Lizette van Loenen Columns 15 mrt 2018, 17:08

Leestijd: 3 minuten

Sanne: ‘Ik heb mijn jas nog niet aan, of ik krijg de zenuwen’

Sanne is getrouwd met David en is een stay-at-home-mama van Jesper (4) en Julia (1).

Column: Zoals het klokje thuis tikt

 
In mijn vorige blog bracht ik Jesper voor het eerst naar school, voor een wenochtend. Nu schrijf ik dit maar terwijl ik thuis zit, te wachten tot ik hem weer mag halen. Want van al mijn andere plannen komt weinig terecht.
 

In de klas

Nou ja, we hebben Jesper dus afgeleverd bij de juf, die hem netjes een hand gaf en welkom heette en naar zijn tafeltje liet zoeken alsof hij zijn eigen naam al kon lezen. Ik geloof dat ze ook even kort ‘hallo’ tegen mij zei, vlak voordat ze me naar een prikbord dirigeerde. Of ik daar even wilde invullen wanneer Jesper moet overblijven. En wie hem op welke dag ophaalt. Eh… niet en ik, stamelde ik nog. ‘Da’s prima. Graag even noteren.’
 
Jesper had zijn plekje gevonden en keek een beetje de klas rond. Vrij uit zichzelf ging hij een beetje deze nieuwe wereld verkennen. Spelen met de dingen die de juf op elk groepje tafels had neergezet. Ik bleef nog even wachten tot de bel ging en gaf hem toen een kus en een dikke knuffel. Ik heb buiten nog gezwaaid. (Nee, niet te lang!) En ik liep supertrots het schoolplein af naar huis toe over hoe zelfverzekerd hij daar begon. Helemaal geen tranen. Bij hem, dan, hè?
 

Vijf minuten

En nu zitten we dus thuis. Julia ligt te slapen, maar van al mijn plannen om mijn to-do-list eens even flink in te korten komt he-le-maal niets. Ik staar de hele tijd naar de klok. Tikt dat ding altijd zo luid, trouwens, of valt me dat nu pas op? Ik ga mijn derde bak koffie van de ochtend maar zetten, dan. Ben ik toch weer drie minuten verder.

 
Terwijl de koffie pruttelt, komen de vragen. Wat zouden ze aan het doen zijn? Zou Jesper het leuk vinden? Zou hij zich netjes gedragen? Zouden de andere kindjes wel aardig zijn tegen hem, en andersom? Zou hij wel naar de wc gaan? Zijn boterhammetje eten? Krijgt hij zijn beker wel open? Zijn jas aan? Zou hij mij al missen? Ik mis hem wel, als ik eerlijk ben. Het is ineens griezelig stil in huis. Op dat irritante getik van die klok na.
 

Beoordeling

Eindelijk is het tijd om te gaan. Ik heb mijn jas nog niet aan, of ik krijg de zenuwen. Ik heb toch een beetje het gevoel dat me zo meteen een beoordeling van de juf te wachten staat. Straks gaat ze me vertellen wat hij allemaal allang had moeten kunnen maar niet doet/kan/wil. Of wat hij wel gedaan heeft dat juist niet mag. Wat als ze me alleen maar aankijkt met een opgetrokken wenkbrauw? O, help!
 
Maar natuurlijk ging het goed. Al heeft de juf wel een vraagje: ‘Hij heeft zeker niet op een peuterspeelzaal gezeten?’ Slik. Nee, dat heeft hij inderdaad niet. Hoezo? Is dat erg? Heeft hij nu een achterstand? Kan hij niet met andere kindjes spelen? Heb ik het helemaal verkeerd gedaan? De juf glimlacht. ‘Voor hem zijn sommige dingen en de hele routine en dagindeling nog heel nieuw,’ legt ze uit. ‘Maar dat heeft hij zo onder de knie. Het is alleen nog even wennen.’ En tegen hem: ‘Zie ik je morgen weer?’ Hij knikt. Voor deze ene keer mag hij haar een high five geven. ‘Vanaf morgen doen we netjes een handje.’