Susan Dalstra Persoonlijk 25 mei 2018, 12:53

Leestijd: 4 minuten

Vreselijk: Shannons man overleed in Thailand door een kwallenbeet

In de winter van 2002 gingen de smoorverliefde Shannon en haar verloofde Sean backpacken door Thailand. Aan die romantiek kwam snel een vernietigend einde toen een kwallenbeet Sean fataal werd.

‘Hij hield me vast in het warme water terwijl ik mijn benen steviger om hem heen klemde. We kusten en ik proefde het zoute zeewater op zijn tong. Ik voel iets groots en zachts langs m’n dij glijden. Ik deinste terug en sloeg een kreet. Sean was altijd al bang voor zeedieren en vroeg wat het was.

Moeite met ademhalen

‘Ik voelde gewoon iets’, zei ik. Ik kon mijn zin niet eens afmaken toen Sean terugdeinste en me losliet. Hij bewoog zo snel als hij kon richting het strand, terwijl hij zich al rennend een weg baande door de turquoise zee. Zijn bewegingen leken urgent en ongemakkelijk. Ik volgde hem. Hij ging zitten op het natte zand.

‘Het zit over m’n hele benen.’ Ik boog voorover en zag alleen een rood bultje op zijn enkel. ‘Mijn hoofd voelt zwaar. Ik heb moeite met ademhalen. Ga hulp halen.’ Hij was rustig en sprak in samenhangende zinnen.

‘Kom met me mee’, zei ik. Hij was niet allergisch voor bijen, dus een allergische reactie leek me onwaarschijnlijk. ‘Kom mee’, herhaalde ik. Ik zag hoe hij aan het water zat. Zijn donkere haar nat, zijn smalle borst achterover geleund, zijn lange, witte benen onder het zand. ‘Ik kan het niet.’

Sleutel

Sean zonk tot aan zijn ellebogen in het zand. ‘De sleutel zit in je schoen.’ Het was het laatste wat hij zei toen ik me omdraaide om hulp te halen. Ik was topless. Ik besefte niet dat hij doodging. Ik ging naar ons vakantiehuisje, pelde mijn shorts van m’n huid en trok een jurkje aan. Tegen de tijd dat ik weer naar buiten rende, lag hij met zijn gezicht in het zand. Ik sprintte naar hem toe. ‘Sean! Sean!’ Geen reactie. Ik had moeite hem om te draaien. Toen zijn hoofd en schouders het zand raakten, voelde ik een zuchtje lucht. Ik dacht dat hij inhaleerde.

Ik rende naar de bar, meters ver van de zee. Het zat vol toeristen. ‘Mijn vriend is gestoken! Hij heeft moeite met ademhalen!’ Op dat moment kon ik zelf ook nauwelijks ademhalen. Een aantal mensen kwam met me mee. Toen we Sean bereikten, had hij geen hartslag. Een jonge vrouwelijke backpacker begon op zijn borst te duwen.

Ik wachtte op een reactie, een Hollywood-waardige proest en een hoest terwijl hij omhoog zou komen en naar lucht zou happen. We zouden zuchten van opluchting en ik zou hem vertellen hoe erg ik was geschrokken. Ik dacht nog steeds dat iemand hem kon redden. Ons kon redden.

Ik huilde, schreeuwde, hapte naar lucht. Maar ik probeerde nog steeds voor hem adem te halen. ‘Kan iemand een ambulance bellen? We hebben een ambulance nodig.’ Het kwam niet in me op dat dat er niet is op Ko Pha Ngan.

Amper medische voorzieningen

Uiteindelijk kwam een truck op het strand en werd Sean achterin gelegd. Met zijn hoofd in mijn schoot ging ik door met mond-op-mond beademing terwijl we over een stoffige weg reden. De truck reed direct naar een kliniek waar twee mannen hem uit de wagen tilden en op een bed legden.

‘Hij heeft drugs genomen?’, vroeg een Chinese arts met een rond brilletje. ‘Heeft hij gedronken? We zijn twintig minuten met hem bezig.’ We keken tussen de gordijnen door terwijl artsen zich over Sean bogen. Een verpleegster plaatste een plastic tas over zijn mond voor ze slangetjes in zijn mond en neus duwde. Ik banjerde op en neer. Ik trilde. Ik wist niet waar ik m’n handen moest laten.

Ik keek hoe tot twee keer toe een grote naald in zijn borst werd gelegd. Er waren amper medische voorzieningen. Er was geen defibrillator. Niet eens een fles azijn, wat vaak wordt gebruikt tegen kwallenbeten. En zeker geen antigif. Er was niets dat hem kon redden.

‘Het spijt me’

De twintig minuten vlogen voorbij en mijn hart zonk toen de dokter mijn kant op kwam. ‘Het spijt me.’ Ik viel huilend op de grond. ‘Er was niets wat ik kon doen. Hij was al overleden toen hij hier kwam.’ De receptionist vroeg hoe ik ging betalen.

Sean verliezen is niet iets waar ik ooit overheen kom of van herstel. Ik zal altijd achtervolgd worden door zijn dood. De waarheid is dat het leven niet bestaat uit Hollwyood-eindes. Soms redt de prinses de prins niet. Soms vinden kinderen hun weg niet naar huis.

Sean zal altijd weg zijn. Hij zal nooit zijn eerste huis kopen, trouwen of zijn eerste kind vasthouden. Toen ik dit verhaal voor het eerst opschreef, zei een lezer dat ze het zilveren randje niet kon vinden. Dit is wat ik heb geleerd: de echte tragedies hoeven niet opgelost te worden. Ze mogen alleen niet worden vergeten.’