Rick Meijer Persoonlijk 9 jan 2020, 11:56

Leestijd: 4 minuten

Rick: ‘de vrouw smolt zichtbaar, want haar vingers waren inmiddels in die van hem verweven’

Columnist Rick Meijer (40) is vader van Lana (7) en Sam (4) en getrouwd met Saskia. De band met zijn kinderen is bijzonder, maar maakt hem ook kwetsbaar. Hilarische, pijnlijke, ontroerende, maar soms ook verdrietige momenten die hij samen met hen meemaakt, zorgen ervoor dat die band steeds hechter wordt. Soms probeert hij dit onder woorden te brengen op papier. Lukt hem nog aardig ook.

Column: GO REDS!

Gisteren was het weer zover; PapaLanadag. Een dag waar Lana mag bepalen wat we gaan doen. ‘Pap, zullen we vanmiddag gewoon ergens een lekker broodje gaan eten?’ Enigszins verbaasd knikte ik ja. Geen bios? Niet zwemmen? ‘Nou, ok. Als jij dat graag wilt.’

Een uurtje later pakten we onze fiets en met wind tegen reden we naar Hengelo-city. First-stop: De Dondersteen. In deze spellenwinkel is het bijna onmogelijk met lege handen de deur weer uit te lopen. Soms lukt het, maar als de eigenaar aanwezig is, lijkt hij over een soort magie te beschikken waardoor je ineens iets in je handen hebt en het gewoon moet kopen. Yep, hij was er. En nadat we hadden afgerekend liepen Lana en ik naar een leuk tentje waar we een broodje konden eten.

‘Kijk, pap. Daar in dat hoekje is nog een plekje vrij.’
Ik keek langs de wijsvinger van Lana en zag dat er inderdaad nog een plek vrij was op een bank helemaal achterin de zaak. Er zaten al wel twee mensen meer, maar hé, ruimte genoeg!

Met een plof belandden we op de heerlijke zachte bank. Lana giechelde het uit, en ik genoot van elke seconde. Naast ons zaten een man en vrouw. Zo rond de vijftig, schatte ik in. Het was hun eerste date! Niet dat ik ze aan het afluisteren was ofzo. Nee, ze praatten nogal hard. Maar dat maakte Lana en mij helemaal niets uit. Lana was te druk met haar Fristi, een broodje, en een tekening. En ik? Ik legde mijn armen achter mijn hoofd, sloot voor heel even mijn ogen, en verdwaalde in het gesprek tussen twee mensen, waarbij vooral de man probeerde ma-xi-maal empathisch te zijn. Zou hij dat volhouden?

De vrouw: ‘Tsja, mijn ex-man had alleen oog voor zichzelf.’
De man: ‘Dat zou ik echt nooit doen, hoor.’
De vrouw: ‘Oh, dat is fijn. Want hij was zo met zichzelf bezig, dat hij soms gewoon mijn verjaardag vergat.’
De man schuift drie centimeter op en begeeft zich langzaam in een aura, die goed of slecht voor hem zou kunnen uitpakken. ‘Dat zou mij nooit overkomen. Wanneer ben je jarig?’
De vrouw schijnt zijn aanwezigheid te waarderen, want ze laat het toe. ‘Morgen, maar vanavond geef ik al een feestje.’
De man: ‘Ok’, en hij legt zijn hand op die van haar.

De vrouw begint vervolgens met een monoloog waarin ze al haar problemen die ze in haar vorige huwelijk had meegemaakt op tafel gooit. En waar het dus vooral om draaide, is dat haar ex-man blijkbaar een mega-egoïst was.

Vanbinnen moest ik gniffelen. De vrouw gaf de man alle ruimte om te shinen. En dat deed hij. Hij charmeerde haar, vertelde over hoe hij altijd voor iedereen klaar stond en staat. Over goede doelen, over hoe hij haar overal mee naar toe zou nemen als hij de kans zou krijgen. Hij vertelde over goed en kwaad, over Tony Stark en Thanos en hoe hij de ene was en haar ex waarschijnlijk de andere. Hij ging he-le-maal los!

En de vrouw smolt zichtbaar, want haar vingers waren inmiddels in die van hem verweven. Nog even en dan had hij haar helemaal binnen gehengeld. Maar toen, net op het punt dat er misschien wel een zoen kon worden uitgedeeld….

De vrouw: ‘Heb je misschien zin om vanavond op mijn feestje te komen?’
Ik draaide mijn hoofd bij en keek de man recht in zijn ogen. Tony Stark was in de verste verte niet meer te vinden.
De man: ‘Hoe laat begint dat dan?’
De vrouw: ‘Uurtje of acht.’
Zijn hoofd werd rood. Al zijn oneliners waren op. ‘Uhm’, stamelde hij. ‘Vind je het goed als ik dan later kom? Liverpool moet namelijk spelen vanavond.’

Ik schoot in de lach. Kon er echt niets aan doen.
Langzaam werd het stil naast mij en de sporadische woorden die ik nog opving hadden zich van alle charme ontdaan.

Lana en ik kletsten samen nog wat. Haar tekening was prachtig. Een man in een rood pak. Ik schreef er Go Reds onder en schoof het door naar onze buren.

Lees ook:

• Rick: ‘Het speelgoedboek was nog maar het begin, het bleek een sleutel te zijn van de poort naar een veel grotere magische wereld’
• Rick: ‘Wat geef het, Rickie. Wij zijn The Boys of Summer’