Janne Vogel Columns 16 apr 2018, 15:20

Leestijd: 3 minuten

Peter: ‘We hebben elkaars kind ondertussen goed bekeken en alle relevante statistieken paraat’

Columnist Peter (34) is man van Katharina en vader van Robert en Jack. Bij de geboorte van zijn oudste zoon Robert kwam het zo uit dat hij thuis blijft met de baby: de beste beslissing die hij ooit genomen heeft. Hij vertelt graag over de niet-alledaagse rolverdeling bij hem thuis.

Column: De Wedstrijd waar niemand aan meedoet, maar die iedereen wil winnen

Als ouder in de speeltuin kom je vaak makkelijk met elkaar in gesprek. Meestal omdat jouw kind iets wil ‘lenen’ van een ander kind, er iemand niet snel genoeg gaat op de glijbaan of omdat ze toevallig naast elkaar aan het spelen zijn.

De Wedstrijd

Nadat vastgesteld is welk kind bij wie hoort, de weers-situatie is geanalyseerd en er geklaagd is over de staat van het onderhoud van de speeltuin, is het al snel tijd voor ‘De Wedstrijd’. Beide ouders hebben elkaars kind ondertussen goed bekeken en uiteraard alle relevante statistieken paraat:

‘Hoe oud is de jouwe? Bijna 1? Oh, die van mij is net 1 geworden.’
‘Wanneer is zij begonnen met lopen? 12 maanden, oh die van mij al bij 10.’
‘De jouwe klimt nog niet? Oh de mijne wel, maar dat komt vast snel hoor, die van mij was gewoon vroeg.’
‘Hoe lang is de jouwe? Oh 79 cm al, ja? Oh, maar hij weegt maar 7 kg. Ah ja, die van mij is 77 cm maar wel een stúk zwaarder met 11 kg. Komt omdat de mijne zo goed eet. Oh die van jou eet niet zoveel? Maar hij slaapt wel 12 uur achter elkaar. Hmm, de mijne maar 9 uur…’

En zo gaat dat nog een tijdje door, meestal totdat er iemand uit een klimrek kukelt en getroost moet worden. De Wedstrijd speelt zich natuurlijk ook af op het schoolplein, het kinderdagverblijf en in het zwembad. Er wordt geen winnaar bekendgemaakt, maar de score wordt stiekem wel bijgehouden.

Herkenbaar

Grappig genoeg herkent bijna iedereen met kinderen dit. ‘Oh ja, zó vervelend dat vergelijken, doe ik niet aan mee hoor’, komt er 9 van de 10 keer meteen achteraan. Daar reken ik mezelf ook toe. Ik vind het namelijk niet heel belangrijk wat een vreemde in de speeltuin over mij en mijn kind denkt, maar ik betrap mezelf er wel op dat ik er tóch aan mee doe.

Zelfbevestiging

Aan de ene kant volledige onzin natuurlijk, kinderen ontwikkelen zich nou eenmaal anders. De een is groot, de andere sterk en de volgende kan goed slapen. Maar aan de andere kant wil je als ouder toch graag laten zien dat je het goed doet en dat jouw kind het op een of andere manier beter doet dan dat van een ander. Is het opscheppen? Zeker wel, een beetje. Is het trots laten zien? Absoluut! Maar het is ook een soort onderbewust zoeken naar zelfbevestiging, denk ik. Ondanks dat het een vreemde ouder in de speeltuin is, geeft het je toch een goed gevoel als iemand ‘onder de indruk’ is van jouw kind. En dus indirect jouw prestatie als ouder goedkeurt.

Gelukkig kan het de kinderen zelf weinig schelen wie er een kilootje meer weegt, zij spelen lekker samen verder. En wie weet komt er bij een ‘gelijk spel’ nog wel een keer een play-date uit.