Laura Saija
Laura Saija Persoonlijk 5 feb 2025
Leestijd: 3 minuten

Sanne (36) over co-ouderschap: ‘Ik ben opgelucht als mijn kinderen weg zijn’

Sanne (36) is moeder van drie kinderen van 4, 7 en 9 jaar. Anderhalf jaar geleden ging ze na een lange relatie uit elkaar met haar partner. Sindsdien verdeelt ze de zorg voor hun kinderen met haar ex, een regeling die veel ouders kennen: co-ouderschap.

Sanne vertelt iets waar minder openlijk over gesproken wordt: hoe het is om je stiekem opgelucht te voelen als je kinderen om de week bij hun vader zijn.

Co-ouderschap

“Toen mijn ex en ik uit elkaar gingen, dacht ik dat het zwaarste deel het regelen van het co-ouderschap zou zijn. Hoe zouden we de vakanties verdelen? Hoe zou het zijn om mijn kinderen een week lang niet te zien? Maar wat ik niet had verwacht, waren de emoties die daarna kwamen.

De eerste keer dat ik mijn kinderen bij hun vader afleverde, hield ik me groot. Ik zwaaide, glimlachte en riep nog iets van ‘Veel plezier!’ toen ze de auto instapten. Maar toen ik thuiskwam in een leeg huis, brak ik. De stilte was oorverdovend. Geen speelgoed dat rondslingerde, geen ruzietjes over wie als eerste op de iPad mocht. Gewoon stilte. En tranen.

Genieten

Maar de week daarna gebeurde er iets geks. Ik merkte dat ik genoot. Opeens had ik tijd voor mezelf. Tijd om een boek te lezen, zonder dat ik om de vijf minuten werd onderbroken. Tijd om in mijn eentje door de supermarkt te lopen. En ja, dat voelde als een mini-vakantie. En tijd om uit te slapen! Ik voelde me weer even Sanne, niet alleen ‘mama van’.

En toen kwam het schuldgevoel. Wat voor moeder ben ik als ik blij ben dat mijn kinderen er niet zijn? Houd ik minder van ze omdat ik geniet van die rust? Ik voelde me verscheurd. Aan de ene kant had ik die rust zó hard nodig, maar aan de andere kant voelde het alsof ik faalde als moeder omdat ik het fijn vond.

Menselijk

Het duurde even voordat ik besefte dat ik niet de enige was. Tijdens een koffiedate met een vriendin die ook co-ouderschap heeft, biechtte ik mijn gevoelens op. Ik verwachtte een geschokte reactie, maar in plaats daarvan zuchtte ze opgelucht en zei: ‘Oh Sanne, ik heb precies hetzelfde!’ Blijkbaar was ik geen slechte moeder, ik was gewoon menselijk.

Langzaam begon ik mijn ‘vrije weken’ te omarmen. Ik leerde dat het oké is om te genieten van de rust, en dat dit niks afdoet aan mijn liefde voor mijn kinderen. Sterker nog, die tijd voor mezelf maakt me een betere moeder. Als ze terugkomen, heb ik weer energie, ben ik geduldiger en geniet ik des te meer van hun aanwezigheid.

Balans

Natuurlijk is het niet altijd makkelijk. Er zijn nog steeds momenten dat het gemis pijn doet, vooral als ze iets belangrijks meemaken terwijl ik er niet bij ben. Maar ik heb geleerd om ook naar mezelf te luisteren. Mijn behoeftes doen er ook toe. En dat is misschien wel de grootste les van co-ouderschap: balans vinden. Dus ja, ik ben stiekem opgelucht als mijn kinderen om de week bij hun vader zijn. En dat is helemaal oké.”

Lees ook:

Foutje gezien? Mail ons. Wij zijn je dankbaar.

Iedere zaterdag het beste van Famme in je mailbox

Een goed begin van je weekend met de mooiste verhalen van Famme