Sophie (31) onderging een abortus: ‘Ik voelde me opgelucht’

Als jij een grote moederwens hebt, dan is het logisch dat je blij wordt van een positieve zwangerschapstest. Maar toch is dat niet bij iedereen het geval. Niet iedere zwangerschap is namelijk gewenst. Een gevoelig onderwerp waar een behoorlijke taboe over bestaat. Famme’s redacteur Valéry maakte het onlangs van dichtbij mee. Haar vriendin Sophie (31) werd ongewenst zwanger. Sophie hoefde er niet lang over na te denken: ​ze wil een abortus.

We beseffen dat dit een gevoelig onderwerp is. Juist omdat er een taboe over bestaat wil Sophie haar verhaal graag delen. Toen Sophie zwanger raakte, en online op zoek ging naar lotgenoten bleek dat niet zo gemakkelijk te zijn. Ze kwam het ene na het andere forum tegen waar lezers oordelende comments achterlieten. Ze vindt het daarom belangrijk om haar ervaring te delen. Om haar anonimiteit te bewaren, is haar naam gefingeerd.

Een positieve test

Sophie: “Het is 8 januari. Ontspannen zit ik ‘s ochtends op de wc als ik over het staafje van de test heen plas. Ik ben vier dagen overtijd, maar die test is meer voor de zekerheid. Het zal wel met de stress te maken hebben, denk ik namelijk. Mijn vriend, met wie ik sinds kort een relatie heb ligt nog in bed. Toen ik hem vertelde dat ik mijn menstruatie heb gemist werd hij erg blij. Hij heeft namelijk een grote kinderwens. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet hetzelfde in sta. Ik zou ooit wel moeder willen worden, maar op dit moment is het nog niet verstandig om aan kinderen te beginnen. Het zou dan niet eerlijk zijn om een kind op de wereld te zetten.

Half slaperig kijk ik naar de streepjes die langzaam verschijnen. Eerst een lijntje bij de T, daarna een lijntje bij de C. Heh? Dit kan niet waar zijn! Ik kijk nog eens naar de bijsluiter. Jawel hoor, ik ben echt zwanger. Meteen bel ik een vriendin. Aan de andere kant klinkt een geschrokken stem. Mijn vriendin vraagt hoe ik me voel, maar ik kan niets uitbrengen. Mijn eerste reactie is dat ik dit niet wil. Niet nu.

Met lood in mijn schoenen loop ik naar de slaapkamer. Wanneer mijn vriend vraagt wat er is, begin ik met huilen. ‘Wat is er?’ vraagt hij bezorgd. Dan vertel ik dat ik zwanger ben. Mijn vriend is verbaasd. ‘Maar waarom huil je dan?’ Het is duidelijk dat hij er totaal anders in staat. Mijn vriend is een stuk jonger, en zit in een heel andere levensfase dan ik. We kennen elkaar nog niet lang, de relatie is heel pril en hij woont bovendien in het buitenland. Ik zie hem op dit moment niet als de vader van mijn kinderen.

Die week erop kan ik terecht

Twee dagen later bel ik de huisarts. Wanneer ik aangeef dat ik de zwangerschap graag zou willen laten afbreken krijg ik te horen dat ik maandag 24 januari terecht kan voor en intake gesprek. Dat betekent dat ik nog twee weken moet wachten! ‘En wat als je rechtstreeks naar een kliniek belt?’ vraagt mijn vriendin. En jawel. Dat blijkt een betere optie te zijn. Die week erop kan ik namelijk terecht.

Na een aantal goede gesprekken met mijn vriend begrijpt hij mijn keuze. Toch voel ik me thuis niet op mijn gemak. Ik ben al de hele week onrustig, en ik wil het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Ik heb er goed over nagedacht, en veel gesprekken gehad met vriendinnen en familie. Gelukkig begrijpt iedereen mijn keuze en voel ik veel begrip. Toch ben ik streng naar mezelf toe. Ik voel me zo stom! We gebruiken altijd een condoom. Behalve die ene keer. Gevoelens van schaamte en schuld wisselen elkaar af. Ondanks dat ik online een aantal ervaringen lees, voel ik me hartstikke alleen.

De kliniek ligt een half uur van mijn huis vandaan. Niet heel ver dus, maar toch besluit ik om voor een aantal nachtjes een hotel te boeken naast de kliniek. Gelukkig is mijn beste vriendinnetje in de gelegenheid om deze dagen met mij mee te gaan naar het hotel. Door de corona maatregelen kan ze niet mee naar de kliniek, maar ik ben blij dat ik de week met haar kan spenderen.

Maandagavond 17 januari loop ik samen met mijn vriendin het hotel binnen. ‘De suite, voor twee personen?’ vraagt het vriendelijke meisje achter de balie. Even later kruipen we samen in bed. We kletsen nog wat, maar al snel hoor ik mijn vriendinnetje naast me snurken. Ik slaap amper. Gedachten dwalen door mijn hoofd. Ik wou dat het al achter de rug is.

De afspraak

Die ochtend rijden we naar de kliniek. Ik ben inmiddels 16 dagen overtijd. En dat is te voelen. Mijn borsten zijn ontzettend opgezet, en mijn tepels zijn gevoelig. Het dragen van sportbeha’s helpt gelukkig. Op een nuchtere maag trek ik een joggingpak aan. Een groot hemd zit in mijn tas. Net als maandverband, een grote onderbroek en sloffen.

Als we de auto parkeren word ik zenuwachtig. Ik geef mijn vriendin een dikke knuffel en adem diep in en uit. Dan loop ik de kliniek binnen. Ik vul wat formulieren in en neem plaats in de wachtkamer. De minuten sluipen voorbij. Dan word ik opgehaald voor de echo. Ik zie een klein zwart stipje. De vrouw print de foto uit, en steekt hem in een envelop. Gelukkig vraagt ze verder niets. Ik was namelijk bang dat ik mijn keuze moest gaan verantwoorden.

Eenmaal terug in de wachtkamer zie ik meer mensen binnenkomen. Ik word naar een andere kamer geroepen voor een intake gesprek. Daar krijg ik een aantal vragen. Of ik allergieën heb. Of ik twijfels heb over mijn keuze. Of ik medicijnen slik. Dat soort dingen. Als ik aangeef dat er verder geen vragen zijn word ik naar de uitslaapzaal gebracht. Daar kleed ik me om. Ik trek m’n hemd en sokken aan. Een lieve vrouw brengt een glaasje water en een paracetamol. Ook geeft ze me een ander pilletje. Als ik vraag waar dat voor dient zegt ze dat dit middel ervoor zorgt dat het baarmoederweefsel loskomt.

Twee vrouwen zijn voor mij aan de beurt. Eén daarvan hoor ik huilen. Dat maakt me zenuwachtig. Ik doe een paar ademhalingsoefeningen en probeer aan iets anders dan te denken. Dan is het mijn beurt. Ik neem plaats op de stoel en trek mijn onderbroek uit. Een opgewekte vrouw maakt het infuus klaar. Ze vraagt nog wat mijn favoriete vakantiebestemming is. De gedachte aan Mexico maakte me rustig. Voor ik het weet ben ik weg. Ik droom over Mexico. Over witte stranden en palmbomen. Over de zon en warmte.

Wanneer ik wakker word lig ik op de uitslaapkamer. Ik krijg een bouillon en voel me opgelucht. Het is voorbij. Ik voel helemaal niets. Niets van pijn. Niets van schuld. Niets van ongemak. Alleen maar opluchting. Ik weet dat er veel mensen zijn die me zullen veroordelen. Maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. Hoewel ik nog moeilijk vind om erover te praten ben ik blij dat ik mijn verhaal kan delen. Ik weet namelijk dat ik niet de enige ben.”

Overheid lanceert informatiepunt voor vrouwen die onbedoeld zwanger zijn