Waarom schreeuwen tegen je kind hartstikke goed is (af en toe dan)

Doodmoe word ik van moeders die zeggen dat ze nooit tegen hun kinderen schreeuwen. ‘Ik ga gewoon altijd even een blokje om zodat ik voorkom dat me dat gebeurt,’ hoorde ik een moeder afgelopen weekend in de rij van de kassa zeggen, nadat in de aangrenzende rij een moeder net even lichtelijk los ging tegen haar peuter. ‘Driewerf hoera, kan iemand alsjeblieft een oorkonde voor deze vrouw regelen?’

Voor wie het nog niet doorhad: dat was cynisch bedoeld. Los van het feit dat het praktisch gezien behoorlijk lastig is om in de supermarkt te besluiten je kind achter te laten om ‘gewoon even een blokje om te gaan’, ben ik er persoonlijk van overtuigd dat het prima is om af en toe te schreeuwen tegen je kind. Nee, daar heb ik geen enkel wetenschappelijk bewijs voor, maar wel een aardige dosis ervaring. Iets met een gezellige peuter, een eigen mening (zij, en vooruit: ik ook) en een niet al te lang lontje (ik, en zij soms ook).

Natuurlijk schrijf ik ook lijstjes met tips om te voorkomen dat je meegaat in de driftbui van je peuter, maar hallo, je denkt toch niet echt dat ik zelf niet af en toe faliekant het schip inga? Jawel dus.

En daar is volgens mij he-le-maal niks mis mee, en wel hierom (niet):

1. Een kind mag best zien en horen dat het te ver gegaan is

Mama is namelijk heel lief, begripvol en geduldig, maar beschikt niet over bovennatuurlijke krachten. Kortom: ook aan mama’s kleven grenzen, en die worden door het gedrag van het kind in kwestie af en toe bereikt . Dat mag af en toe best wel tot de wondere wereld die het kinderbrein heet, doordringen.

2. Een kinderbrein is zeer vergeetachtig

Nu we het toch over dat kinderbrein hebben: dat vergeet in grote lijnen driekwart van wat er op een dag zoal gebeurt. Anders zou je toch ook niet elke dag opnieuw hoeven uitleggen waarom er toch echt een jas aangetrokken moet worden, of waarom tanden poetsen goed is voor je tanden. Met andere woorden: een paar uur later is je kind allang vergeten wat er eerder die dag al dan niet gebeurd is.

3. Schreeuwen is een teken van frustratie; frustratie is een teken van goed ouderschap

Immers, een goede ouder heeft verwachtingen en hoop rondom het gedrag van haar kinderen. Als dat niet uitkomt, raakt ze gefrustreerd. Als ze gefrustreerd is, ligt het gevaar van stemverhoging (lees: schreeuwen) op de loer. Met andere woorden: een moeder die niet schreeuwt, heeft geen verwachtingen rondom gedrag haar kinderen. Met andere woorden: die hecht kennelijk niet aan een goede opvoeding. En dat heet dan een goede moeder?

4. Elke andere moeder doet het ook

En ja, als zij in de sloot springen, doe ik dat ook. Wel zo gezellig.

5. Anders is het ook altijd maar zo stil in huis

Grapje, mensen. Net zoals dit hele stuk best met een paar korreltjes zout genomen mag worden. Maar ik voel me na die schreeuwpartij van vanochtend in ieder geval een stuk beter.

Tot slot…

Een paar zaken om in het achterhoofd te houden:
1. Houd je volume enigszins binnen de acceptabel geachte geluidsnormen;
2. Probeer het geschreeuw te beperken tot maximaal een keer per etmaal;
3. Liefst minder;
4. En liefst niet in de supermarkt als er een betweterige moeder in de rij naast je staat;
5. Indien mogelijk, doe dan toch maar dat blokje om.

Lees ook: 22 x tips om de peuterjaren te overleven