Rachelle Abbas Kids 11 dec 2018, 15:17

Leestijd: 3 minuten

Peter: ‘Een hoofdje vol met gevoelens wat probeert de ontwikkelingen bij te benen moet vast heel vermoeiend zijn’

Columnist Peter (34) is man van Katharina en vader van Robert en Jack. Bij de geboorte van zijn oudste zoon Robert kwam het zo uit dat hij thuis blijft met de baby: de beste beslissing die hij ooit genomen heeft. Hij vertelt graag over de niet-alledaagse rolverdeling bij hem thuis.

Column: Ongefilterde emoties

Onze Jack is 1,5 jaar en op die leeftijd natuurlijk ontzettend druk bezig bezig de wereld te ontdekken. Elke dag een nieuw avontuur met nieuwe dingen om te zien, te leren en te doen.
Als huispapa zit ik eerste rang om al deze ontwikkelingen van dichtbij mee te maken en ik vind het ontzettend fascinerend om te zien hoe zo’n kind het allemaal probeert te bolwerken.

De fysieke transformatie van baby (4,2 kilogram en 57cm lang) in anderhalf jaar naar een potige peuter van 92 cm lang en 16 kilo zwaar is waanzinnig. Het is bijna niet voor te stellen hoe hard dat lijfje elke dag aan het werk moet zijn om dat voor elkaar te krijgen. De hoeveelheid eten die erin gaat is dan ook wel logisch. En als ik hem diep hoor snurken ‘s nachts kan ik een trotse glimlach vaak niet onderdrukken. Lekker groeien, kleine man.

Wat ook opvalt zijn de emotionele stappen die Jack maakt. De ‘leaps’ zijn iedereen waarschijnlijk wel bekend in de babyfase. Maar tegenwoordig zie je echt dat emoties steeds vaker naar boven komen borrelen. Het mooie daaraan is dat die emoties bij Jack natuurlijk volledig ongefilterd zijn. Zonder enige belemmeringen kan hij diep en diep verdrietig zijn en dikke tranen met tuiten huilen omdat hij teveel vlokken op z’n havermout heeft gekregen. Om vervolgens 20 seconden later te besluiten dat het wel meevalt en lekker te gaan eten.

Hij kan ook ontzettend boos worden als ik zeg dat iets niet mag. Dan krijg ik een soms een duw en gaat Jack boos op de bank zitten met een enorme boze frons op zijn gezicht. Of hij kan schaterend door het huis rennen nadat hij de lippenstift van mama heeft gestolen en vindt het hilarisch als mama hem dan achterna moet duiken in de tent onder het bed van z’n grote broer.

Natuurlijk is er ook frustratie. Jack kan al aardig praten en laten zien wat hij wil. Maar soms loopt hij zichtbaar tegen zijn eigen beperkingen aan en dan zie je dat hij wel wil, maar de tools nog niet heeft om zich verstaanbaar en begrijpelijk te maken. Dit is soms ontzettend sneu, maar gelukkig duren deze frustraties nooit lang en is het weer een groot, interessant leermoment.

Ik vind het fantastisch om te zien hoe Jack bezig is zijn emoties een plaatsje te geven en hoe hij ze ervaart. Meestal duren de emoties nog maar kort, maar de passie en intensiteit waarmee ze ongefilterd naar boven komen zijn heerlijk om mee te maken. Een hoofdje vol met gevoelens wat probeert de ontwikkelingen bij te benen moet vast heel vermoeiend zijn. Zeker als je je niet begrepen voelt.

Gelukkig mag ik meespelen in Jack’s grote spel van opgroeien en ik probeer zo goed mogelijk in te spelen om de emoties die langskomen. Zeker niet altijd even makkelijk en ik zal het ongetwijfeld ook wel eens niet goed doen. Maar ik denk dat het belangrijkste is om Jack vooral veel tijd te geven. Tijd om zijn emoties, blij of verdrietig, de vrije loop te laten en tijd om samen te ‘praten’, te lachen en te huilen zodat hij zich veilig voelt om emotioneel te zijn.

En zo krijgt hij een goed voorbeeld hoop ik, want papa mag ook af en toe wel wat emoties delen!