Lianne: ‘Moet ik mijn relatie van 10 jaar beëindigen omdat hij geen kinderen wil?’

Het niet eens zijn met je partner gebeurt in iedere relatie weleens, maar wat als je van mening verschilt over belangrijke levenskeuzes? Deze vrouw vertelt over de innerlijke strijd die ze voelt omdat haar partner en zij het niet eens worden over het krijgen van kinderen. Hij heeft namelijk geen kinderwens…

“Rob en ik leerden elkaar bijna tien jaar geleden kennen tijdens een festival. Al snel waren we stapel verliefd op elkaar. We waren onafscheidelijk en woonden binnen twee maanden praktisch samen. Ik was toen 25 en Rob was net 27 geworden. In die periode dat we net samen waren vertelde Rob me dat hij geen kinderen wilde. Natuurlijk schrok ik ervan, maar ik was zo verliefd dat ik het al snel naast me neerlegde. We waren nog zo jong en ik wilde zelf voorlopig ook geen kinderen, het leek iets dat ik voor me uit kon schuiven.

Geen kinderwens

Misschien wist ik onbewust toen al wel dat ik er niet zo luchtig over moest denken, ik wist immers dat ik zelf wél een kinderwens had. Toch zette ik oogkleppen op en dacht: ‘Eerst maar eens zien hoe lang we het volhouden samen.’

Dat volhouden lukte aardig, Rob bleek mijn grote liefde en ik die van hem. De jaren vlogen voorbij en vijf jaar later kochten we een huis samen. We hadden samen een rijk sociaal leven en we veranderden van studenten in een werkend stel met een “grote mensen huis” en twee auto’s voor de deur.

Om ons heen begonnen ook steeds meer vrienden zich te settelen en steeds meer vriendinnen raakten in verwachting van hun eerste kind. Dat was het moment dat ik op een avond opnieuw het onderwerp aansneed dat ik meer dan vijf jaar zorgvuldig had vermeden.

Geen verandering

Tot dan toe had ik gedaan alsof hij eigenlijk nooit had gezegd dat hij geen kinderen wilde, maar nu kon ik het niet langer negeren. Ik vertelde Rob dat ik eigenlijk wél heel graag kinderen wilde. Direct zag ik hoe hij verstijfde. Hij zei dat hij vanaf het begin af aan eerlijk was geweest over zijn niet bestaande kinderwens en dat daar niets aan veranderd was.

Rob legde me natuurlijk ook uit waarom hij geen kinderen wilde. Hij had geen makkelijke jeugd gehad omdat hij beide ouders was verloren toen hij zes jaar oud was. Daarna ging hij van pleeggezin naar pleeggezin waar het niet altijd even fijn was. Het komt erop neer dat hij niet het risico wil nemen dat een kind zoiets overkomt en dat hij daarom liever helemaal geen kinderen wil. Hij vind de verantwoordelijkheid eigenlijk te groot.

Natuurlijk begrijp ik zijn pijn en ergens ook wel zijn redenatie. Maar aan de andere kant, moet je iets laten omdat er een kleine kans bestaat dat er iets ergs gebeurt? Die avond liet ik het verder rusten. Ik dacht, misschien bedenkt hij zich wel. Maar helaas gebeurde dat niet.

Rammelende eierstokken

In de jaren die volgden groeide mijn kinderwens nog meer, ik voelde bijna letterlijk mijn eierstokken rammelen. Maar bij Rob veranderde er niets. Steeds vaker nam ik initiatief om dingen te doen met vrienden met kinderen, of bood ik aan om op te passen. In de hoop dat Rob zou zien hoe leuk kinderen zijn, en hoe leuk ík met kinderen ben.

Maar het hielp allemaal niets en Rob had natuurlijk perfect door waar ik mee bezig was. Steeds gaf ik hints en maakte ik opmerkingen over baby’s, kinderen en zwangerschappen. Tot op een avond de bom barstte. Ik verweet hem dat hij egoïstisch was, dat hij niet genoeg van me hield en nog veel meer. Sinds die avond, nu een jaar geleden is het een pijnlijk onderwerp geworden dat tussen ons in staat.

Kruispunt

Ik ben nu bijna 35 en Rob is 37. Mijn kinderwens is zo sterk en ik voel de tijd voorbij strijken. Rob is echter onvermurwbaar en wil er niets van weten. De gedachte om stiekem te stoppen met de pil heeft zelfs door mijn hoofd gespeeld, maar gelukkig heb ik dat niet gedaan. Nu sta ik echter op een kruispunt. Ga ik door met Rob, wetende dat er waarschijnlijk nooit kinderen komen, maar dat hij wel de liefde van mijn leven is. Of ga ik bij hem weg, om met iemand anders, of desnoods alleen, mijn kinderwens te verwezenlijken? Hoe maak je zo’n keuze? Ik zit echt met mijn handen in het haar.”

Anoniem: ‘Het maakt me onzeker dat mijn partner veel porno kijkt’