Mirthe Diemel Persoonlijk 11 sep 2024, 09:02

Leestijd: 9 minuten

Sacha doorliep een IVF-traject vanwege de vervroegde overgang: ‘Ik sméékte om nog een poging’

Ze droomde altijd al van kinderen, en een jaar nadat ze getrouwd was, begonnen Sacha (31) en haar man aan hun kinderwens. Om vervolgens een pad vol tegenslagen te bewandelen, want Sacha kreeg een miskraam en bleek vervroegd in de overgang. ‘Alle clichés gebeurden op dat moment: ik werd misselijk, duizelig, mijn oren begonnen te piepen en ik viel bijna flauw.’ Sacha moest beginnen met IVF.

Ergens had ze altijd al een voorgevoel, dat kinderen krijgen niet vanzelfsprekend zou zijn voor haarzelf en haar man. Waar dat vandaan kwam? Geen idee, bekent Sacha. “Het was een onderbuikgevoel. Een gevoel dat in beginsel nergens op gebaseerd leek, want na vier maanden proberen was ik zwanger. Helaas mondde die zwangerschap uit in een missed abortion.” Het was het begin van een lang en slopend traject met IVF, gaat Sacha verder. “Het vruchtje ging niet uit zichzelf weg, dus ik kreeg medicatie om één en ander op gang te brengen. Er gebeurde van alles, behalve wat moest: ik belandde op de spoedafdeling van het ziekenhuis, verloor veel bloed. Maar dat vruchtje? Dat bleef zitten. Uiteindelijk werd ik met tien weken gecuretteerd.”

Verwijzing naar de gynaecoloog

Na deze ingrijpende periode wordt Sacha niet ongesteld. Eerst een maand niet, dan twee maanden niet, en na drie maanden zit ze bij de huisarts. Die zegt dat het normaal is na een miskraam, maar toch voelt het voor Sacha niet goed. “Een paar maanden later zat ik er toch weer en eiste ik een verwijzing naar het ziekenhuis. Ik vertrouwde het niet, ook vanwege een gen dat ik meedraag en een verhoogde kans geeft op darm-, baarmoeder- en eierstokkanker. Gelukkig werd ik toen wel gehoord en kreeg ik een verwijzing naar de gynaecoloog. Daar besprak ik mijn kinderwens en miskraam, en werd er besloten bloed te prikken. Al snel daarna werd ik gebeld met de vraag of mijn man en ik konden langskomen. Dat vond ik al vreemd, ik dacht nog: waarom bellen ze niet gewoon over die uitslag?”
Eenmaal in de spreekkamer windt de gynaecoloog er geen doekjes om: Sacha blijkt vervroegd in de overgang te zitten. “Ik had met alles rekening gehouden, behalve met dit. Ik wist niet eens dat dit kón. De overgang, hoe dan? Ik was 26 jaar! Alle clichés gebeurden op dat moment: ik werd misselijk, duizelig, mijn oren begonnen te piepen en ik viel bijna flauw. De gynaecoloog vertelde dat natuurlijk zwanger worden weliswaar mogelijk was, maar dat er door de overgang geen ruimte meer was om af te wachten en we beter snel met een IVF-traject konden starten. Gek genoeg vond ik dat nog niet eens het ergste op dat moment. De overgang, het hóórde gewoon niet. Het deed ontzettend veel met mijn vrouwelijkheid, mijn seksualiteit. Ik ging door een rollercoaster aan emoties.”

IVF-traject en uitbehandeld

Meteen beginnen Sacha en haar man aan een IVF-traject, want elke maand langer is óók een maand langer in de overgang, dus haast is geboden. Ze beginnen hun traject in Nederland. “Gewoon, bij datzelfde ziekenhuis. Ook omdat we dachten, oké, IVF, dan zal het wel lukken. Hartstikke naïef, zo bleek al snel, want tijdens de eerste echo – ik had al een week lang medicatie in mijn lijf gespoten – was er geen eitje te zien. Gewoon helemaal niks, terwijl ik de hoogst mogelijke dosering kreeg. Nog een week later: hetzelfde verhaal. Mijn eierstokken reageerden niet, en als er niks groeit, dan houdt het op. Ik was uitbehandeld, zeiden de artsen. Na amper drie weken IVF. Ik heb gehuild, gesméékt of ze me niet nog een kans konden geven, maar de artsen waren resoluut. Tegelijkertijd dacht ik: ho eens, jullie bepalen niet dat dit hoofdstuk nu gesloten is, er moeten nog andere opties zijn.” Via een lotgenotengroep op Facebook krijgt Sacha het advies om naar een kliniek in Duitsland te gaan, waar veel meer onderzoek naar en mogelijkheden voor vrouwen in de vervroegde overgang zijn.

Eenzame periode

Opnieuw breekt een pittige tijd aan, want het is het coronatijdperk en overal zijn lockdowns. “We reden soms vier keer per week naar Duitsland, heen en weer, omdat we nergens konden overnachten – we konden er dus niet eens een weekend samen van maken, zaten in totaal vijf uur per dag in die auto. En dan moest ik ook nog alleen naar binnen en bleef mijn man in de auto wachten. Ik was ook heel bang om corona te krijgen, want dan was er wéér een poging verloren en verstreek de tijd alleen maar verder. Ik ben toen zelfs een hele tijd gestopt met werken. Het was een eenzame periode waarin ik tussen hoop en vrees leefde – enerzijds las ik zoveel mogelijk positieve succesverhalen op online, terwijl ik ook ontzettend bang was vanwege de negatieve verhalen.”

Verplichte rustmaand

In totaal heeft Sacha drie ‘IVF-pogingen’, waarvan de eerste twee niet het gewenste resultaat opleveren. “Er groeide gelukkig wel eitjes, maar minimaal. Na de eerste poging had ik één eitje, de tweede poging waren het er twee – maar je moet dan maar net een bevrucht embryo krijgen dat ook nog eens groeit, het was zenuwslopend. Helemaal toen ik ook nog mijn eierstok scheurde en ik met spoed een buikoperatie moest ondergaan.” Na die operatie gaat Sacha verplicht op rustmaand en lukt het haar om het traject letterlijk even los te laten. “Ik moest tot mezelf komen, even reflecteren op de afgelopen periode. Mijn man en ik besloten een deel van het Pieterpad te lopen en dat deed ons ontzettend goed. We praatten met elkaar, bespraken onze opties en verdere stappen, die verplichte rustmaand deed me best goed.”

Angstige zwangerschap

En dan is er de derde IVF-poging, de laatste die nog vergoed wordt, die slaagt: Sacha wordt zwanger. Ze is dolblij, maar de angst overheerst. “De zwangerschap verliep zonder grote problemen, maar mentaal vond ik het megazwaar. Ik was constant bang dat het fout zou gaan, dat onze dochter niet levend geboren zou worden, ik droomde dat ze ineens uit mijn buik kwam, middenin mijn zwangerschap. Ik kon er niet van genieten. Ook toen Maeve was geboren, gezond en wel, was ik bang om haar – bijvoorbeeld – te laten vallen, of dat ze zou stikken. Dat gevoel is er soms nog steeds – ze is bijna drie jaar, ik kan nog best angstig zijn als het om haar welzijn gaat. Dat heb ik toch overgehouden aan dat hele traject.”

Grote verrassing

Wonder boven wonder wordt Sacha vijf maanden later nogmaals zwanger, maar dan ongepland. “Ik, die nooit zwanger zou kunnen worden, werd op de natuurlijke wijze zwanger. Het was één grote verrassing. En wederom: hóe dan?” Helaas mondt die zwangerschap na elf weken uit op een miskraam, ondanks meerdere goede echo’s. “Hierdoor was ons geloof in een voldragen spontane zwangerschap helemaal naar het nulpunt gedaald.” En toch gebeurt het ondenkbare, wederom een paar maanden later: Sacha wordt opnieuw zwanger op de natuurlijke wijze. “Natuurlijk hoopten we hier stiekem nog op, maar het was alsnog totaal onverwacht, want we dachten dat we niet zoveel geluk konden hebben. Hoe het toch is gelukt? Die verklaring is er nog steeds niet, het zou kunnen dat er toch net een ‘eigenwijs’ eitje doorheen is gekomen. Ik was in elk geval opgelucht dat ik niet wéér zo’n traject in hoefde. Gek genoeg is de band met Shae (1) ook anders, bij haar ben ik veel minder bang dat er iets met haar gebeurt. Misschien juist omdat zij ‘spontaan’ gekomen is. Bijzonder om dat te merken.”

Fotografie & fertiliteit

Voor Sacha was haar traject een reden om het roer om te gooien op werkgebied. Nu werkt ze fulltime als professioneel fotograaf, onder de naam IVFotografie. In principe fotografeert ze alles en iedereen; vrouwen met een kinderwens, zwangere vrouwen, gezinnen, maar ze heeft in het bijzonder aandacht voor stellen die in een fertiliteitstraject zitten. “Ik merkte het voor het eerst toen ik zelf zwanger was, en de behoefte had om mijn verhaal te delen. Zo had ik zelf een fotoshoot geboekt en toen ik de fotograaf over mijn traject vertelde, zei ze: ‘wat vervelend voor je’ en gingen we verder. Die vrouw had geen idee, en dat snap ik ook best als je er niet middenin zit. Maar ik wil degene zijn bij wie vrouwen én mannen wel hun verhaal kunnen doen, een uitlaatklep zijn en ze het gevoel geven dat er naar ze wordt geluisterd. Ook kan ik het traject vastleggen; ik ga bijvoorbeeld mee naar echo’s en puncties. Voor die vrouwen kan dat heel fijn zijn, als een soort verwerking, maar ook om aan familie of vrienden te laten zien.” Naast fotoshoots organiseert Sacha ook geregeld fertiliteitsdagen voor vrouwen die in een traject zitten. “Een bijzonder fijne aangelegenheid waar lotgenoten elkaar kunnen ontmoeten, waar ze creatieve opdrachten doen en waar ik de vrouwen ook fotografeer – vaak met een bord met daarop hun verhaal. Het is overigens niet alleen maar ‘zwaar’ hoor, die weekenden zijn bovenal erg gezellig – het is soms net een kippenhok!”

Taboe doorbreken

Sacha hoopt vooral het taboe op fertiliteitsproblemen te doorbreken, want ze merkt dat er onder vrouwen en mannen nog veel schaamte is. “Dat merkte ik ook bij mezelf, dat ik me schaamde voor de overgang. Alsof het door mij kwam dat er iets ‘kapot’ was. Het voelde als falen, niet gezond zijn, terwijl het eigenlijk gewoon pure pech was. Sowieso is de overgang al een gevoelig onderwerp voor vrouwen die 50+ zijn, maar voor jonge vrouwen helemaal. Goedbedoelde opmerkingen als ‘jij wordt tenminste niet meer ongesteld’ zijn dan ook helemaal niet helpend. Dat besef is er vaak niet bij mensen, dus het is goed om daar opener over te zijn.”
Haar werk zet ze dan ook onverminderd voort: vrouwen bij elkaar brengen, het taboe doorbreken en zorgen dat vrouwen zich niet meer alleen voelen. “Want dat is het met fertiliteitsproblemen, één op de zes heeft ermee te maken. Kijk je naar een gemiddelde basisschoolklas, dan zijn er sowieso vier kinderen die ooit in zo’n traject terecht komen. Dat is best confronterend.”

Voor altijd impact

Is ze het hele fertiliteitstraject ‘vergeten’ nu ze twee dochters heeft? Absoluut niet, zegt Sacha resoluut. “Het is onderdeel van mijn leven, waar ik achteraf met liefde op terugkijk. Het heeft me veel gebracht qua mindset, hoe mijn man en ik naar elkaar kijken, hoe sterk we zijn. En mijn bedrijf is hier natuurlijk ook uit voortgevloeid. Daarbij ben ik nog steeds in de overgang, dat is niet ineens voorbij nu ik twee kinderen heb gekregen en het zwangerschapshoofdstuk is afgesloten. Het heeft impact op de rest van mijn leven, ik moet hormoonbehandelingen starten om allerlei ongemakken te voorkomen. Accepteren kan ik het nu wel – al komt dat denk ik ook omdat wij achteraf een succesverhaal zijn gebleken. Dat was misschien anders geweest als we met lege handen waren achtergebleven. Maar dit hoofdstuk zal ik nooit helemaal kunnen loslaten.”

Lees hier het verhaal van Martin die onvruchtbaar bleek te zijn.

Als een fertiliteitstraject niet lukt, maar je toch die kinderwens hebt

Zwanger na meerdere miskramen, wat als je niet kan genieten? Verloskundige geeft advies