduld zal verliezen. Is het erg dat ik die tik heb uitgedeeld? En hoe zorg ik dat ik mijn geduld beter kan bewaren en niet weer zo uit mijn slof schiet?’

Geef je advies + OPROEP

Stuur jouw advies over de kwestie van Marieke naar [email protected] o.v.v. Opvoedkwestie of reageer op onze Facebook. Binnenkort lees je hier dan misschien jouw reactie en die van anderen terug. Of nog makkelijker: reageer op onze Facebook-pagina. Heb je zelf een dilemma of een vraag? Stuur dat dan naar hetzelfde mailadres en wie weet kunnen andere moeders jou helpen.

Reacties op het vorige dilemma

Twee weken geleden legden wij jullie de opvoedkwestie van Esmée voor. Zij spreekt minder vaak met haar beste vriendin af, omdat ze haar kind vervelend vindt. Ze vroeg jullie om raad. Een selectie van jullie mooie, nuttige, goeie antwoorden:

1. Gerbrich

‘Ik geloof niet zo in vervelende kinderen. Eerder in lastige fases. Wat vooral heel storend is, is de reactie van je vriendin. Dat is vaak irritanter dan het kind zelf en vaak de reden dat je het kind niet leuk vindt. Want het kind zelf kan het niet helpen en elk kind is mooi. Ook dit kind heeft leuke eigenschappen. Probeer deze eens te vinden. Ontdek wat hem zo leuk maakt, inplaats van je steeds te ergeren aan alle negatieve dingen. Hij merkt heus dat je hem niet mag. Dat maakt het niet beter. Dus doe eens iets met hem samen.

Of pas een keer op. Probeer de goede dingen te zien. Daarnaast gelden in jouw huis, jouw regels. Dat moet natuurlijk wel duidelijk zijn. Dus er wordt lief samen gespeeld en hij is al groot en je peuter nog klein. Dus moet hij goed oppassen (omdat hij ‘groot’ is, kan hij dat ook al goed natuurlijk). Maar eerst positief; compliment en daarnaast duidelijk/streng. Heel veel plezier met het kind van je vriendin! Het lukt je vast alle mooie dingen te ontdekken!’

2. Martine

‘Draai het eens om. Ik ben de moeder waar moeders graag komen met hun drukke, ruwe kinderen. Rotzooi is namelijk zo opgeruimd, dingen stuk maken mag niet. Beetje smeren mag ook best. Daar worden die moeders rustig van. Ze krijgen adem, hun kind mag namelijk ook zijn. Dat is zo belangrijk echt. Ook ik heb twee rustige, lieve zachte meiden echter heb ik nu nog een dreumes die de dingen heel anders doet, ziet en beleefd en omdat ik al zo’n moeder was begrijp ik haar heel goed.’

3. Dorien

‘Ik ben van mening dat visite en dus kinderen zich kunnen houden aan de huisregels die bij jou gelden. Natuurlijk is er een grens, maar wanneer deze overschreden worden en mams er niets van zegt, zou ik zelf degene zijn die er wat van zegt. Een kind op zijn gedrag wijzen kan op veel verschillende manieren dus probeer een manier te vinden waarop de boodschap over komt maar waar je zelf, wanneer het jouw kind zou betreffen, geen bezwaar tegen zou hebben.’

4. Debbie

‘Lastige kinderen bestaan niet en vervelende kinderen eigenlijk ook niet. Ze gaan door verschillende fases in ontwikkeling en waar de een zich rustig ontwikkelt is een ander zich juist heel erg bewust van wat er gebeurt en geeft dat onrust. Boos worden werkt niet. Uitleggen wat je wel wil zien in gedrag wel. Het voorbeeld geven en laten zien hoe. Desnoods daarna samen het goede gedrag oefenen en dan alleen laten doen. ‘Hier slaan we niet met deuren, kun je de deur ook zachtjes dicht doen?’ is daar een voorbeeld van.

Ik kan mij voorstellen dat het voor je vriendin ook uitputtend is. Haar help je meer door met haar het gesprek aan te gaan. Spreek af dat je positief mag corrigeren. Dat je laat zien welk gedrag gewenst is in jouw huis. Wellicht kan je vriendin dit meenemen in haar eigen opvoeding. Ik word er altijd een beetje verdrietig van als mensen kinderen ‘vervelend’ noemen. Je vriendin geeft zelf aan het ook niet meer te weten. Probeer het gesprek daarover dan open te breken. Je kunt haar helpen. Daar ben je ook vriendinnen voor toch? Succes samen!’

LEES OOK: De leugens die ouders zichzelf vertellen om de dag door te komen

5. Asha

‘Ik zie dat gebeuren bij het kind van mijn vriendin. Nu zijn ze nog 3, maar zijn aard, zijn blik is gewoon niet leuk (arm kind maar die heb je gewoon). Hij kan ook niet leuk spelen. In tegenstelling tot zijn zus die vaak bij mij over de vloer is, ook zonder haar mama. Andere vader, wellicht is dat het. Ik corrigeer hem, waar zij bij is. Vindt ze ook niet erg, dat scheelt. En ja, momenteel nodig ik ‘m ook niet te vaak uit. Als ze groter zijn en het gedrag niet verandert, dan zal ik toch genoodzaakt zijn haar erop aan te spreken, maar wel als hulp. Ik geef haar nu al hulp hints. Mijn kind zal ik duidelijk maken dat hij niet verplicht is vrienden te zijn met dit kind, dat hij een eigen mening heeft en niet hoeft te doen wat hij zegt. Dat zal ik sterk in de gaten houden.

Dat je vriendin zo reageert vind ik wel stuitend. Dat irriteert. Ze wil er dus niets aan doen. Praat eens met haar over een kindercoach, vrienden horen dat te kunnen zeggen en zijn ze beledigd zijn ze toch geen vrienden. Want een kind kan een drukke aard hebben, maar dat betekent niet dat je er maar niks aan hoeft te doen, al gaat ze maar even een uurtje met ‘m spelen voor ze op visite gaan om stoom te afblazen.’

6. Sandra

‘Sommige kinderen zijn in onze ogen vervelend of naar, maar verplaats je eens in het hoofd van het kind en vraag hem eens waarom hij zich zo gedraagt. Misschien kun je wat spulletjes weg halen omdat hij overprikkeld raakt. Misschien is er wel echt iets aan de hand waardoor hij niet kan luisteren. Daarnaast vind ik dat moeder wel beter moet corrigeren als ze op visite is.’

7. Arianne

‘Ik vind dat als je een lastig kind zoals dit op visite krijgt, je hem zeker zelf mag toespreken op zijn gedrag. Ik laat de sfeer in ons huis niet verpesten door een kindje en als mamma het zelf niet doet, doe ik het. Ook ons kind wil gewoon graag samen spelen en ik vind zelf: ons huis, onze regels. En stimuleer het positieve gedrag dat je wel ziet.

8. Jacqueline

‘Ik heb zelf ook zo’n kind, dat gaat de hele dag door, ik kan niet meer op alles reageren. Maar mijn vriendin snapt dat en spreekt hem zelf er op aan. Dat heeft veel meer effect en haar huis haar regels.’

9. Manon

Heel herkenbaar! Ons zoontje keek ook nog eens enorm op tegen het grote heftige jongetje en kopieerde zijn gedrag. Wat bij ons werkte was dat ik die speelmomenten ging voorbereiden. Minder speelgoed in het zicht en vaak naar buiten, in de speeltuin konden zij lekker rennen en was er geen strijd om speelgoed. Plus er waren kinderen van hun eigen leeftijd. Want jongetjes van vier moeten hun energie kwijt. En mijn vriendin en ik spraken af dat we onze kinderen altijd direct konden aanspreken over de regels in ons huis. Maakte vaak meer indruk.

Nu is mijn zoontje even oud als hij toen en merk dat een 3/4 jarige veel heviger is en begrijp nu terugkijkend mijn vriendin veel beter. En heb zelfs een beetje spijt van mijn oordelende gedachtes. Peuters en kleuters zijn een wereld van verschil zul je merken.’

Ze zijn gelukkig niet altijd vervelend. 7 x momenten waarom ik om mijn peuter moet lachen (ook als dat eigenlijk niet mag).