Redactie Persoonlijk 25 feb 2019, 11:52

Leestijd: 2 minuten

Rick: ‘Het speelgoedboek was nog maar het begin, het bleek een sleutel te zijn van de poort naar een veel grotere magische wereld’

Columnist Rick Meijer (39) is vader van Lois (4) en baby Jani en getrouwd met Saskia. De band met zijn kinderen is bijzonder, maar maakt hem ook kwetsbaar. Hilarische, pijnlijke, ontroerende, maar soms ook verdrietige momenten die hij samen met hen meemaakt, zorgen ervoor dat die band steeds hechter wordt. Soms probeert hij dit onder woorden te brengen op papier. Lukt hem nog aardig ook.

Column: Magie

De brievenbus klapperde twee keer. Een jongetje sprong van de bank en rende naar de hal. Het geluid van het vallen van het boek op de deurmat klonk als prachtige muziek in zijn oren. Het was Sinterklaastijd en zojuist was er een stukje magie door de brievenbus geschoven. Urenlang kon hij erin bladeren, en elke keer als het jongetje de eerste bladzijde voor de honderd-dertigste keer had opengeslagen vond hij wel weer een ander kiertje naar een wereld die niet echt bestond, maar in zíjn hoofd wel.

En het speelgoedboek was nog maar het begin. Het bleek een sleutel van een gigantische poort te zijn, versierd met goud en omlijst met prachtige stenen kunstwerken, waarachter nog een veel grotere magische wereld schuilde. Te zwaar om in je eentje open te krijgen. Maar in zijn film lukte het. Een nieuwe wereld ontvouwde zich voor zijn ogen. Tijd om hierover na te denken had hij niet, hij moest snel zijn, de wijzers van de kerkklok hadden namelijk bijna het magische uur bereikt en hij mocht absoluut niet voor die tijd ontdekt worden. Dat zou alles verpesten. Het jongetje verstopte zich snel achter twee grote beren die een fort van Lego bewaakten. Gelukkig, net op tijd.  Twee seconden later en de bewakers in het lichtblauw hadden hem ontdekt. Zweetdruppels vielen nu langs zijn wang op de grond. Het was zover! De ogen van het jongetje werden groot, het geluid van de kerkklok galmde door zijn hele lichaam heen. In de hoop dat niemand zijn hartslag kon horen legde hij een hand op zijn borst. Het jongetje kneep zijn ogen dicht, want hij wist dat wanneer hij op de zesde tel zijn ogen weer open zou doen, al het speelgoed tot leven was komen. …drie, vier, vijf….

‘Rickie, het is sluitingstijd. Kom, we moeten gaan!’ Voorzichtig kroop het jongetje tussen de Lego en een paar knuffelberen door. ‘Ja, mam. Ik kom al.’ Even later keek hij achterom. Zijn hand in die van zijn moeder. De lampen in de winkel gingen uit, de magie bleef.

Nu is het weg. Vernietigd door de heerser Lord Dotkom en zijn volgelingen. Voor de één noodzakelijk, voor de ander het begin van het einde voor het ambacht. Met geweld probeert hij ook de deur naar de boekenwereld open te breken. Het oude eikenhout was oersterk, maar nu, nu kraakt het aan alle kanten en snijden houtsplinters door kaften die ondoordringbaar werden geacht…

En het naïeve jongetje? Die blijft geloven dat magie uiteindelijk wint.