Redactie Persoonlijk 19 mrt 2019, 17:01

Leestijd: 4 minuten

Sas: ‘Ik heb nooit nee gezegd dus wat zegt dat over mij? Misschien is het allemaal mijn eigen schuld’

Sas is 42 jaar en woont samen met Paul. Samen hebben ze twee kinderen die naar de basisschool gaan. Haar beide kinderen zijn hooggevoelig, zij zelf ook, al gebruikt ze de term liever niet vanwege alle vooroordelen en haar hokjesallergie. Ze probeert haar kinderen en zichzelf zo goed mogelijk door de schooldagen en werkdagen met narcistische leidinggevende heen te loodsen. En dat valt niet altijd mee. Hoe dat gaat? Dat lees je vanaf nu wekelijks op Famme.

Column: Niemand die het ziet

Ik kijk voorzichtig tussen de twee stoelen voor me door om te zien of hij er nog zit. Met een bonkend hart veeg ik mijn klamme handen aan mijn vest af. Hij was het niet. Het afgelopen half uur heb ik ineengedoken op mijn stoel in de trein gezeten, met mijn gezicht verstopt achter een boek. Ik zucht. Dit is toch niet normaal?

Sinds enkele maanden zit ik thuis van mijn werk. Overspannen denkt iedereen en dat is wat ik ook heb verteld. Niemand weet dat ik thuiszit door wat er tussen mij en Sander, mijn leidinggevende, is gebeurd. De rillingen lopen over mijn rug als ik denk aan al die jaren dat ik vol vertrouwen naast hem stond. Ik heb nooit iets gezien, misschien heb ik het niet willen zien.

Ik besef nu dat dat geleidelijk en subtiel gaat, zodat je langzaam went aan de leugens en ze waar worden. Het is niet zoals iedereen denkt. De meeste mensen geloven dat zij nooit in zo’n situatie terecht zouden komen. Zij zouden deze personen direct herkennen en er met een boog omheen gaan. De werkelijkheid is anders. Het is een geraffineerd spel waarin je steeds verder verstrikt raakt en in plaats dat je gaat twijfelen aan de verhalen van de ander, begin je te twijfelen aan jezelf. Niet iedereen is er ontvankelijk voor. Ik was dat helaas wel.

LEES OOK: Een relatie met een narcist: ‘Lieve vriendin, je hoeft je niet te schamen’ 

Wat was ik trots toen Sander mij vroeg om voor zijn bedrijf te komen werken. Ik was nog maar net klaar met mijn opleiding en om dan al voor zo’n functie gevraagd te worden komt niet vaak voor. We coachen teams en staan goed bekend bij verschillende instanties en grote bedrijven. Ook binnen de opleiding die ik zelf heb gevolgd kregen we een plek en mochten we het team coachen. Eerlijk gezegd deed hij dat fantastisch, de manier waarop hij mensen doorzag en ze zover kreeg dat ze dat zelf ook zagen. Ik was keer op keer onder de indruk van wat hij voor elkaar kreeg en vroeg me vaak af wat ik had toe te voegen. Dus werkte ik extra hard, deed alle vervelende administratieve klusjes en nam hem werk uit handen. Ik was dankbaar dat ik met hem samenwerkte en de kans kreeg om zoveel te leren. De begintijd was fantastisch, ik voelde me haast verliefd op mijn werk. Ik had een paar pittige jaren achter de rug en nu ging alles weer vanzelf.

Ik had de relatie met mijn narcistische moeder verbroken, een pijnlijke beslissing en iets wat ik lang niet had willen zien. Mijn familie begreep mijn keuze niet en verbrak het contact met mij. Dat deed zo’n pijn. Ik zou ze nooit vragen om voor iemand te kiezen, maar ze wilden niet eens luisteren naar mijn verhaal. Ik voelde me alleen en tegelijk had ik niets meer te verliezen. Ik verhuisde en begon aan een nieuwe opleiding, eentje waarmee ik iets kon betekenen voor een ander. En toen kreeg ik les van Sander. Eindelijk was er iemand die geloofde in mij.

Het viel mij meteen op hoe opvallend vrouwen op hem reageerden. Ze konden hun ogen niet van hem af houden en sommige die wel durfden, kwamen meteen een omhelzing halen. Dat gebeurt vaak in de wereld waarin ik werk. Iedereen omhelst en aait elkaar. In het begin vond ik het fijn dat dat gewoon kon, daar kon de rest van de wereld nog iets van leren. Inmiddels weet ik beter en ben ik voorzichtig geworden. Ik ontdekte dat elkaar omhelzen soms alleen maar uiterlijk vertoon is en een slimme manier om even aan een borst of bil te kunnen zitten.

Wie kan ik mijn verhaal toevertrouwen? Wie zal er ooit geloven dat deze man niet is wie de buitenwereld denkt dat hij is? Ik maak me zorgen. Er zullen nog meer vrouwen volgen zoals ik, ik denk eigenlijk dat ze er al zijn. Maar ik kan niets bewijzen, ik heb alleen mijn eigen verhaal. En ik heb nooit ‘nee’ gezegd dus wat zegt dat over mij? Misschien is het allemaal mijn eigen schuld en zie ik dingen die er niet zijn. Als ik daaraan denk voel ik me slecht en schaam me voor mijn wantrouwen.

En toch klopt er iets helemaal niet. En er is niemand die het ziet.

Benieuwd naar meer? Lees volgende week een nieuwe column van Sas.