Rachelle Abbas Kinderen 18 dec 2018, 14:54

Leestijd: 3 minuten

Peter: ‘Daar aan de eettafel ligt de basis van wie we zijn en wat we worden’

Columnist Peter (34) is man van Katharina en vader van Robert en Jack. Bij de geboorte van zijn oudste zoon Robert kwam het zo uit dat hij thuis blijft met de baby: de beste beslissing die hij ooit genomen heeft. Hij vertelt graag over de niet-alledaagse rolverdeling bij hem thuis.

Column: Het delen van een maaltijd

Eten is nogal een ding. Niet alleen is het nodig om te overleven, maar het heeft ook veel te maken met wie we zijn als mensen. Als ik terugdenk aan mijn eigen kindertijd, dan hebben veel van mijn diepste herinneringen te maken met eten. In oude fotoboeken zit ik als kleine dreumes op het aanrecht in een pan te roeren of met beslag te kliederen. Lepels aflikken en potjes aangeven waren toen waanzinnig spannend en het kookproces fascinerend. Ook smaken en geuren die met bepaalde gerechten en gebeurtenissen naar boven komen zijn een onderdeel van die herinneringen.

In mijn leven speelt eten een centrale rol. Als fanatiek krachtsporter moet er natuurlijk voldoende gegeten worden om de motor draaiende te houden (lees: erg veel). En als huispapa ben ik verantwoordelijk het hele proces van boodschappen tot eettafel. De hoeveelheden eten, de timing en frequentie ervan en natuurlijk wát we eten, hebben nogal wat invloed op hoe mijn dag, maar ook die van de rest van het gezin eruit ziet.

Er zijn thuis twee hoofdmaaltijden die we met zijn vieren delen: ontbijt en avondeten. Daartussen zitten nog veel meer maaltijden, snackmomenten, tussendoortjes en lunch, maar met werk, school, reizen en playdates zijn die iets minder voorspelbaar. De dag begint, elke dag, met havermout om 07:00. Dit is het startschot van de dag voor de kinderen en de werkdag voor mijn vrouw. We bespreken wat er op het programma staat en eventuele dromen van de nacht ervoor. Het avondeten is stipt om 18:00, elke dag. Niets heel exotisch, maar sowieso alles vers gekookt. Wederom een moment van samenzijn. We nemen de dag door, bespreken de laatste ontwikkelingen op lego-toren-bouw-gebied, Jack laat zijn nieuwe skills (lees: vork gooien) zien en m’n vrouw legt uit waarom mama toch iedere dag naar ‘the office’ moet.

Dit is opzich niet wereldschokkend, maar daar gaat het ook niet om. Daar aan de eettafel ligt de basis van wie we zijn en wat we worden. Tijdens het delen van een maaltijd leren de kinderen taal, sociale vaardigheden, onderhandelen, motorische vaardigheden, smaak en nog veel meer. Voor ons als ouders is het een gelegenheid uit te leggen hoe de wereld werkt, dat je niet zomaar je bord omgooit, hoe je hagelslag openmaakt en dat je niet door elkaar heen schreeuwt. Nodig een ander gezin uit om te komen eten en je deelt stukjes cultuur met elkaar; je eet een recept wat al generaties in de families zit. En je deelt verhalen, ideeën en discussieert over standpunten en meningen.

Natuurlijk is niet elke maaltijd een intellectueel hoogtepunt, hebben we soms maar 10 minuten de tijd en vechten we elkaar ook wel eens de tent uit. Maar in de basis vind ik dat het delen van een maaltijd met je gezin een absoluut essentieel onderdeel van opvoeden is, omdat er zoveel facetten van ‘het leven’ op terug zijn te leiden.

Ik koester de dagen dat we met zijn allen zitten te lachen om de spaghetti die op de grond is gevallen en vind het fascinerend om te zien hoe Robert met nieuwe smaken omgaat terwijl hij vertelt over de speeltuin. Wanneer Jack op het aanrecht met grote ogen naar de biefstuk in de pan zit te kijken zie ik mijzelf als kleine jongen terug. Ik weet zeker dat ook hij mooie herinneringen aan het maken is.