Rachelle Abbas Persoonlijk 23 sep 2018, 20:50

Leestijd: 3 minuten

Peter: ‘Hij kan zichzelf uittesten en zelfvertrouwen bouwen net als de kleine leeuwtjes’

Columnist Peter (34) is man van Katharina en vader van Robert en Jack. Bij de geboorte van zijn oudste zoon Robert kwam het zo uit dat hij thuis blijft met de baby: de beste beslissing die hij ooit genomen heeft. Hij vertelt graag over de niet-alledaagse rolverdeling bij hem thuis.

Column: Het klein leeuwtje en de top gorilla

Mijn kleinste zoon Jack is iets meer dan 15 maanden oud en even zoveel kilo’s zwaar. Nu al een stevige en sterke vent met de ogen van mama, maar de bovenbenen van papa. En sterk is hij zeker, lopen deed hij al bij 10 maanden en inmiddels is het al rennen en springen en pushups nadoen.

Even schrikken

Voor de dames op de peuterspeelzaal is het soms even slikken als hij bovenop een kast klimt, zich optrekt aan een tafel of op 1 been staat te balanceren op een stoel. De vaste krachten zijn er aan gewend en laten hem z’n gang gaan, maar de meeste invallers hebben minimaal 1 hartverzakking nodig voor ze zover zijn. Gelukkig weet Jack wat hij doet en gaat het bijna nooit fout. En zelfs als hij een keer omvalt is het een klein traantje en weer verder spelen.
Jack lijkt, net als ik, een fysiek mannetje te worden die veel wil knuffelen met mama, maar ook zonder problemen op de kop aan een stang hangt of tot zijn nek het water inloopt – wel met handje van papa vast natuurlijk.

Uitdagen

De laatste weken heeft Jack een nieuwe uitdaging gevonden: papa uitdagen. Elke keer wanneer ik op de bank of op de grond zit, komt Jack aanrennen en springt tegen me op, gaat op mn hoofd zitten, probeert me om te duwen of gaat kietelen. Met volle overgave, head first gaat hij het mini-gevecht aan en rollen we samen door de kamer.
Dit gaat soms met verrassend veel ‘geweld’, want hij doet echt zijn best om papa eronder te krijgen met z’n volle gewicht erachter. Wanneer hij zich vol afzet voor een nieuwe aanval voel je soms hoeveel ruwe power er nu al in dat kleine lijfje zit.

Trots

Als fanatiek krachtsporter doet dit mijn atletenhart natuurlijk sneller kloppen en een apart soort vaderlijke trots komt dan ook regelmatig om de hoek kijken. Met minder dan 1/6e van mijn gewicht kan hij het uiteraard nog niet winnen, maar aan inzet geen gebrek. Jack’s grote broer Robert van 4,5 doet soms ook mee als back-up en dan moet papa wel even laten zien wie de baas is natuurlijk. Dus dan eindigen beide mannen onderop met buikscheten en kietelaanvallen. We hebben hier een soort running joke, waar ik dan roep: ‘Wie is er hier de top-gorilla? Wie?’ De reactie is altijd een schaterende ‘paaapaaaaaa’.

Mannetjesleeuw

Het testosteronniveau in deze column stijgt en de oerwoudgeluiden zijn nog net niet te horen, maar het scheelt niet veel. Niet verrassend doet dit me denken aan de mannetjesleeuw die de welpjes op zijn rug laat bijten en klimmen om ze te leren hoe ze later een grote leeuw moeten worden. Ze mogen hun best doen, maar winnen kunnen ze nog niet.
De moraal van het verhaal is dat samen stoeien niet alleen een lekkere uitlaatklep is voor Jack, maar vooral een fantastische manier een band op te bouwen met je zoon. Het vertrouwen wat hij in mij moet hebben terwijl ik hem ondersteboven door de lucht gooi is moeilijk voor te stellen, maar wel ontzettend belangrijk voor onze relatie nu en vooral ook later. Hij kan zichzelf uittesten en zelfvertrouwen bouwen net als de kleine leeuwtjes.

Jack gaat het zeer zeker van mij winnen, dat is onvermijdelijk. Zeker als hij in dit tempo door blijft groeien, vrees ik. Maar voorlopig is papa nog de onbetwiste top-gorilla in huis die de uitdagers nog aankan. Kom maar op kleine man!