Ruth Oei-Abraham Persoonlijk 15 mei 2020, 11:17

Leestijd: 3 minuten

Martha: ‘de school is weer open, maar ik houd mijn kinderen thuis’

School is weer begonnen en daar zijn de leraren, de ouders maar bovenal de kinderen enorm blij mee!

Elke school heeft zelf de keuze kunnen maken welke dagindeling hun voorkeur had, zolang het maar past bij de protocollen die de regering heeft opgelegd. Sommige kinderen gaan twee volle dagen per week naar school, andere kinderen vier halve dagen en sommige scholen hebben gekozen voor drie om twee dagen.

Waarom niet alle ouders hun kinderen naar school sturen

De klassen zijn gehalveerd maar de kinderen hebben er zin in, na twee maanden thuis zien ze ein-de-lijk hun vriendjes weer. En ook voor de ouders is het fijn, geen vader of moeder zal nu nog zeggen dat leraar-zijn een eenvoudig beroep is.

Maar niet alle ouders hebben ervoor gekozen om hun kinderen nu al naar school te sturen. Zij houden ze liever nog even thuis en de achterliggende redenen zijn vrij divers. Bijvoorbeeld als een kind astma heeft, of wanneer een vader of moeder tot de risicogroep behoort. Dan hebben ouders de keuze om hun kind langer thuis te houden en ‘homeschooling’ voort te zetten.

‘Het was zo klaar als een klontje, mijn kinderen blijven voorlopig thuis’

Zo ook Martha, moeder van Eline van acht en Joep van tien jaar. Haar man Peter heeft darmkanker en heeft net zijn laatste chemokuur achter de rug. Het gaat gelukkig naar omstandigheden goed met hem, maar hij is -logischerwijs- verzwakt. Hoewel de kinderen stonden te springen om weer naar school te gaan, was het voor Martha en Peter een uitgemaakte zaak. Zolang er een risico op besmetting is, hoe groot of klein ook, hun kinderen gaan voorlopig niet terug naar school.

Het ging niet zonder slag of stoot. De school had alle begrip maar Eline en Joep hebben de hele buurt bij elkaar geschreeuwd. “Ik snapte hun reactie ook heel goed. Al jaren draait alles om de ziekte van Peter en zeker als je dan als kind daar twee maanden lang 24/7 mee wordt geconfronteerd, dan wil je helemáál graag terug naar school. Op het schoolplein met hun vriendjes spelen, grapjes maken in de klas en weer klassikaal les krijgen, ze hadden er zo op gehoopt”.

‘Als Joep valt, wie helpt hem dan? Exact. Een leraar’

“Ik voelde me enorm schuldig ten opzichte van de kinderen. Natuurlijk weet ik dat dat niet hoeft en dat wij er ook niets aan kunnen doen. Maar helaas laat schuldgevoel zich niet leiden door ‘facts and figures’. En Peter behoort nou eenmaal tot de risico groep en dan moet je alle mogelijke risicofactoren uitschakelen en simpelweg vermijden. En dus helemaal contact met anderen, ook al gaat het om kinderen en hoogstens een paar leraren. Want wat als Joep valt? Dan moet een leraar hem kunnen helpen. En honderd procent zeker dat een kind het virus niet kan doorgeven, is het ook (nog) niet.”

Een paar goede gesprekken en een heleboel knuffels later, begrepen Eline en Joep het gelukkig wel. Ook de school reageerde zo begripvol en behulpzaam. Extra video lessen, opdrachten om thuis te doen en de eerste tekeningen en kaartjes van klasgenootjes verschenen al op de deurmat. Hoewel dat natuurlijk het gemis van het schoolplein en het klaslokaal wegneemt, verzacht het hun kinderleed wel. En daarmee ook het verdriet van Peter en Martha.

Nog even doorzetten dus!

“Dit zijn verschrikkelijk moeilijke tijden, voor iedereen. Maar we komen er doorheen en we komen er bovenop. En voor je het weet is alles weer zoals het was. Vóórdat het coronavirus uitbrak en voordat Peter darmkanker kreeg. En tot die tijd ploeteren wij thuis nog even door met rekenen, taal en natuurzaken.

Meer persoonlijke verhalen lezen?

• Daniella weet het zeker, ‘dit wordt mijn jaar!’
• Anoniem: ‘ik werd als kind enorm gepest.Nu doe ik er alles aan om te voorkomen dat mijn kind hetzelfde overkomt’
• Anoniem: ‘Ik vind mijn ene kind leuker dan mijn andere kind: maakt mij dat een slechte moeder?’